Ο παιδικός μου τρόμος το Πάσχα…

του Κώστα Κρικέλη

Θα ήμουνα περίπου 8 χρονών, στο χωριό που “κάναμε Πάσχα”.  Για κάποιο λόγο βρέθηκα θεατής-προσκεκλημένος σε σφαγή αρνιών για το Πάσχα. Για να σκληραγωγηθώ, να γίνω άντρας, σπάιντερμαν, κάτι τέτοιο. Είχανε φέρει εκεί, κάτω από ένα δέντρο στο έμπα του χωριού, 4-5 αρνάκια, που μόλις τα είδα ήθελα να τρέξω να τα αγκαλιάσω και να παίξω μαζί τους. Όμως όχι. Παρέμεινα “άντρας”. Ένας χωρικός άρπαξε από το σβέρκο ένα αρνί και του έχωσε ένα μαχαίρι στο λαιμό- το αρνί σφάδαζε και πεθαίνοντας δάγκωσε και τη γλώσσα του. Το θέαμα ήταν αποκρουστικό και ήθελα να ήμουν σούπερμαν, να τους πλακώσω όλους και να ελευθερώσω τα αρνάκια. Φυσικά στο μυαλό μου ό,τι νάναι γινότανε και τα υπόλοιπα αρνάκια σφάχτηκαν με πανομοιότυπο τρόπο. Το σόου συνεχίστηκε με το κρέμασμα των αρνιών, το γδάρσιμο, το ξεκοίλιασμα από τα έντερα που αχνίζαν… κοιτούσα αποσβωλομένος και δήθεν ψύχραιμος την “απαραίτητη διαδικασία” για την εορτή της Ανάστασης του Κυρίου, Χριστέ και Παναγιά, τόσο αίμα και φρίκη για να “γιορτάσουμε” το Θεό μας; Και πέρα από τις ανυπόφορες μυρωδιές των εντέρων, να υπάρχει διάχυτη μυρωδιά από τσίπουρο. Με ηχητική συνοδεία τα χάχανα των χωρικών για το πώς πεθαίναν τα αρνιά. Μέχρι που κάποιος έφερνε κι ένα φορητό ραδιοφωνάκι, που τσίριζε δημοτικά τραγούδια- σε κείνη την ηλικία ήμουν, κάθε Κυριακή βλέπαμε στην τηλεόραση δημοτικά τραγούδια και όχι σπάνια τον Παπαδόπουλο, την Δέσποινα, τον Παττακό και τ’ άλλα παιδιά να χορεύουν. Γύρισα στο σπίτι που μας φιλοξενούσαν, το αρνί είχε μπει στη σούβλα και όλοι ήταν με ένα χαμόγελο απερίγραπτο.

Και η γεύση του αρνιού συμπτωματικά (;) δε μου άρεσε και δεν πλησίαζα το τραπέζι. Κλασική μορφή σπασικλακίου με αντικοινωνική συμπεριφορά. Το μόνο που έτρωγα ήταν ψωμί αλειμμένο με μουστάρδα κάτω από τη χλεύη όλων των συγγενών και φίλων. Λίγα χρόνια μετά ξεκίνησε και η σειρά του Τζεφιρέλι, που με στενοχωρούσε επίσης αφάνταστα… Τελικά το Πάσχα ήταν και είναι με έναν τρόπο, οδυνηρό για μένα- φωτεινή εξαίρεση όταν μικρά παιδιά πηγαίναμε πρωί Μεγάλης Παρασκευής στην εκκλησία, χωριζόμασταν σε δύο ομάδες και πιάναμε αντικριστά στασίδια ψέλνοντας το Ζωή εν τάφω  και το Γενεαί πάσαι εναλλάξ, με το άρωμα των κομμένων πασχαλιών στα χέρια μας, να μας βυθίζουν σε ένα μαγικό παραμύθι. Αυτό της Ανάστασης.