Ο θόλος σκέπει την πόλη

Κάθε φορά που ανηφορίζω αγκομαχώντας το γοητευτικό πλακόστρωτο ανάμεσα στα βυζαντινά τείχη και τους κήπους του Πασά, για να συναντήσω την ανηφόρα της λεωφόρου Όχι προς την Ακρόπολη και το Επταπύργιο, το μάτι μου σκοντάφτει και πληγώνεται ακριβώς εκεί, στη στροφή για τη μεγάλη ανηφόρα.

Το σημείο με την καλύτερη θέα προς την πόλη και τον Θερμαϊκό εμποδίζεται από την επίμονη παρουσία του παλιού ναΐσκου του Αγίου Παύλου. Μαζί με τη νεότερη προσθήκη μιας καμαρωτής, που καθόλου δεν καμαρώνει, στοάς ημιτελούς με τούβλα και ασοβάντιστης, έχει περιφραχτεί πρόσφατα, και μόνιμα απ’ ό, τι φαίνεται, με λαμαρίνες. Κάποιοι θέλησαν να κρύψουν ένα άσχημο λείψανο από τα μάτια μας κάνοντάς το ακόμα ασχημότερο.

Εδώ και χρόνια έχει παραχωρηθεί στην εκκλησία ένα άλλο κοντινό οικόπεδο, φιλέτο, δίπλα στους κήπους του Πασά, με μιαν επίσης συγκλονιστική θέα στην πόλη και τον Θερμαϊκό. Εκεί ανηγέρθη ο νέος ναός του Αποστόλου Παύλου, κτίσμα φιλόδοξο, πανάκριβο, θεόρατο κυριολεκτικώς και ευδιάκριτο κυριαρχικώς «τω εισπλέοντι».

Ντελαλεί τη μεγαλοφροσύνη της εκκλησίας σε αντίθεση με την ταπεινόφρονα προτροπή της ορθόδοξης χριστιανικής διδασκαλίας. Ο πληθωρικός νέος ναός ακυρώνει με την δική του την παρουσία του παλαιού, ταπεινού κτίσματος, το οποίο ωστόσο εμμένει πεισματικά στην προνομιακή θέση του πληγώνοντας την αισθητική του χώρου.

Θα μπορούσε, έστω, να παραμείνει ο παλαιότερος ναΐσκος και αφού κατεδαφιστούν οι προσβλητικές προσθήκες και περιφράξεις, να δενδροφυτευτεί και να στεγάσει τις αγωνίες όσων πιστών ή μη δεν βρίσκουν γαλήνη κάτω από επιβλητικούς θόλους και κραυγάζοντες σταυρούς.