Ο Μίκυ πάει σπίτι του

Δεν ξέρω αν είναι που μπαίνω στα 30 αλλά μόλις έμαθα την είδηση, έτρεξα στο περίπτερο. Ξέρω ότι πολλοί έκαναν το ίδιο. Άνθρωποι της γενιάς μου και παλιότεροι που μεγάλωσαν με το Μίκυ Μάους. Μπορεί να μην είχε τη σημασία και τους συμβολισμούς του Μικρού Ήρωα ή τις περιπέτειες του Μπλέκ, αλλά η οικογένεια των Ντακ, ο Μίκυ και ο Γκούφυ και οι καταπληκτικές εικονογραφήσεις του Μίκυ Μάους κράτησαν συντροφιά αμέτρητους πιτσιρικάδες από το ’66, όταν κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος. Το τελευταίο έχει ημερομηνία 23 Αυγούστου 2013 και η προαναγγελία για το επόμενο φαίνεται πως θα μείνει στην ιστορία.

Δεν θυμάμαι πως έφτασε την πρώτη φορά στο σπίτι, αλλά γρήγορα έγινε η συνήθεια της εβδομάδας. Ρουφούσαμε τις ιστορίες μετά τα μαθήματα του σχολείου και τρέχαμε να το αγοράσουμε για 150 δραχμές. Μετά ανακαλύψαμε το Κόμιξ, το Αλμανάκο και τα Κλασσικά. Τα καλοκαίρια ψάχναμε μαζί με τον αδελφό μου παλιά τεύχη στις σκονισμένες προθήκες των περιπτέρων της Χαλκιδικής ανάμεσα σε ξεχασμένα Σταυρολύνω και Σκανδιναβικά σταυρόλεξα. Μάταια προσπαθούσαμε ν’ αποτυπώσουμε στο χαρτί τις φιγούρες. Το σχέδιο μας ήταν να τις στείλουμε στον εκδότη, μήπως του αρέσουν και δουλέψουμε κάποια στιγμή για το περιοδικό. Ποιος δεν ήθελε να έχει στην τσάντα του το βιβλίο – παντογνώστη των Μικρών Εξερευνητών, να λύνει μυστήρια και γρίφους όπως ο Μίκυ και να φτιάχνει απίθανες κατασκευές σαν τον Κύρο Γρανάζη; Φυσικά πήραμε το συλλεκτικό πρώτο τεύχος που επανεκδόθηκε και φυσικά μεγαλώσαμε. 

Έτσι όπως ξεκίνησε, χωρίς αφορμή, ο Μίκυ σταμάτησε να έρχεται στο σπίτι και μαζί του λιγόστεψαν τα ταξίδια με τη φαντασία μας. Τα περιοδικά μπήκαν σε χάρτινες κούτες και ανέβηκαν στο πατάρι μαζί με τα παλιά μας παιχνίδια, σαν κρυμμένος θησαυρός. Δεν ξέρω αν θα διαβάσω το τελευταίο τεύχος. Ίσως να περιμένω λίγο να μεγαλώσει η μικρή μου κόρη και να της το χαρίσω, όπως έκανε ο πατέρας μου μ’ εμένα. Μου ξύπνησε όμως μνήμες που είχα βάλει στο κουτί και χαίρομαι γι’ αυτό. Ίσως αυτός να ήταν ο σκοπός του. Καληνύχτα Λιμνούπολη.