Ο Νίκος Πορτοκάλογλου και οι Φτερωτές Κιθάρες: Το παρελθόν με νέο μάτι

της Κατερίνας Τζιωρίδου

Μπορούμε χωρίς αμφιβολία να είμαστε ευτυχείς και ευγνώμονες για τους μουσικούς δρόμους που επιλέγει να πορεύεται ο Νίκος Πορτοκάλογλου. Και τώρα και πάντα. Αλλά ειδικά το τώρα μας κάνει να πετάμε από χαρά. Σαν τις  Φτερωτές Κιθάρες. Βγάζουμε κι εμείς φτερά και πετάμε μαζί τους.

Έχοντας λοιπόν ακούσματα στα αυτιά μας από αυτά με τα οποία καταγίνεται τελευταία βρεθήκαμε στη Μαύρη Τρύπα, όπου ο Νίκος παρουσίασε μαζί με το συγκρότημα του τις Φτερωτές Κιθάρες την τελευταία δισκογραφική δουλειά του. Και απογειωθήκαμε! Καταρχήν νιώσαμε περηφάνια για αυτή τη μοναδικού μεγαλείου μουσική παράδοση που κουβαλάμε από τους προγόνους μας. Και κατά δεύτερον ευτυχία που υπάρχουν ακόμη κάτι τύποι σαν τον Πορτοκάλογλου, οι οποίοι βάζοντας τις κιθάρες τους στην πρίζα βρίσκουν τρόπους να φέρουν αυτή την παράδοση ξανά στο σήμερα. Με φρέσκες νότες, ηλεκτρισμένες μελωδίες, καινούριες φωνές. Αλλά πάντα με αμέτρητο σεβασμό σε αυτούς που άφησαν την παρακαταθήκη τους. Τραγούδια της καρδιάς, όπως τα έχει ονομάσει ο ίδιος, παραδοσιακά και λαϊκά διασκευασμένα με όρεξη και μεράκι.

Η βραδιά ήταν ηλεκτρισμένη σε όλα τα επίπεδα. Πόσος κόσμος χωράει σε μια Μαύρη Τρύπα το μάθαμε εκείνο το βράδυ. Δεν έπεφτε καρφίτσα! Ο Νίκος παρουσίασε με τις Φτερωτές Κιθάρες ένα όμορφο χαρμάνι από δικά του τραγούδια και ηπειρώτικα, νησιώτικα, παραδοσιακά και λαϊκά τραγούδια. Περιπλανηθήκαμε μαζί τους στους πρώτους Μικρασιάτες (Παναγιώτης Τούντας, Γιοβάν Τσαούς) και κατόπιν σε Βαμβακάρη, Τσιτσάνη, Καλδάρα, Μπαγιαντέρα, Μουσαφίρη μέχρι και τους νεότερους Καζαντζίδη και Διονυσίου. Ο κόσμος ζήτησε φυσικά και Άκη Πάνου, αλλά δυστυχώς ο Νίκος δεν ερμήνευσε τίποτα καθώς, όπως μας είπε, δεν έχει πάρει τα δικαιώματα από την οικογένεια του συνθέτη για να ερμηνεύει τα τραγούδια του. Δεν έλειψαν φυσικά τα τραγούδια από τους Φατμέ και της μεταγενέστερης προσωπικής του πορείας. Τι Έχει Μείνει, Δίψα, Ψέματα, Θάλασσα Μου Σκοτεινή, Κλείνω κι Έρχομαι, Άσωτος Υιός, Γίνε Κομμάτια.

Μας άρεσε το δεμένο αποτέλεσμα που είδαμε και ακούσαμε στη σκηνή. Ο Πορτοκάλογλου είναι ένας μουσικός που κουμπώνει ταιριαστά με τη νέα γενιά μουσικών. Γνωρίζοντας καλά τον εαυτό του δίνει προβάδισμα στους νεότερους με σεβασμό χωρίς καλυμμένους κομπασμούς και υπεροψίες. Βασικά το κάνει, γιατί και ο ίδιος το γουστάρει πολύ και αυτό φαίνεται. Είναι νέος στην ψυχή, δοσμένος στη μουσική του και έμπειρος σε αυτό που κάνει. Με λίγα λόγια διψάμε για να τον ακούμε και αυτή τη δίψα μας τη σβήνει μια χαρά. Όμως εμείς θα συνεχίσουμε να διψάμε.

Ποιος ταξιδεύει, ποιος διψά, ποιος δε χωρά στο στρώμα και ποιος τη στάχτη την παλιά στο μέλλον τη σκορπά. Πού είν’ τα παιδιά, πού είν’ οι άλλοι, ξύπνα τους είν’ αργά. Βάλε φωτιά, φωτιά μεγάλη κι όλοι θα ΄ρθουν ξανά.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.