Οι άνθρωποι στα αεροδρόμια

Κοιτάζω αυτή την μαγική εικόνα της Έλενας Αγγελίδου. Στα όρια της παραίσθησης. Του ονείρου. Αεροδρόμιο Ελσίνκι. Ιούνιος. Ένας άνδρας μόνος περιμένει μια πτήση. Ένα πράσινο καθηλωτικό μαγνητίζει το βλέμμα. Πιο δυνατό και από τη μοναχική παρουσία του. Γευματίζει ολομόναχος περιμένοντας. Μπορεί κανείς να κάνει διάφορες σκέψεις μπροστά σε αυτή την εικόνα. Από την πιο αισιόδοξη μέχρι την πιο απαισιόδοξη.

Το χουν αυτό τα αεροδρόμια. Μου αρέσει πολύ να βρίσκομαι εντός τους. Να παρατηρώ τις ώρες της αναμονής. Από τα πολυτελή lounge και τους εμφατικά παντοδύναμους θαμώνες τους μέχρι τα αυτοσχέδια κρεβάτια, που μετατρέπουν οι άνθρωποι των οικονομικών θέσεων τα παγκάκια τις ατέλειωτες ώρες της νυχτερινής διαμονής.

Τα αγαπάω τα αεροδρόμια. Εκτός από πολύβουοι τόποι είναι και τόποι ονείρου. Έχω βρεθεί σε παράξενα μικρά αεροδρόμια στην Ασία που έμοιαζαν με σταθμούς υπεραστικών λεωφορείων. Μια φορά στην Μαριούπολη της Ουκρανίας, ο άνθρωπος που το άνοιξε για να μπούμε, μας φόρτωσε τις βαλίτσες, τσέκαρε τα εισιτήρια, μας έβαλε στο μοναδικό αεροπλάνο, κλείδωσε το αεροδρόμιο και έφυγε.

Εχω δει σε μεγάλα αεροδρόμια ανθρώπους να περιφέρονται άσκοπα για ώρες, ανθρώπους να φιλιούνται με πάθος λίγο πριν την πόρτα του χωρισμού, ανθρώπους να πέφτουν στην αγκαλιά ο ένας του άλλου.

Έχω παρατηρήσει εκνευρισμό σε πρόσωπα ανθρώπων λίγο πριν τον έλεγχο, απάθεια σε άλλα πρόσωπα που ενημερώνονται για πολύωρες καθυστερήσεις, εκνευρισμό σε μπροστά στη θέα ιμάντων που γυρίζουν άσκοπα χωρίς την πολυπόθητη βαλίτσα, αγαλλίαση όταν η ανακοίνωση μιας πτήσης σε φέρνει πιο κοντά στο όνειρο.

Τα αεροδρόμια είναι μικρόκοσμοι. Έχουν φυλές, περιπτώσεις, χαρακτήρες. Έχουν αισθητική, μαρτυρούν προθέσεις. Ο χρόνος εντός τους συστέλλεται ή διαστέλλεται. Γίνεται παρηγορητικός ή τιμωρητικός. Περνά γρήγορα ή δεν περνά καθόλου.

Τα αεροδρόμια, αυτοί οι ανοίκειοι μη-τόποι της προσωρινότητας, αυτά τα περάσματα της ζωής. που συναντιούνται με βάση τη συνθήκη του ταξιδιού, επιθυμίες, ανάγκες, βήματα.

Αλλά και πρόσωπα. Όσων εργάζονται εντός τους, από τους πιο φανερούς στα γκισέ με τις στολές μέχρι τους αφανείς, εξαφανισμένους πίσω από ογκώδη μηχανήματα ή πύργους ελέγχων. Και όσων τα χρησιμοποιούν ως περαστικοί. Τους ταξιδιώτες.

Στις παρυφές των πόλεων ή ακόμα και σε νέου τύπου ερημιές, αποκομμένα από τη ζωή τους, δημιουργούν μικρόκοσμους, ζωές αυτόνομες και αναγκαστικά χρονικά περιορισμένες. Η πρώτη πτήση της ημέρας και η τελευταία είναι τα όρια. Πριν και μετά η διακοπή. Αναγκαστική.

O ήχος που συνοδεύει το πέρασμα μας από εκείνα είναι συνήθως ο ήχος από τα ροδάκια της βαλίτσας να εναλλάσσεται με τις διαρκείς ανακοινώσεις. Αναχωρήσεων και ασφαλείας. Που εναλλάσσονται.

Στα περίβλεπτα αεροδρόμια του κόσμου μπορείς να θαυμάσεις υψηλή αρχιτεκτονική, interior εντυπωσιακό, να παρατηρήσεις την ανάγκη για να ξεχωρίσουν. Να καταταχθούν ανάμεσα στα κορυφαία. Στα μικρά και απρόσιτα είναι συνήθως εγγεγραμμένη η διεκπαιρέωση, η έλλειψη φαντασίας. Λειτουργούν αμιγώς χρηστικά, δεν απαιτούν από κανέναν χρήστη την προσοχή, τον θαυμασμό.

Υπάρχουν αλήθεια άνθρωποι που δεν αγαπούν τα αεροδρόμια;