Ο Λου Ριντ στους ουρανούς

Του Γιώργου Τούλα 

Χειμώνας 1992. Ο Λου Ριντ παίζει στο Παλλάς της Αθήνας. Δε χάνεται. Ξεκινήσαμε με την Κατερίνα μεσημέρι, δεν σταματήσαμε πουθενά στην Εθνική οδό. Τρέχαμε με 140 για να προλάβουμε. Παρκάραμε λίγο πιο κάτω από την Ομόνοια, φτάσαμε στη Βουκουρεστίου τρέχοντας λίγο πριν βγει στη σκηνή. Ελάχιστες συναυλίες θυμάμαι τόσο καλά. Μουδιασμένοι. Βγήκαμε στο δρόμο μετά σα χαμένοι. Είχαμε ξεχάσει και το ταξίδι και την κούραση και τα πάντα. Την επομένη μέρα στο γυρισμό ακούγαμε στο repeat το ‘’Walk on the wild side’’.

Με λίγους τραγουδοποιούς έχεις τέτοια διάρκεια αισθημάτων. Όταν αγόρασα τη Banana των Velvet Underground ήμουν στο τέλος της εφηβείας. Λίγοι δίσκοι μου έχουν τόσες γρατσουνιές από τα παιξίματα. Σήμερα είναι στον τοίχο του δωματίου της κόρης μου. Ανέπαφος στο χρόνο.

Ο Λιούις Άλεν Ραμπίνοβιτς ή Φέρμπανγκ όπως του άρεσε να συστήνεται, γιος Εβραίων στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, βρίσκονταν πάντα στην άγρια πλευρά του δρόμου. Ήταν τυχερός γιατί έζησε μια από τις πιο λαμπρές εποχές της πόλης του. Ο Γουώρχολ, ο Κέιλ, η Νίκο, οι θάνατοι φίλων από ναρκωτικά, η ανήσυχη εποχή της πόλης. Και μετά οι κοινωνικές ευαισθησίες, οι συναυλίες για ιερούς σκοπούς, οι παρέες των διανοούμενων.

Και στο τέλος η μακρόχρονη σχέση με την Λόρι Άντερσον, ο δύσκολος περσινός χειμώνας, η μεταμόσχευση ήπατος. Ο πρίγκιπας με τα μικρά γυαλιά, ο πιο επιδραστικός από όλους τους μέγιστους που μας έμαθαν να μην αγαπάμε τα εύκολα. Τι είναι για σένα ο Λου Ριντ; Λόγος για να αγαπήσεις κάποτε τη μουσική. Την είδηση του θανάτου του μετέδωσε πρώτο το Rolling Stone. Πολύ δικαιολογημένα. 

*Ο Τζον Κέιλ, πρώην μέλος των Velvet Underground έγραψε στην ιστοσελίδα του: «Ο κόσμος έγραψε έναν υπέροχο τραγουδοποιό και ποιητή. Και εγώ έχασα την “παρέα μου από την αυλή του σχολείου”».