Οι καμπάνες χτύπησαν 57 φορές πένθιμα

Σήμερα το πρωί στη γειτονική εκκλησία, οι καμπάνες χτυπούσαν πένθιμα, όπως τη Μεγάλη Εβδομάδα, σαν ένα άλλο Πάσχα. Ακόμη και ο καιρός ήταν συννεφιασμένος, σαν γνώριζε την σημαδιακή ημερομηνία! Φτάνοντας στο γραφείο και διαβάζοντας τη σημερινή ειδησεογραφία, ενημερώθηκα ότι με απόφαση της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών οι καμπάνες των εκκλησιών θα χτυπήσουν πένθιμα πενήντα επτά φορές, όσες ακριβώς ήταν και τα θύματα του πολύνεκρου σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών.

Πρόσωπα που αν και δεν μας ήταν γνώριμα, έπειτα από την είδηση του τραγικού αυτού δυστυχήματος έγιναν δικά μας, μέλη της οικογένειας μας, έστω και ετεροχρονισμένα υπό αυτές τις τραγικές συνθήκες. Όλες/Όλοι αισθανθήκαμε πως χάσαμε δικούς μας ανθρώπους σε εκείνο το μοιραίο ταξίδι της αμαξοστοιχίας Ιntercity. Όλες/όλοι σκεφθήκαμε πως θα μπορούσαμε να ήμασταν εμείς, στο μοιραίο δρομολόγιο!

Έναν χρόνο μετά, το μαύρο πέπλο που έπεσε από το ένα άκρο της χώρας έως το άλλο άφησε πίσω του ένα συλλογικό τραύμα και ανεξίτηλο πόνο για τις/τους επιζώσες/επιζώντες  και για τις οικογένειες των θυμάτων που αναμετριούνται καθημερινά τόσο με την προσωπική απώλεια, όσο και με τα πολλαπλά εμπόδια της γραφειοκρατίας και  την αναλγησία των υπευθύνων να διαλευκάνουν  για «την τιμή των όπλων» το δυστύχημα αυτό.

«Όταν βρέχει πνιγόμαστε, όταν κάνει κρύο αποκλειόμαστε και όταν κάνει ζέστη καιγόμαστε», μου επισήμανε μεταξύ άλλων ένας συνάδελφος που συζητούσαμε χθες το θέμα στο γραφείο. Η κλασική αυτή ρήση αποτυπώνει γλαφυρά την τρέχουσα κατάσταση του ελληνικού κράτους και δη την απουσία υποδομών, καθώς διαχρονικά για τα έργα που έγιναν στη χώρα μας το δημόσιο χρήμα σπαταλήθηκε και δεν έφτασε ποτέ να αξιοποιηθεί για τον εκάστοτε σκοπό του έργου, με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές  τα δημόσια έργα να μην ανταποκρίνονται στα  standards των ευρωπαϊκών προδιαγραφών.

Ειδικά σήμερα, τα κράτη διεθνώς καλούνται να επενδύσουν στις δημόσιες υποδομές, καθώς τόσο η κλιματική αλλαγή, όσο και οι τεχνολογικές εξελίξεις θέτουν νέα δεδομένα για τον εκσυγχρονισμό και την προστασία των σύγχρονων κρατών. Η Ελλάδα λοιπόν καλείται όχι μόνον να τρέξει έναν απαιτητικό μαραθώνιο, αλλά και να θεραπεύσει χρόνιες παθογένειες, οι οποίες δημιούργησαν μαύρα κενά τόσο σε υλικό, όσο και σε ηθικοπολιτικό επίπεδο.

Η Έκθεση του 2023  της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το Κράτος Δικαίου επισημαίνει την ανάγκη υλοποίησης καίριων μεταρρυθμίσεων στους τομείς της δικαιοσύνης, της ελευθεροτυπίας και των νομοθετικών διαδικασιών. Συγκεκριμένα, η Επιτροπή αναφέρεται στην ποιότητα και το ρυθμό απονομής της δικαιοσύνης, όπως και στην ενίσχυση της ανεξαρτησίας της, μέσω της λήψης ουσιαστικών μέτρων εκσυγχρονισμού και ψηφιοποίησης. Η Επιτροπή στις προβλεπόμενες συστάσεις της για τον τομέα της δικαιοσύνης καταγράφει την απόκλιση της εκλογής και λειτουργίας του ελληνικού δικαστικού σώματος από τα ευρωπαϊκά πρότυπα.

Η ενίσχυση του κράτους δικαίου στη χώρα μας, στο πλαίσιο των αναγκαίων δικαιικών και ηθικοπολιτικών μεταρρυθμίσεων αντικατοπτρίζει την ανάγκη απονομής δικαιοσύνης και διαλεύκανσης της τραγικής αυτής υπόθεσης, η οποία ένα χρόνο μετά έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Οι πολίτες και ειδικά οι οικογένειες των θυμάτων θα πρέπει να περιβάλλονται από την ουσιαστική αρωγή του κράτους, τόσο με την παροχή ψυχολογικής στήριξης και άλλων υλικών μέτρων, όσο πρωτίστως με την επιτάχυνση των ερευνών  και την απόδοση των ανάλογων ευθυνών στα ιθύνοντα πρόσωπα.

Ο πυλώνας της ανεξάρτητης δικαιοσύνης ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους αποτελεί εχέγγυο  του δημοκρατικού πολιτεύματος, καθώς οι πολίτες του γνωρίζουν ότι πέραν από την άμεση και ακώλυτη  πρόσβαση στη δικαιοσύνη, ζουν σε ένα ευνομούμενο κράτος, με αρχές δικαίου και σαφείς κανόνες, οι οποίοι εφαρμόζονται απαρέγκλιτα και  προστατεύουν εις το ακέραιον κάθε έναν πολίτη μεμονωμένα, αλλά και συλλογικά. Επομένως, ο προσδιορισμός της διοικητικής και αστικής ευθύνης των ιθύνοντων  προσώπων, οι οποίοι ήταν αρμοδίως υπεύθυνοι τόσο για την υλοποίηση, όσο και για την εποπτεία του έργου στο σιδηροδρομικό δίκτυο θα πρέπει να γίνει με τη μέγιστη προσοχή από τις αρμόδιες εισαγγελικές και αστυνομικές αρχές της χώρας.

Πενήντα επτά, στην πλειονότητά τους νέοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, διότι επέλεξαν ένα από τα πιο ασφαλή μέσα μαζικής μεταφοράς, σύμφωνα με τις διεθνείς στασιαστικές έρευνες. Όμως, τελικά στην Ελλάδα η ασφάλεια καθίσταται μια σχετική έννοια, καθώς το ασφαλές μέσο μετατράπηκε σε μοιραίο μέσο, λόγω της χρόνιας έλλειψης μέτρων ασφαλείας και απουσίας δικτύου και υποδομών. Πως λοιπόν, ο μέσος πολίτης που έρχεται αντιμέτωπη/αντιμέτωπος με τις χρόνιες στρεβλώσεις και παθογένειες του ελληνικού κράτους θα είναι σε θέση να αισθανθεί ασφάλεια και εμπιστοσύνη;

Η σημερινή υπενθύμιση της αναίτιας θυσίας των πενήντα επτά ανθρώπων θα πρέπει ως ελάχιστο φόρο τιμής να αποτελέσει μια άμεση αιτία ενεργοποίησης των κρατικών αρχών και δέσμευσής τους για την υλοποίηση καίριων μεταρρυθμίσεων και εκσυγχρονισμού των παρεχόμενων υπηρεσιών του ελληνικού κράτους. Η συνειδητοποίηση της απώλειας ανθρώπινων ζωών, ως άλλων μυθικών ηρωίδων και ηρώων, στο βωμό των χρόνιων κρατικών και μη παθογενειών και αδικοπραξιών δεν θα πρέπει επουδενί να νομιμοποιηθεί, αλλά θα πρέπει να παραμείνει ως έχει: ένα τραγικό συμβάν, το οποίο δεν όφειλε να συμβεί και ούτε πρέπει να επαναληφθεί!