Ντροπή μας

της Κύας Τζήμου

Ήταν το 2013, ξημερώματα της 23ης μαϊου του 2013, όταν ο 40χρονος Μαμαντού Μπα από τη Γουινέα της Δυτικής Αφρικής γύριζε σπίτι του απ΄την δουλειά στην οποία εργαζόταν εδώ και 6 περίπου χρόνια ως λαντζέρης. Με νόμιμα χαρτιά πολιτικού πρόσφυγα, σταθερή δουλειά και διεύθυνση πίστευε ότι μπορούσε να κάνει μια καινούργια αρχή σ΄αυτή τη χώρα. Το όνειρο θόλωσε με την άνοδο των «παλικαριών» της Χρυσής Αυγής και τη νομιμοποίησή τους από μια μεγάλη μερίδα ελλήνων ψηφοφόρων που ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν όταν τους ψήφιζαν (ας μην κρυβόμαστε πίσω απ΄το δάχτυλό μας). Τους ψήφισαν για να κάνουν αυτό που έκαναν πάντα. Τραμπουκισμούς και επιβολή του δικού τους νόμου που περιελάμβανε τυφλές εκκαθαρίσεις…

Όταν ο σιδηρολοστός κατέβηκε με φόρα στο κεφάλι του Μαμαντού Μπα, ήρθε και η συνειδητοποίηση ότι οι νόμοι αυτής της χώρας δεν μπορούν πια να τον προστατεύσουν. Το θέμα έγινε είδηση, ίσως μόνο και μόνο επειδή ο συγκεκριμένος μετανάστης διέθετε τα νόμιμα χαρτιά. Η δημοσιοποίηση συχνά είναι το μόνο όπλο που έχουν αυτοί οι άνθρωποι για να γλυτώσουν από επιθέσεις. Αλλά συχνά ούτε αυτό φτάνει αφού δεν υπάρχει ξεκάθαρη νομοθεσία και καμία νομική προστασία για τα θύματα ρατσιστικών επιθέσεων.

Ένα χρόνο μετά, το Βέλγιο έκρινε ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να παρέχει στον 40χρονο Μαμαντού προστασία απέναντι στην εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής. Και ποιος μπορεί να αντικρούσει αυτήν την κρίση. Σα να λέμε ότι στην Ελλάδα δεν τηρούνται τα θεμελιώδη δικαιώματα που κατοχυρώνει η Ευρωπαϊκή Συνθήκη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Με την Χρυσή Αυγή να καταγράφεται ως τρίτο κόμμα στη χώρα, αφού έχει δείξει το πρόσωπό της, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος, σε όλους τους Έλληνες, η ελπίδα οποιοσδήποτε μετανάστης με διαφορετικό χρώμα να κάνει μια καινούργια ασφαλή αρχή στη χώρα μας ξεθωριάζει. Και μαζί της ξεθωριάζουν πολλά πράγματα. Το αίσθημα της δικαιοσύνης, της ισότητας, της αναγνώρισης του δικαιώματος σε κάθε άνθρωπο να ζει και να ευτυχεί. Που σ΄αυτή τη χώρα θα έπρεπε να ήταν αυτονόητα. Είχαμε πολλές πρωτιές στην ιστορία μας. Για τις περισσότερες από αυτές είμαστε περήφανοι. Για την συγκεκριμένη, αυτήν την πρώτη φορά που χορηγείται πολιτικό άσυλο σε άτομο που κινδυνεύει σε άλλη χώρα της ΕΕ, θα πρέπει να ντρεπόμαστε. Και να θυμώνουμε. Προς την σωστή κατεύθυνση όμως.