O διαρκής διχασμός

του Γιώργου Τούλα

Τις μέρες αυτές η δράση που ξεκινήσαμε στην parallaxi το 2010, “H Θεσσαλονίκη Αλλιώς” συμπλήρωσε πέντε χρόνια ζωής. Αν κάτι μου έμαθε αυτή η πολύτιμη ιστορία αυτού του αστικού πειράματος που συνεχίζεται είναι δύναμη της συνύπαρξης, της συνεργασίας. Ένας στόχος που τέθηκε από την αρχή ήταν όλοι εμείς, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γνωριζόμαστε σε αυτή την πόλη, να μάθουμε να δουλεύουμε μαζί για ένα κοινό σκοπό. Ακόμα και αν δεν είμαστε φίλοι, ακόμα και αν διαφωνούμε σε πολλά να μάθουμε την ώρα της δράσης να βάζουμε στην άκρη τις διαφορές και να προσπαθούμε παρέα να πετύχουμε ένα στόχο. Και νομίζω πήγε καλά. Δουλέψαμε με περισσότερες από 500 ομάδες, φορείς και ιδρύματα, πάνω από 2000 καλλιτέχνες, δημιουργούς, επιστήμονες και εθελοντές με ένα μαγικό τρόπο χωρίς προστριβές. Με διαφωνίες κατά περίσταση αλλά με συναίνεση και θέληση που νίκησε δεκάδες αντιξοότητες. Το λέω αυτό γιατί παρατηρώ πως όσο περνά ο καιρός οι άνθρωποι αντί να λειαίνουν με την κρίση τα Εγώ τους γίνονται και πιο απόλυτοι.

Παρατηρώ, όχι μόνο σε επίπεδο μεγάλων σχηματισμών αλλά και μικρών ομάδων, από το gay κίνημα έως τις ομάδες της γιόγκα και από τους ποδηλάτες μέχρι τις εθελοντικές οργανώσεις και τα κινήματα οικολογίας, ανθρώπους να μαλώνουν δημόσια τινάζοντας στον αέρα κοινές προσπάθειες που ξεκίνησαν για ωραίους σκοπούς.

Παρατηρώ στα social media μια διαρκή πικρία, ένα ξεκατίνιασμα χωρίς τέλος, μια συνεχόμενη ανθρωποφαγία συγγενών χώρων που αδυνατώ να καταλάβω. Ακόμα και σε επίπεδο οικοδομής να πει κάνεις θα προσπαθήσει να πετύχει κάτι οι διχόνοιες που εμφανίζονται είναι παροιμιώδεις. Δεν είναι διόλου συνυφασμένη με την κουλτούρα του Νεοέλληνα η συνεργασία. Από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο σχέδιο θα βρει αντιδράσεις από όλους και κυρίως το πρόβλημα του ποιος κάνει κουμάντο, αυτό το αιώνιο ζήτημα αποδοχής της ανάγκης συντονισμού, δημιουργεί εκρηκτικές καταστάσεις. Μοιάζει σαν αυτά τα πέντε χρόνια της Κρίσης να μη μας έμαθαν τίποτε. Ιστορίες διαλύονται όλο και πιο συχνά αντί να δυναμώνουν, από κάθε μικρή πρωτοβουλία ξεπηδούν άλλες πέντε γιατί όλοι θέλουν να είναι αρχηγοί και ο διαρκής διχασμός της κοινής γνώμης που δεν έχει να καταναλώσει κανένα παράδειγμα σύμπνοιας αλλά μόνο αλληλοκαταγγελίες ανθρώπων που σφάζονται δημόσια τσακίζει το μέλλον του μαζί. Έχεις την αίσθηση πως με τις κατάλληλες συνθήκες ένας εμφύλιος καιροφυλακτεί άνετα. Ο καθένας χώρια λοιπόν και όπου μας βγάλει;