Ο τουρισμός της ασφυξίας ή η ασφυξία του τουρισμού

Πριν λίγες μέρες καθόμασταν σε ένα καφέ του ιστορικού κέντρου και παρατηρούσαμε έκπληκτοι το κλείσιμο ενός πρώην ανοίκιαστου καταστήματος και τη μετατροπή του σε κάτι που παριστάνει το σπίτι.

Δεν πέρασαν μερικά λεπτά, μια οικογένεια τουριστών πλησίασε αυτό το ‘΄τουριστικό κατάλυμα” και χρησιμοποιώντας το μαγικό κωδικό άνοιξε την εξώθυρα που οδηγούσε σε αυτή την ιδιότυπη μεταμοντέρνα παράφραση του όρου σπίτι.

Αυτό υβρίδιο φιλοξενίας αποτελεί την πρόταση των πόλεων που ασφυκτιούν για στέγη. Των μόνιμων και των φιλοξενούμενων κατοίκων τους.

Αποτελεί την παραδοχή της έκπτωσης των προσδοκιών για μια διαβίωση, προσωρινή, της απόλαυσης, ή μόνιμη της γαλήνης, σε συνθήκες που συνάδουν με τη λογική. Με τις αναμονές των ανθρώπων για ένα αξιοπρεπές χώρο διαβίωσης και όχι ένα προσφερόμενο από τις επιταγές της αγοράς είδος σπιτιού της ανάγκης και όχι της λογικής.

Ολοένα και περισσότερες γειτονιές των δημοφιλών πόλεων μετατρέπονται σταδιακά σε αρένες πειραματισμού αντοχών. Σήμερα είναι τα ξεχασμένα από θεό και ανθρώπους καταστήματα, τα πλυσταριά, τα υπόγεια που δεν τολμούσε κανείς να διανοηθεί ότι μια μέρα θα στεγάσουν ανθρώπινα όνειρα. Αύριο ποιος ξέρεις τι; Έρημα εργοστάσια, νοσοκομειακές δομές, εγκαταλελειμμένα νεκροταφεία δεν είναι άσχημες ιδέες για επενδυτές.

Καθώς η μάχη ανάμεσα σε τουρίστες και κατοίκους φουντώνει στον πλανήτη γη και οι ρόλοι εναλλάσσονται, ανάλογα με το που βρίσκεσαι και για ποιο λόγο, η στέγη θα αποτελεί το μεγάλο χαμένο. Ακολουθεί η ηρεμία, ο δημόσιος χώρος,  τα αυτονόητα κατακτημένα από αιώνες δικαιώματα της αστικής λειτουργικότητας.

Κάθε παραχώρηση τους είναι πια ζήτημα αξιοπρέπειας. Τα αυθόρμητα κινήματα που γεννιούνται σε ολόκληρη την Ευρώπη με καθημερινές διαδηλώσεις σε τόπους που ο τουρισμός αποτέλεσε μονοκαλλιέργεια αλλά και θηλιά στη ζωή των πόλεων που ναι μεν πλούτισαν χάριν σε κείνον, απώλεσαν όμως σταδιακά την πολυτέλεια να ανήκουν στους κατοίκους τους, θα αποτελέσουν τα επόμενα χρόνια τον οδηγό για το πόσο ακόμα και αν θα απλωθεί το χέρι της αρπαγής της ζωής των ανθρώπων. Της αναγκαστικής τους εξορίας από αυτό που αποκαλείται τόπος τους.