Όλα θα καούν και μεις στα αποκαΐδια θα κοιτάμε…

Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη περπατώντας η Δόξα μονάχη μελετά τα λαμπρά παλικάρια και στην κόμη στεφάνι φορεί γεναμένο από λίγα χορτάρια που είχαν μείνει στην έρημη γη.

Διονύσιος Σολωμός 

Την επομένη κάθε τραγωδίας, από το 2007, τότε που χάθηκαν 84 άνθρωποι και κάηκαν 1.500 σπίτια και περισσότερα από 268.834 εκτάρια γης, 4,5 εκατομμύρια ελαιόδεντρα και 60.000 ζώα, με καταστροφές που αποτιμήθηκαν τότε σε 3,5 δις €, μέχρι τη χθεσινή μέρα, συνηθίζουμε σε αυτό τον τόπο να λέμε ένα ανάθεμα, να θρηνούμε στα σόσιαλ, να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα και να αποδεχόμαστε στωικά τη μοίρα μας.  Και να κατηγορούμε τον στρατηγό άνεμο όπως έλεγε εκείνο το καλοκαίρι ο Βύρων Πολύδωρας. Να ακούμε σιωπηλοί. Μέχρι την επόμενη. Τραγωδία.

Στο μεταξύ τα αφηγήματα πάνε και έρχονται, η Δόξα του ποιητή ονομάζεται πλέον ανάπτυξη, η γης μετατρέπεται σε αποκαϊδια που πουλιούνται μπιρ παρά σε φίλους, ισχυρούς, funds, που θα την ”αξιοποιήσουν” για ”επενδύσεις”, οι αξίες τους ανεβαίνουν στα χρηματιστήρια, την κατάλληλη στιγμή θα πουλήσουν τους ερειπιώνες, όταν πλέον δεν θα τους είναι χρήσιμοι και θα απομείνουμε μονάχοι με ένα κόμπο στο λαιμό σε ότι θα έχει καταντήσει πια αυτή η χώρα.

Αν υπήρχε λογική ούτε τους δασοπυροσβέστες θα καταργούσαμε, ούτε από τις κοινωνίες θα ξέκοβαν οι αρχές, ούτε τα εκατοντάδες εκατομμύρια που ταΐζουν τα media για να υποστηρίζουν το αφήγημα θα έδιναν. Πυροσβεστικά μέσα θα αγοράζαμε αντί για φρεγάτες, δέντρα θα γεμίζαμε τις πόλεις για να μην είναι αβίωτες και όχι άλλα κτίρια σε περιβάλλοντα που ασφυκτιούν, θα απαγορεύαμε τις πισίνες από κει που το νερό στερεύει, θα, θα, θα…

Όμως όλα αυτά απαιτούν λογική, πονοψυχιά για τον τόπο, νοιάξιμο. Το οποίο φυσικά απουσιάζει.

Στην πραγματικότητα στην πρόληψη, στην προσαρμογή, στην ανάγκη να σταματήσουμε ή έστω να περιορίσουμε το κακό απαντάμε με μηνύματα εκκένωσης πόλεων, για να μην καούν όπως η Σαλονίκη του 1917 με αυτόπτες μάρτυρες, με γελοίες αιτιολογίες του τύπου ”εσεις φταίτε που δεν γίνεστε εθελοντές” με βαρύγδουπες δηλώσεις που λένε ”το καλοκαίρι μας βρίσκει θωρακισμένους”.

Δεν υπάρχει τόπος που να μη δοκιμάστηκε με κάποιο τρόπο αυτό το καλοκαίρι, δεν υπάρχει σημείο της χώρας που να μην συνειδητοποίησε ότι τίποτε πια δεν θα ναι ίδιο. Ούτε τα σπίτια ξαναγίνονται, ούτε οι δουλειές και οι κόποι στα χωράφια, μη γελιόμαστε, αυτά λέγονται για παρηγοριά. Με τη σύμβαση του τέλους μαθαίνεις να ζεις απλά.

Αν όλο αυτό που ζούμε και αυτή τη φορά το περάσουμε ξώφαλτσα το αύριο δεν θα ναι απλά αφιλόξενο, θάναι εφιαλτικό. Πάρτε και άλλα όπλα να πολεμάτε μη μας πάρουν την διαλυμένη χώρα…Αχρείοι.

*Η εικόνα του καμένου αλόγου στη Φιλιππιάδα