Οι πληγές της Χαλκιδικής
Η Χαλκιδική είναι ένα τεράστιο μέρος, το οποίο μοιάζει πάρα πολύ με αυτό που ήταν το Μάτι.
Λέξεις: Άσπα Πάσσιου
Η Χαλκιδική είναι ένα τεράστιο μέρος, το οποίο μοιάζει πάρα πολύ με αυτό που ήταν το Μάτι. Πεύκο πολύ, μέχρι τη θάλασσα, άναρχη δόμηση, αυθαίρετα, προσθήκες, παρανομίες με εισόδους δουλείας ή αιγιαλούς, κακό οδικό δίκτυο, ανεπαρκείς υποδομές για να φιλοξενεί εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες σε μικρό χρονικό διάστημα. Μετά από ένα τεράστιο οικοδομικό μπαμ που κράτησε δύο δεκαετίες θα περίμενε κανείς ότι κάποτε, κάποιοι, θα έκαναν έναν κεντρικό σχεδιασμό, θα έβαζαν όρους και όρια.
Φευ, τα πράγματα χειροτερεύουν ακόμη, χρόνο το χρόνο ενώ, (ειδικά στο πρώτο πόδι) απομένουν ελάχιστα μέρη χωρίς δόμηση, ελάχιστες παραλίες χωρίς την “οργανωμένη” μπιτσομπαρική φάση, τα τζετ σκι και όλα αυτά του διαόλου τα μηχανάκια που σου παίρνουν το κεφάλι (αλλά μπορεί και τίποτε άλλο) καθώς κολυμπάς, τα πιμπλίκια σου τρυπούν τα τύμπανα, τα αποτσίγαρα συναγωνίζονται τους κόκκους της άμμου σε πληθυσμό, για να μην μιλήσουμε για την αισθητική, τις χιλιάδες διαφημιστικές ταμπέλες, τα μεγαθήρια των κλαμπ που φιλοξενούν χιλιάδες νέου κόσμου και φεύγουν πιωμένοι να οδηγήσουν χιλιόμετρα τα ξημερώματα και άλλα πολλά, ων ουκ έστι αριθμός! Πρόλαβα να την ζήσω ήδη από τη δεκαετία του 70, ήταν παράδεισος αληθινός.
Πριν 2 βδομάδες κάναμε διακοπές εκεί. Υπάρχει μια σωζόμενη παραλία, υπέροχα νερά, καθόλου μπιτσόμπαρα, βραχάκια, πεύκα, φυσική σκιά, ελάχιστοι άνθρωποι. Προσπαθώντας να την προσεγγίσουμε, όπως κι άλλα χρόνια, περνούσαμε από έναν χωματόδρομο που έγλυφε τον περίβολο μιας βιλάρας. Φέτος, ένα δένδρο “έπεσε” ακριβώς εκεί που έπρεπε, ώστε να φράξει ο δρόμος. Ούτε τη σκόνη από τα αυτοκίνητά μας δεν αντέχει ο ιδιοκτήτης της βίλας κι ας με πείσει κάποιος ότι δεν το έριξε εκείνος.
Οι “θεομηνίες” βέβαια δεν θα σταματήσουν, μάλιστα με την κλιματική αλλαγή θα γίνονται σφοδρότερες, αλλά οι άνθρωποι, θνητοί όσο δεν πάει, δεν εμπέδωσαν το πανάρχαιο σχήμα ἄτη, ὕβρις, νέμεσις, τίσις. Ακόμη περισσότερο κι απ’ τους κοινούς θνητούς, οι “ημίθεοι” και “θεοί” πολιτικοί άρχοντες του τόπου.
