Ο Σουρούνης στη Σελήνη

Λέξεις: Σταύρος Ζαφειρίου 

Κάποιο βράδυ, αρχές του 1983, περνούσα έξω από τη «Σελήνη», ένα από τα πιο γνωστά και πιο «ροκάδικα» μπαράκια της εποχής, και είδα κολλημένο στην πόρτα ένα χαρτόνι σε σχήμα Α4, που έγραφε «Απόψε διαβάζουμε Αντώνη Σουρούνη». Ήταν σελίδες από τα «Μερόνυχτα Φρανκφούρτης» που διάβασαν, βιβλίο του 1982 και εκείνο που καθιέρωσε τον Σουρούνη ως έναν από τους σημαντικούς σύγχρονους πεζογράφους, ο οποίος μέσα από την αμεσότητα και τη γνησιότητα της γραφής του, ανανοηματοδότησε ή μάλλον εισέβαλε σχεδόν αποδομητικά στην έννοια του «γκασταρμπάιτερ», αλλά και του περιπλανόμενου στην ξενιτιά νεοέλληνα.

Τον γνώρισα λίγα χρόνια αργότερα, βρεθήκαμε κάμποσες φορές στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα και είχε πάντα εκείνο το λοξό μισοχαμόγελο, που ήταν και ο τρόπος που έβλεπε τα πράγματα.

Ένα μεσημέρι, επιστρέφοντας από τη δουλειά με το αυτοκίνητο σταμάτησα σε φανάρι στην Εγνατία τη στιγμή που ο Αντώνης περνούσε απέναντι. Με είδε, ήρθε προς το αυτοκίνητο, άνοιξε την πόρτα καταμεσής του δρόμου και άρχισε να με τραβολογά φωνάζοντας: «Δεν ντρέπεσαι, ποιητής με αυτοκίνητο!».

Τελευταία φορά που τον είδα ήταν στην Πλατεία Αριστοτέλους, όπου ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες, είχε αρχίσει όμως να χάνεται μέσα στο χάσιμο της μνήμης του.

Τον μνημονεύω, γιατί κάπου πήρε το μάτι μου τη φωτογραφία του και ότι γεννήθηκε μήνα Ιούνη. Αν ζούσε σήμερα θα ήταν 83 χρονών.

[Στη φωτογραφία -που την έχω ανεβάσει ξανά- κάπου στα 1988-89 στο βιβλιοπωλείο “Λοξίας”]

*O Σταύρος Ζαφειρίου είναι ποιητής