Οι ερυθρόλευκες κορδέλες του ΟΑΣΘ

Λέξεις-Εικόνες: Παρασκευή Γιουβανάκη

Μια νέα “μόδα” έχει ξεκινήσει στα αστικά λεωφορεία του ΟΑΣΘ και όσοι-ες τα χρησιμοποιούμε σε σχεδόν καθημερινή βάση μπορούμε εύκολα να την προσέξουμε. Η αναφορά γίνεται στην απαγόρευση πρόσβασης στις θέσεις που βρίσκονται πίσω από τον οδηγό με την δικαιολογία “Για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας παρακαλείσθε να κρατάτε απόσταση και να μην πλησιάζετε τον οδηγό.” 

…και εμείς οι υπόλοιποι, οι κοινοί θνητοί, να παραμένουμε μαζεμένοι πίσω σαν τα παστά. 

Όλο αυτό ξεκίνησε από την καραντίνα φυσικά. Τότε όμως η συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν τόσο προβληματική όσο τώρα καθώς ο αριθμός των επιβατών είναι πολύ μεγαλύτερος πλέον, λόγω λήξης της καραντίνας. Όμως ενώ μέχρι και πρόσφατα παρέμεναν κλειστές μόνο οι δύο μπροστινές, εχτές στο ίδιο λεωφορείο -γραμμή 72- γραμμή που μεταφέρει τεράστιο αριθμό επιβατών αφού καλύπτει αρκετές ανατολικές περιοχές εκτός πόλης, παρατήρησα πως οι κλειστές θέσεις αυξήθηκαν σε διπλό αριθμό! Και το πιο ακραίο; Έχει ήδη τοποθετηθεί σε πολλά οχήματα εδώ και εβδομάδες μεγάλο προστατευτικό ακριβώς στο πλάι του οδηγού που τον καλύπτει και με το παραπάνω από την επαφή με τους υπόλοιπους επιβάτες. Οπότε εφόσον υπάρχει αυτό το προστατευτικό, ο περιορισμός και η απαγόρευση στις μπροστινές θέσεις για εμάς το κοινό γιατί να συνεχίζεται; 

Όσο επικίνδυνο μπορεί να είναι για τον οδηγό το να μολυνθεί άλλο τόσο είναι και για εμάς τους επιβάτες που ουδεμία προστασία έχουμε στο πλάι μας.

Οι μάσκες δεν είναι θαυματουργές ενώ υποτίθεται πρέπει να διατηρούμε αποστάσεις  μεταξύ μας.

Όπως ήταν αναμενόμενο, τα απογεύματα με των ημερών με την πολλή ζέστη (πριν μιάμιση εβδομάδα περίπου) άπειρος κόσμος επιβιβαζόταν από τις παραθαλάσσιες περιοχές όπου πήγαν για μπάνιο. Ποια κοινωνική απόσταση;  Ήμασταν κολλημένοι-ες μεταξύ μας, ενώ την ίδια ακριβώς στιγμή  μπροστά υπήρχε μεγάλος κενός χώρος και κενές θέσεις!

Ένα από αυτά τα απογεύματα, φτάνοντας ΙΚΕΑ και θέλοντας να μεταφέρω τους παραπάνω προβληματισμούς μου με τους εργαζόμενους του ΟΑΣΘ, μίλησα πρώτα σε μία οδηγό η οποία λέγοντας μου αρχικά ότι αγνοεί το συμβάν αυτό (!!!) με παρέπεμψε να μιλήσω στον σταθμάρχη. Εγώ μη γνωρίζοντας ποιος ακριβώς είναι ο σταθμάρχης, έκανα το λάθος να απευθυνθώ σε έναν “κύριο” του οργανισμού που βρισκόταν μπροστά στη συζήτηση και μας ρώτησε τι συμβαίνει. Καθώς του εξηγούσα με διέκοπτε συνεχώς και κάποια στιγμή φωνάζει “Να σου πω και κάτι; Στα αρ@@@ μου τι γίνεται πίσω! Εγώ τη δουλειά μου την κάνω!”

Σιχάθηκα. Έφυγα. 

Βρήκα επιτέλους τον σταθμάρχη, ο οποίος συζήτησε καλοπροαίρετα και με ενημέρωσε πως μπορούμε να καθόμαστε στις “αποκλεισμένες” μπροστινές θέσεις.

Και αυτό ακριβώς είναι που θέλω να μεταφέρω μέσα από τις λέξεις μου σήμερα: Μπορούμε λοιπόν και ας μην διστάζουμε να περνάμε από τις κορδέλες (ή ότι άλλο έχουν βάλει ως περιορισμό). Και το κυριότερο; Έχουμε το δικαίωμα και εμείς να προστατευτούμε σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο και ας έχουν πλέον κλειστές σχεδόν όλες τις μπροστινές θέσεις!

Εύχομαι σε όλο τον κόσμο ψυχραιμία και προσοχή.