Νιώθεις πως γράφεται ιστορία…

Εχθές το βράδυ ήμασταν για μπίρα με την παρέα μου σε ένα μαγαζί στην γειτονιά μας, στο ίδιο μαγαζί πριν χρόνια, πίναμε καφέ πριν τις πανελλήνιες, στο ίδιο μαγαζί στο Λύκειο περάσαμε τις πρώτες μας ερωτικές απογοητεύσεις, στο ίδιο τραπέζι κάναμε όνειρα για την ζωή της ενηλικίωσης. Ο ένας από εμάς, είναι ομοφυλόφιλος, παιδί 26 ετών, ερωτευμένος πολύ με το αγόρι του χρόνια, έχοντας μία σχέση που ορισμένες φορές την ζηλεύουμε, προερχόμενος από μία οικογένεια που ευτυχώς αποδέχτηκε τα θέλω του και του έμαθε να παλεύει γι’ αυτό που λέμε αγάπη, γι’ αυτό που ονομάζουμε επιθυμία, για την ελευθερία, για τα όνειρα, για τον ίδιο του τον εαυτό.

Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, κοίταξε το κινητό του και κύλησαν στα μάγουλα του δάκρυα, έλαμψε, ένα μεγάλο χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο του, σαν να έσκασε μία τόσο μεγάλη καταπίεση που μπορεί να στάθηκε τυχερός και να μην την ένιωσε μέσα στο σπίτι του, αλλά εξαντλήθηκε να εξηγεί γιατί αγαπά το αγόρι του, γιατί ο έρωτας δεν βλέπει φύλα και δεν λογαριάζει χρώματα.

Μπορεί να μην προέρχεται από ένα καταπιεστικό σπίτι και να μην φοβήθηκε στιγμή τους γονείς του, όμως μέχρι εχθές, ήξερε πως δεν θα μπορέσει να κάνει νόμιμα την δική του οικογένεια, μέχρι εχθές αισθανόταν φυλακισμένος, αισθανόταν κατώτερος από εμάς. Έμεινε κολλημένος στην οθόνη του και μετά μας αγκάλιασε, ήταν η μέρα του, ήταν σαν να ζήσαμε μαζί του το μέλλον για μερικά δευτερόλεπτα κι αν κάποιος από εσάς δεν μπορεί να νοιώσει την ανακούφιση και την χαρά του κάθε ανθρώπου εκεί έξω, τότε μάλλον πρέπει να βρει γιατί το εγώ του καλύπτει τόσο πολύ τον ήλιο όλων εμάς που πήγαμε με εκείνους ένα βήμα παρακάτω σήμερα.

Θα σας πάω όμως μερικά χρόνια πίσω, όταν ένας πολύ καλός μου φίλος, μας μάζεψε σε μία ταβέρνα για να μας κάνει outting. “Θέλω να σας πω κάτι βαθύ για εμένα, μου αρέσουν τα αγόρια, και είμαι σε σχέση με τον Νίκο”. Παρέα 6 ατόμων, αγοριών και κοριτσιών, τον κοιτάξαμε στα μάτια, χαμογελάσαμε τον αγκαλιάσαμε και τον ρωτήσαμε απλώς αν είναι ευτυχισμένος. Αυτό μας ένοιαξε, μετέπειτα ακολούθησαν χιλιάδες συζητήσεις, για το πότε θα το πει στους γονείς του, για το πόσο θα ήθελε να πάει με τον σύντροφο του σε ένα χριστουγεννιάτικο τραπέζι, ακόμη και για την οικογένεια που θέλουν να φτιάξουν μαζί! Δεν νοιώσαμε στιγμή πως μας λέει κάτι παράλογο, κάθε παιδί χρειάζεται την φροντίδα, τις αγκαλιές και τα χαμόγελα και δεν θεωρώ πως το ενδιαφέρει ιδιαίτερα ποιος θα το μεγαλώσει, αρκεί αυτ@ που θα είναι εκεί, να τ@ στηρίζει, να το αγκαλιάζει για όλα όσα σκέφτεται, να είναι δίπλα του σε κάθε πίκρα, σε κάθε παράλογη κίνηση του. Εμένα τουλάχιστον οι γονείς μου έτσι με μεγάλωσαν και μπορεί να είναι ετερόφυλοι, αλλά από μικρή μου έμαθαν πως σε κάποια πράγματα δεν επιζητάται λογική, ούτε όροι, ούτε ακολουθούν τα πάντα πεπατημένες που προέρχονται από χρόνια που κανείς μας δεν έζησε.

Πριν λίγα χρόνια η μία από τις καλύτερες μου φίλες ανακάλυψε πως είναι bysexual από την πρώτη σκέψη που είχε για την κοπέλα της, μέχρι το πρώτο φιλί την άκουγα να μιλάει τόσο μπερδεμένα, αθώα και ενθουσιασμένα για αυτό που της συμβαίνει που δεν μπορούσε ούτε η ίδια να μου εξηγήσει, αλλά   Ευτυχώς, ανήκω σε μία γενιά που έρχεται από μικρή ηλικία σε επαφή με την αγάπη δίχως χρώμα και δίχως φύλο, είδα παιδιά στην ηλικία μου να αλλάζουν μυαλά και σκέψεις, είδα παιδιά που μεγάλωσαν σε καταπιεστικά σπίτια, να χτυπούν την πόρτα και να ζουν την ζωή που ονειρεύτηκαν, είδα παιδιά να ανοίγονται, να μιλούν ανοιχτά για τις σχέσεις τους, έζησα μαζί με αυτά τα παιδιά τον εκφοβισμό, την ένταση, το “κρυφτό” που έπαιζαν από τους οικείους τους λες και έχουν διαπράξει έγκλημα, λες και είναι οι ντροπή της κοινωνίας. Χαμογέλασα μαζί τους στην πρώτη τους δημόσια αγκαλιά, πόνεσα στο τελευταίο βλέμμα αηδίας που ρίξανε ορισμένοι σε μία έξοδο τους.

Εχθές ήταν μία νύχτα γιορτής, για όλους εκείνους που καταπίεστηκαν και καταπιέζονται με τα χρόνια, για όλους εκείνους που φοβήθηκαν, για όλους αυτούς που κρυβόντουσαν, για την αγάπη, για την ελευθερία, για τα δικαιώματα, για όλα όσα θα έπρεπε να είναι χρόνια αυτονόητα και ορισμένοι προσπάθησαν να τα βρωμίσουν, να τα ταυτίσουν με αρρώστιες και μίσος να τα ποτίσουν με συναισθήματα αρνητικά. Δεν με νοιάζει αν οι γονείς ενός παιδιού έχουν το ίδιο φύλο, δεν με νοιάζει αν ο πατέρας ενός παιδιού έχει ένα πόδι και η μητέρα είναι τυφλή, δεν με νοιάζει αν οι μάνες του είναι άθεες, αν είναι λευκές, αν έχουν ροζ μαλλιά, με ενδιαφέρει να το μεγαλώσουν με ενσυναίσθηση και αγάπη, με νοιάζει να το κάνουν περήφανο, με νοιάζει να του μάθουν να παλεύει και να μην τα βάζει κάτω ακόμη και όταν συνειδητοποιήσει ότι η κοινωνία του είναι σάπια, να βλέπει το φως και να βγαίνει από την μαυρίλα.

Τόσους μήνες δίνουμε βήμα σε ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να τους πέφτει λόγος τι κάνουμε στις ζωές μας, τόσους μήνες οι άνθρωποι που βρέθηκαν εχθές στην βουλή και δάκρυσαν απέναντι στην ελευθερία τους, βγαίνουν στις οθόνες και εξηγούν γιατί πρέπει να είναι ισ@ με εμάς που έτυχε να είμαστε straight, τόσους μήνες, νεαρά παιδιά, διαβάζουν χυδαιότητες για την σεξουαλικότητα τους, τόσους μήνες ο εγκέφαλος μας έχει πλημμυρίσει με ορισμούς που δίνονται αόριστα και άτομα στις ερωτικές σχέσεις που επιλέγουμε – γιατί επιλογή μας είναι και κανενός άλλου – τόσους μήνες φουντώνουμε με οργή, απελπισία και εντέλει απαξίωση στο πόσο μπορεί να ευτελίσει ένα μερίδιο μίας χώρας το πιο όμορφο συναίσθημα.  Εχθές εκείν@ μας έδιξαν πως είναι να νικάς, στα πρώτα φιλιά στην Βουλή, στα πρώτα δάκρια, στις τόσο μεγάλες αγκαλιές μας χώρεσαν όλ@, ακόμη κι εκείνους που τους πλήγωσαν με λόγια μίσους.

Σήμερα όμως, γράφτηκε ιστορία, με τίτλο του πρώτου κεφαλαίου “τώρα ξεκινάμε να ζούμε και πάλι”. Ένα γλυκό φιλί ανακούφισης σε όλα εκείνα τα πλάσματα που τόσο καιρό βίωναν την δική τους αγωνία, για το ποιος θα πάρει αποφάσεις για την ζωή τους και τελικά νίκησαν. Όλ@ ίσ@, όλ@ μαζί τ@ς! Love is love.