Οι φίλοι μου δεν είναι πια πρόσφυγες

Ας μην μασάμε με όσους θέλουν να μας κάνουν να βλέπουμε τους πρόσφυγες σαν ανεπιθύμητους “ξένους”. Με όσους προσπαθούν να μας κάνουν να χαιρόμαστε με τους θανάτους, τις επαναπροωθήσεις και τους βασανισμούς τους.

Η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, μας κάνει λιγότερο ανθρώπινους, λιγότερο αληθινούς. Είναι μόνο το μέσο των ισχυρών για να μας παραμυθιάζουν. Όταν γνωρίσουμε, όμως, τον “ξένο”, δεν είναι ξένος πια.

Ήταν σαν χθες, πριν εννιά χρόνια, που τους προειδοποιούσα για πρώτη φορά: “Θα ακούσετε μαχητικά αεροπλάνα. Μην τρομάξετε, θα είναι από την παρέλαση”.

“Νιώθω σαν στο σπίτι μου στη Συρία”, μου είπε μια επόμενη 28η Οκτωβρίου, γελώντας, ο πατέρας της οικογένειας, καθώς τα αεροπλάνα έσχιζαν τον ουρανό από πάνω μας.

Όταν ξέφυγαν από τον πόλεμο, έμειναν αρχικά στην Τουρκία. Τα παιδιά, όμως, δεν είχαν πρόσβαση σε σχολείο. Αποφάσισαν να διακινδυνεύσουν τις ζωές τους σε μια φουσκωτή βάρκα. Θα συνέχιζαν το ταξίδι της προσφυγιάς στη Βόρεια Ευρώπη. Παγιδεύτηκαν στην Ειδομένη. Δεν ήξεραν πως είχαν φτάσει στον προορισμό τους.

Τα παιδιά πήγαν σχολείο και οι γονείς βρήκαν δουλειές στη Θεσσαλονίκη. Δυστυχώς όχι με βάση τα πτυχία τους που δεν αναγνωρίζονται στην Ελλάδα.

Κάποια στιγμή, ο πατέρας, σπουδαίος γιατρός στην παλιά πατρίδα του, είχε πρόταση για δουλειά στις Η.Π.Α. “Δεν έχω λόγο να συνεχίσω να μεταναστεύω. Είμαστε ευτυχισμένοι εδώ”, είχε πει τότε.

Δεν ξέρω αν γνωρίζετε πόσο δύσκολες είναι οι εξετάσεις για την απόκτηση της Ελληνικής ιθαγένειας. Οι περισσότεροι Έλληνες θα κοβόμασταν. Όχι, όμως, οι φίλοι μου. Πέρασαν πολλά, μέχρι να βρουν την πατρίδα τους.

Οι φίλοι μου δεν είναι πρόσφυγες πια. Πολιτογραφήθηκαν Έλληνες.

Σε πείσμα των καιρών, της ρατσιστικής ρητορικής, των οργανωμένων κρατικών δολοφονιών στα σύνορα και των απαγωγών στην ενδοχώρα, η Ελληνική κοινωνία αγκάλιασε -και συνεχίζει να αγκαλιάζει- τους φίλους μου. Τους γνωρίσαμε και τους κάναμε κομμάτι της. Τους κάναμε να αγαπήσουν μια χώρα όπου ζουν λιτά, αλλά νιώθουν πως ανήκουν.

Οι φίλοι μου δεν είναι πρόσφυγες πια. Πολιτογραφήθηκαν Έλληνες.

Η Ελλάδα-μάνα, αυτή που αγκαλιάζει τα ξένα, κατατρεγμένα παιδιά μαζί με τα δικά της, αυτή είναι η πατρίδα μας. Η χώρα μας δεν είναι ο διχασμός που σπέρνουν οι διεφθαρμένοι. Η χώρα μας είμαστε εμείς.

Και, ό,τι και να λέμε, συνεχίζουμε να είμαστε άνθρωποι.

Υ.Γ. Τρία αγόρια που γεννήθηκαν στη Συρία, θα κληθούν να υπηρετήσουν στον Ελληνικό στρατό. Και είμαι σίγουρη πως θα κρατήσουν την πρόσκληση με υπερηφάνεια.