Ο ευαίσθητος Γκόγκολ

Μικρή θαμπή παραβολή περί Κολάσεως – Παραδείσου

Τριάντα τριών ετών, με τη ζωή θυμωμένος, απελπισμένος με τη ζωή, με επιτυχία έγραψε την Κόλαση μες σε λίγους μήνες, στο βιβλίο που λεγόταν «Νεκρές Ψυχές».

Για δέκα χρόνια μετά, δοκίμασε να γράψει τον Παράδεισο, στο βιβλίο που θα λεγόταν «Νεκρές Ψυχές Μετά».

Δεν ήταν εύκολο, όμως στο τέλος είπε: Αυτό ήταν, αυτό ήταν, αυτό. Τι καλά, έγραψα ίσως τον Παράδεισο…

Οι διανοούμενοι, που το διάβασαν, τού είπαν: «Γιατί; Ήταν τόσο καλή αυτή η Κόλαση. Μη μας απογοητεύσεις με την έκδοση αυτού του Παραδείσου».

Εκείνος γύρισε σπίτι, έκαψε όλα τα χειρόγραφα αυτού του Παραδείσου, και αμέσως έφυγε ένα μικρό ταξίδι με την ψυχή του αλλού.

Με την ψυχη του αλλού.

Μόλις γύρισε πίσω, άρχισε πάλι τον Παράδεισό του αυτόν απ’ την αρχή. Μα τώρα δεν έβγαινε καλός – δεν μπορούσε να τον γράψει, φαίνεται, και δεύτερη φορά. «Τι γράφω;» είπε. «Αφού δεν υπάρχει Παράδεισος». Και θυμωμένος, απελπισμένος με τον εαυτό του, έκαψε τον Παράδεισο ξανά.

Σαράντα τριών ετών, χειμώνα, ο Gogol πέθανε τρεις μέρες μετά τη δεύτερη πυρά του Παραδείσου, που για μερικούς υπάρχει κι είναι ένας (γράφτηκε δε γράφτηκε), όμως γι’ άλλους δεν εφευρέθηκε ακόμη (γιατί κανείς ποτέ ως τώρα δεν τον έγραψε καλά). \

Και αποδεικνύεται έτσι πως ο συγγραφεύς Gogol ήτανε ευαίσθητος, και του κόσμου τη Γνώμη άκουγε υπερβολικά.

Όπως επίσης αποδεικνύεται κι ότι… Ότι…