Ναι λοιπόν, με το ταπεράκι στο Σταύρος Νιάρχος

Διαβάζω από προχθές σχόλια που αγγίζουν το ύφος Μαρίας Αντουανέτας για το λαουτζίκο που τόλμησε να πάει στα εγκαίνια του Σταύρος Νιάρχος, στο οποίο τόλμησε να τραγουδήσει ο Αλκίνοος και όχι ένας μονοδός της Λυρικής, για τον ”κοσμάκη” που διανοήθηκε να απλώσει το τάπερ και την κουρελού του στα παρτέρια του κήπου του Νιάρχος, να χαρεί τα κούλουμα σε έναν ιερό χώρο. Για το ”Ελληναριό” που βεβηλώνει τα ιερά και τα όσια. Και φρικάρω.

Έξι χρόνια πριν ένα μεσημέρι ήμασταν με τις κόρες μου στο προαύλιο της Tate στο Λονδίνο. Είχε μια ασυνήθιστη για Απρίλιο λιακάδα και οι Άγγλοι είχαν βγάλει τα παπούτσια τους, είχαν απλώσει υπνόσακους, είχαν ανοίξει ταπεράκια και απολάμβαναν τον υπέροχο καιρό στη σκιά του μουσείου. Τα παιδιά μου ρώτησαν γιατί δεν το κάνουμε αυτό και στην Ελλάδα;

Γιατί ένα παράξενο κόμπλεξ μας έχει κάνει να ξεχάσουμε το παρελθόν, τότε που το πικ νικ δεν ήταν life style, που οι γονείς μας μας έπαιρναν τις Κυριακές βόλτες στο Σέιχ Σου, στα πάρκα της παραλίας και κατασκηνώναμε όλη τη μέρα, χωρίς να έχει κανείς το αίσθημα πως διαπράττει έγκλημα. Πριν η γκλαμουριά σαρώσει τα πάντα. Και για αυτό χαίρομαι πολύ με αυτό που κατάφερε η ανάπλαση της νέας παραλίας που απενοχοποίησε ξανά την απόλαυση στο δημόσιο χώρο και την εκδημοκράτισε. Γιατί πικ νικ δεν είναι το καρό τραπεζομάντηλο στο πανάκριβο κτήμα μονάχα. Αρκεί να φροντίσεις να αφήσεις το χώρο όπως τον βρήκες.

Πιστεύω πως αυτό που καταφέρνει να κάνει το Νιάρχος είναι συγκλονιστικό. Εκεί στον Ελαιώνα του, στη λίμνη με τις βάρκες, στην αυλή, οι άνθρωποι αυτοί που άπλωσαν το φαγητό και το χαμόγελο τους κερδίζουν ξανά τη χαμένη εξωστρέφεια δυο δεκαετιών, το πλησίασμα στον άλλο. Είναι μια μεγάλη χειρονομία στην πόλη αυτό το άνοιγμα του Ιδρύματος στον κόσμο. Και θα το δείξει ο καιρός. Θα το δικαιώσει. Προς απογοήτευση πιθανώς όσων θα ήθελαν να γευτούν το χώρο φορώντας το φράκο τους και πίνοντας σαμπάνια χωρίς την παρουσία του λαουτζίκου. Μόνο που τους ξεπέρασε η εποχή.