Ο Βαγγέλης

Είχε όλα τα φόντα. Βαρύ επώνυμο, πληθωρική προσωπικότητα, πανθομολογούμενη ευφυΐα, καταφανή ευφράδεια, υψηλό μορφωτικό επίπεδο, φιλοδοξίες χωρίς οροφή, αποφασιστικότητα και πυγμή, πλούσιο βιογραφικό, επιτυχημένη θητεία σε ποικίλα κυβερνητικά πόστα, το πλέον κατάλληλο οικογενειακό περιβάλλον, άριστες δημόσιες σχέσεις, στενή επαφή με κανάλια και διαμορφωτές κοινής γνώμης, έναν τεράστιο κατάλογο ψηφοφόρων που τον αναδείκνυαν πάντοτε πρώτο στις προτιμήσεις στην εκλογική του περιφέρεια, μια μεγάλη «αυλή» από την οποία μπορούσε να επιλέγει συνεργάτες κάθε ειδικότητας, μια δυναμική ομάδα πιστών μέσα στο κοινοβούλιο, αξιοζήλευτες σχέσεις με έναν καθοριστικό για την Ελλάδα παράγοντα – την εκκλησία… Μια προσωπικότητα με τη βούλα του ανθρώπου που μια μέρα θα κυβερνούσε τη χώρα.

Για όλα αυτά δούλεψε και προσπάθησε συστηματικά επί χρόνια. Με συνέπεια και προσήλωση. Κι αν εξαιρέσει κανείς την αντιαισθητική του κίνηση να διεκδικήσει με τον τρόπο που το έκανε την αρχηγία του κόμματος, ελάχιστα θα είχε κανείς να του προσάψει, μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει γιατί ζητήθηκε η βοήθεια του στο κλυδωνιζόμενο μπροστά στα βράχια σαπιοκάραβο “Η Ελλάς”. Κανείς δεν καταλαβαίνει όμως γιατί ο Βαγγέλης έφτασε στο σημείο να γίνει κι αυτός ένας ακόμη μοιραίος άνθρωπος για τη χώρα, ένας «αντ’ αυτού», γιατί κατάντησε να στηρίζει έναν παραπαίοντα πρωθυπουργό και μια ανίκανη κυβέρνηση, να εκστομίζει όλα αυτά τα βάρβαρα και ανώφελα «μέτρα» εξαθλίωσης των ανθρώπων, να τινάζει στον αέρα όλο το παρελθόν, την ιστορία του και το πολιτικό του μέλλον. Καμιά εξήγηση δεν απαντά στα ερωτήματα. Κανένα σενάριο δεν ερμηνεύει τη στάση του επαρκώς.

Θεσσαλονίκη from Evangelos Venizelos on Vimeo.