ΟΑΣΘ: Στα χρόνια της υπομονής δε μας… λυπήθηκε κανείς

Τον τελευταίο μήνα η κατάσταση μέσα στα αστικά λεωφορεία του ΟΑΣΘ μοιάζει με την άλλη πλευρά ενός νομίσματος, που δείχνει να στριφογυρνά στον αέρα, αρνούμενο να δεχτεί μόνο τη μία από τις δύο πλευρές μίας γενικότερης ταλαιπωρίας στους δρόμους της πόλης λόγω των έργων που ξεκίνησαν για το Fly Over.

Από τη μία λοιπόν, οι οδηγοί που εξοπλίζονται με περίσσια υπομονή κάθε φορά που βάζουν το κλειδί στο αυτοκίνητο τους και αποφασίζουν να βγουν στους δρόμους της πόλης, ελπίζοντας κάποτε κάπου να φτάσουν στον προορισμό τους χωρίς να έχει χρειαστεί να χάσουν ώρα από τη ζωή τους περιμένοντας σε ένα μποτιλιάρισμα και από την άλλη, η απελπισία των επιβατών στα μέσα μαζικής μεταφοράς που – ωπ, εντελώς τυχαία – στη Θεσσαλονίκη περιορίζονται στη χρήση των αστικών λεωφορείων του ΟΑΣΘ και στις όποιες διαθέσεις του οργανισμού.

Δεν υπάρχει λοιπόν περίπτωση, να μένει κάποιος στη Θεσσαλονίκη, να χρησιμοποιεί λεωφορεία του ΟΑΣΘ και να μην έχει να διηγηθεί τουλάχιστον μία ιστορία παράνοιας, καθυστέρησης, κακοτροπίας από την εμπειρία του αυτή.

Όταν μάλιστα, βρίσκεσαι και σε μία πόλη που εντελώς εκβιαστικά σε αναγκάζει να χρησιμοποιήσεις το μοναδικό μαζικό μέσο της, μαθαίνεις να ανέχεσαι συμπεριφορές και ευτράπελα που γίνονται συνήθεια στο πλάνο μίας γενικότερης καθημερινής τρέλας στην πόλη σου.

Παίρνοντας λεωφορεία καθημερινά για να πάω στη δουλειά μου, παρατηρώ πως πλέον δεν υπάρχει ποτέ αστικό που να είναι μισογεμάτο ή να μπορεί κάποιος να είναι σχετικά άνετα μέσα σε αυτό. Με δεκάδες επιβάτες να αναγκάζονται να βρίσκονται στον ίδιο στενό χώρο με άλλους, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην συνύπαρξη όσο στις συνθήκες που επικρατούν εντός των λεωφορείων, όπου ο επιβάτης αναγκάζεται να έχει αλλού τα πόδια του, αλλού τα χέρια και το κεφάλι όπου βολεύει ώστε να μην πέφτει και πάνω στον δίπλα που, επίσης, προσπαθεί να ανασυντάξει την υπόσταση του.

Μάλιστα, όπως συνέβη προχθές, μπορεί πολύ εύκολα να πάθει κάποιο μικρό ή μεγάλο ατύχημα το λεωφορείο και ο οδηγός απλά να ζητήσει από όλους τους επιβάτες να εγκαταλείψουν το όχημα, αδιαφορώντας για το πώς θα πάνε στον προορισμό τους, αδιαφορώντας για αυτούς που έχουν πληρώσει ένα εισιτήριο και θα πρέπει να πληρώσουν άλλο αν αποφασίσουν να ανέβουν σε επόμενο αστικό, αδιαφορώντας για τα αυτονόητα σε ένα σύστημα που έχει δεκάδες παραλείψεις με μοναδικό θύμα της τον κάτοικο της Θεσσαλονίκης.

Ένα αυτοκίνητο που πέρασε, μόλις προχθές, δίπλα από το αστικό, αρκούσε για να έρθει η αναστάτωση στο υπερβολικά γεμάτο 58. Κι αυτό, επειδή στο πέρασμα του, έσπασε τον καθρέφτη του λεωφορείου με αποτέλεσμα να ζητήσει ο οδηγός από όλους να κατέβουμε από το αστικό. Αυτό βέβαια, δεν είναι το κορυφαίο της ιστορίας, καθώς στη Λεωφόρο Στρατού που μας κατέβασε, θα μπορούσε να έρχεται από πίσω κάποιο άλλο αστικό. Έλα όμως που όταν μετά από τρία λεπτά ήρθε, ήταν τόσο γεμάτο που το τελευταίο που θα μπορούσε, θα ήταν να πάρει όλους τους επιβάτες ενός προηγούμενου αστικού…

Ασφαλώς και πήραμε οι περισσότεροι την απόφαση να το πάμε με τα πόδια, έστω ως μία επόμενη στάση. Τα πράγματα όμως δεν έγιναν ποτέ καλύτερα. Στάση τη στάση, έφτασα μέχρι την Αγίας Σοφίας και ναι, λίγο περπάτημα ακόμα και έφτανα στο γραφείο.

Κάπως έτσι υποθέτω εκείνη τη μέρα φτάσαμε όλοι στον προορισμό μας. Κι αυτή δεν είναι μία τυχαία κατάσταση που προέκυψε μία ημέρα. Είναι μία πάγια περιπέτεια που περνάμε όλοι στη Θεσσαλονίκη όταν αποφασίζουμε πως, για δικούς μας λόγους, θέλουμε να μπούμε στα αστικά. Κάθε φορά που περνάει ένα επόμενο αστικό και δεν χωράμε, κάθε φορά που μπαίνουμε και νιώθουμε ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, κάθε φορά που βγαίνουμε και παίρνουμε βαθιές ανάσες οξυγόνου και λύτρωσης από ένα βασανιστήριο.

Δυστυχώς, βρισκόμαστε στην πόλη που αν αποφασίσεις να βγεις από το σπίτι σου, είτε οδηγείς είτε όχι, θα πρέπει να γνωρίζεις πως είσαι μέρος ενός μεγάλου πειράματος που δοκιμάζει την υπομονή σου, την  αξιοπρέπεια μου και την λογική σου.  Και δυστυχώς, δε φαίνεται να αλλάζει τίποτα για καιρό…