Οι «βρικόλακες» της πολιτικής

«Άλλαξε τη ζωή σου σήμερα. Μη στοιχηματίζεις στο μέλλον, ενέργησε τώρα χωρίς καθυστέρηση.» 

Σιμόν ντε Μποβουάρ

Αιώνες τώρα οι θηλυκότητες ζουν υπό την καθοδήγηση των «εντολών» του πατριαρχικού συστήματος, η τυπική κατάργηση κανόνων, οι οποίοι συντηρούσαν την άνιση μεταχείριση των φύλων, δεν ισοδυναμεί επ’ ουδενί με την επίτευξη της πραγματικής ισότητας. 

Μπορεί να χρησιμοποιείται ευρέως από μια μερίδα ατόμων στα δυτικά κράτη, ως πρόσχημα για την αδράνεια ή την έλλειψη ενδιαφέροντος, το επιχείρημα πως η απάλειψη απαρχαιωμένων κανόνων και η συνταγματική κατοχύρωση της ισότητας, αποτελεί τρανή απόδειξη της καταχώρησης της πραγματικής ισότητας. 

Όμως, η πραγματικότητα για ακόμη μια φορά μας ξεπερνά, καθώς φανερώνει την τρέχουσα συνθήκη, η οποία μας υπενθυμίζει για πολλοστή φορά το αίτημα της εντατικής συλλογικής προσπάθειας, ώστε να επιτευχθεί η πολυπόθητη κοινωνική αλλαγή.

Το επεισόδιο που διημείφθη την περασμένη εβδομάδα μεταξύ του Παύλου Πολάκη και της Φωτεινής Αραμπατζή, με την «αξιομνημόνευτη» ατάκα «θα σου πιω το αίμα» (από τον κ. Πολάκη) πέρα από την ύπαρξη γλωσσικού σεξισμού, καθώς απευθυνόμενος σε μια γυναίκα πολιτικό, χρησιμοποίησε μια φράση, η οποία ενέχει λεκτικής απειλής. 

Το εν λόγω παράδειγμα αποτελεί ταυτόχρονα ένα ακόμη δείγμα κακού κοινοβουλευτισμού, καθώς ο κ. Πολάκης ουκ ολίγες φορές στο λόγο του επιλεγεί τη χρήση λαϊκίστικών εκφράσεων, οι οποίες υπονομεύουν τον κοινοβουλευτικό πολιτισμό. Όμως, με αφορμή αυτό το επεισόδιο και την άκομψη ατάκα του κ. Πολάκη, θεώρησα σκόπιμο να γίνει μια μικρή αναφορά στη θέση της σύγχρονης γυναίκας στην πολιτική ζωή της χώρας και της επιτακτικής ανάγκης ενίσχυσης των προσπαθειών για ένταξη του γυναικείου φύλου στις δημόσιες πολιτικές, ώστε να σπάσει επιτέλους η γυάλινη οροφή!

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΕ και δη τον Δείκτη Ισότητας: η Ελλάδα, ως ευρωπαϊκό κράτος δεν παρέχει επίσημα στοιχεία σχετικά με το εκτεταμένο φαινόμενο της έμφυλης βίας. Ακόμη, όμως, και αν ανατρέξουμε στα υπάρχοντα επίσημα στοιχεία θα διαπιστώσουμε μια ισχυρή ποσοτική ψαλίδα, η οποία αποδίδει την ποιοτική μεταβολή της καθημερινής ζωής των γυναικών στην Ελλάδα. 

Οι γυναίκες εκπροσωπούν μόνο το 36,1 % στο κοινοβούλιο, με τον πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη να απαντά σε ερώτημα της δημοσιογράφου Ζεϊνάμπ Μπαντάουι του BBC για το χαμηλό ποσοστό γυναικών σε υπουργικούς θώκους «πως δεν υπάρχουν τόσες γυναίκες που να ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με την πολιτική».

Η αξιοποίηση από την ευρωπαϊκή νομοθεσία αρχικά του μηχανισμού της υποχρεωτικής ποσόστωσης, με σκοπό την πραγμάτωση της έμφυλης ισότητας και την παρουσία περισσότερων γυναικών στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια, δεν αναιρεί την ύπαρξη της υποεκπροσώπησης και του χάσματος μεταξύ γυναικών και ανδρών στο χώρο της πολιτικής. Η θέσπιση ενός κανόνα δικαίου, δεν αποτελεί φενάκη για τα διαχρονικά κενά κι την απουσία καλλιέργειας ενδιαφέροντος για τα κοινά στις θηλυκότητες.

Ας μην γελιόμαστε, η πρόθεση μπορεί να είναι θετική, αλλά η πραγματικότητα συχνά διαψεύδει το καλό των προθέσεων, καθώς τα κορίτσια και οι γυναίκες στην χωρά μας αποθαρρύνονται συχνά με διάφορους τρόπους να ασχοληθούν με τα κοινά. Είναι άλλωστε, πολύ εύκολο να στοχοποιηθεί μια γυναίκα-πολιτικός, πως; 

Ένα απλό σχόλιο για την εμφάνιση ή το σώμα της αρκεί, η διαρκής υπενθύμιση της σεξουαλικοποίησης του γυναικείου σώματος, αποτελούν μονάχα μερικά παραδείγματα. Έπειτα, η δυσπιστία στις ηγετικές ικανότητες της και η συνεχομένη επίκληση στην «ακατάλληλη συναισθηματική φύση της» είναι μονάχα μερικά από τα εμπόδια που καλείται να ξεπεράσει μια γυναίκα εφόσον επιθυμεί να εισέλθει σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο.

Στην εγχώρια πολιτική ζωή, η Φώφη Γεννηματά αποτελούσε τη μοναδική γυναίκα-πρόεδρο κόμματος στα συμβούλια πολίτικων αρχηγών. Στο υπάρχον κυβερνητικό σχήμα το ποσοστό των γυναικών ανέρχεται μόλις σε 5%, προκαλώντας αρνητικά σχόλια από εγχώρια και διεθνή μέσα. Η Ελλάδα δεν έχει εκλέξει ποτέ γυναικά πρωθυπουργό, με μόνη παρένθεση την υπηρεσιακή κυβέρνηση το 2015 της Βασιλικής Θάνου και την εκλογή το 2020 της Κατερίνας Σακελλαροπούλου στο ανώτατο αξίωμα της Προέδρου της Δημοκρατίας. 

Είναι χρήσιμο, σε αυτό το σημείο να επισημανθεί πως οι Ελληνίδες έλαβαν το δικαίωμα ψήφου το 1956, σχεδόν εκατό χρόνια έπειτα τους Έλληνες, οι οποίοι έλαβαν το δικαίωμα καθολικής ψήφου του 1864. Η ιστορική αυτή υπενθύμιση, δεν αποτελεί επιχείρημα για τον αργό βηματισμό της χώρας μας σε θέματα ισότητας, αλλά αντιθέτως μια έμμεση προτροπή για περαιτέρω προσπάθεια, ώστε να επιτευχθεί η ίση (50% ) εκπροσώπηση του γυναικείου φύλου όχι μόνον στο χώρο της πολιτικής, αλλά σε όλους τους τομείς καθώς και να αμβλυνθεί το μισθολογικό χάσμα μεταξύ των φύλων, το οποίο αποτελεί ένα ακόμη μελανό σημείο.

Η Σιμόν ντε Μποβουάρ υποστήριξε ό,τι οφείλουμε να δρούμε στο παρόν μας, δεν πρέπει να αφήσουμε την αλλαγή για αύριο, κάθε στιγμή μετρά.

 Αν η συστηματική διεκδίκηση για πραγμάτωση των ήδη τιθέμενων κανόνων, σε συνδυασμό με την ενίσχυση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και την απόκτηση υγιούς αυτοπεποίθησης ξεκινήσει σήμερα από κορίτσια και γυναίκες που επιθυμούν να ζήσουν σε μια κοινωνία, χωρίς έμφυλα στεγανά και γυάλινες οροφές, ικανές να ακολουθήσουν τα όνειρά τους, όποια και αν είναι αυτά, τότε η αλλαγή έχει ήδη επιτευχθεί, καθώς η θέληση και ενεργητική παρουσία των θηλυκοτήτων θα αναδείξει τα νέα κοινωνία αιτήματα και θα θέσει τη βάση για μια κοινωνία πραγματικής ισότητας των ανθρώπων.