Οι λεπτοφυείς άνθρωποι
Πόσοι άνθρωποι κλαίνε από προχτές μόνοι τους μωρέ Μενάκο…
Ο σκηνοθέτης αποχαιρετά την Μένη Κυριάκογλου που έφυγε ξαφνικά για το μεγάλο ταξίδι
Οι λεπτοφυείς άνθρωποι
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, που είναι σαν να γεννήθηκαν για να υμνούν το αίνιγμα της ζωής.
Όταν οι υπόλοιποι μπουρδουκλωνόμαστε, όταν τα χάνουμε, όταν φοβόμαστε, όταν θέλουμε να φωνάξουμε, να τα διαλύσουμε όλα, όταν δειλιάζουμε, όταν τα κάνουμε όλα στη λάθος στιγμή, όταν δεν μας καταλαβαίνουν οι αγαπημένοι μας, “πώς γίνεται εγώ για σένα να τρέμω κι εσύ να μη με φιλάς;”, τότε εκείνοι χαμογελούν, φτιάχνουν ένα τσάι και σου δίνουν την ατάκα ή το βλέμμα που στα εξηγεί όλα.
Και πνίγεστε στα γέλια. Και έρχεται η ημέρα, που απλώς γέρνουν το κεφαλάκι τους…και φεύγουν. Και απλώς τσακίζεσαι.
Περίεργο πράγμα. Οι μαλακοί άνθρωποι, οι ντελικάτοι, οι λεπτοφυείς, αυτοί που πιστεύουν πως η ζωή αποκτά υπεραξία μόνο αν συνωμοτικά βιώνεται, είναι αυτοί που προκαλούν και τον σκληρότερο πόνο. Γιατί ο θάνατός τους, δεν παίρνει μόνο τον άλλον. Παίρνει και το κομμάτι σου που ήταν δικό τους.
Δεν θα ξαναείσαι ποτέ φίλος της Μένης, όσα λουλούδια και να ξαναδείς. «Αντί να παραπονιέσαι για το σκοτάδι, άναψε ένα κερί…».
«Και αφού στο τέλος όλοι θα γίνουμε ιστορίες, θέλω να γίνω ωραία ιστορία…ναι, αυτό θέλω.» Και έγινες.
Πόσοι άνθρωποι κλαίνε από προχτές μόνοι τους μωρέ Μενάκο… Πόσοι άνθρωποι άραγε μας αγαπούν, χωρίς να το γνωρίζουμε; Εν τω μεταξύ, λυσσάξαν από χτες τα γιασεμιά να ανθίζουν…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
