Όλγα Τριαρίδη: Ο ξανακερδισμένος χρόνος

Λέξεις: Θανάσης Τριαρίδης 

Έφυγε χθες το βράδυ στα 83 της χρόνια η Όλγα Τριαρίδη – η θεία μου η Όλγα.

 Ήξερε το ότι θα φύγει και το αντιμετώπισε –και αυτό- με υποδειγματική καρτερία, με χιούμορ, με διαρκή έγνοια να σε βαρύνει στο ελάχιστο με το επικείμενο τέλος της. 

Με διαρκή έγνοια να μην ξεχάσεις πως η ζωή είναι όμορφη και πρέπει να την ζεις μέσα στο φως, στην ομορφιά, στην ελευθερία και το μοίρασμα. 

Ήταν τόσο σπάνια που ποτέ της δεν επέτρεψε στην σκοτεινιά να την σκιάσει έστω και στο ελάχιστο: Κι έμεινε για πάντα στο μυαλό όλων γεμάτη φως και χαμόγελο.

Δεν ήταν στρωμένη η ζωή της Όλγας. Μοναχοπαίδι του κρητικού Στέφανου Φρεσκάκη, φρόντισε όσο λίγοι τους δικούς της, σπούδασε και απέκτησε σπάνια μόρφωση, έγινε μια από τις πιο ξεχωριστές δικηγόρους της γενιάς της. 

Από πολύ νέα έπλεξε την ζωή της με έναν θρύλο – γιατί αυτό ήταν για την γενιά του (και όχι μόνο) ο γιατρός Ντίνος Τριαρίδης του 114 και του 15%, του αντιδικτατορικού αγώνα, των διαρκών αγώνων μιας ολόκληρης ζωής, της ριζικής μεταρρύθμισης της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ. 

Η Όλγα ακολούθησε τον Ντίνο σε όλα: στις φυλακές, στους εκτοπισμούς και τις εξορίες, στα δύσκολα χρόνια της πολιτικής μοναξιάς και στα χρόνια της επιβράβευσης – πάντοτε με το χαμόγελό της, την σεμνότητά της, την απερίγραπτη ευγένειά της, με το ανεπανάληπτο ήθος της.

Στα τελευταία δεκαοχτώ χρόνια ήρθε στην οικογένειά της ο καρκίνος με όλη την απερίγραπτη δυσκολία που γεννά ετούτη η αρρώστια: πρώτα της πήρε τον Ντίνο της, κατόπιν τον μεγάλο της γιο, τον ανεπανάληπτο Θανάση. 

Κι ύστερα εγκαταστάθηκε και στο δικό της σώμα – για μια τελευταία μάχη με σημαδεμένο το αποτέλεσμα. Και η Όλγα, παρά τα τρομερά χτυπήματα, έμεινε η ίδια: ολόφωτη, απίστευτα δοτική και γεμάτη αγάπη. 

Για τα παιδιά της που μένουν πίσω της, τον Στέφανο και τον Νικόδημο, για τα πέντε της εγγόνια, για όλην την οικογένειά που τόσο πίστεψε, για όλον τον κόσμο.

Θυμάμαι την Όλγα στα χρόνια της ανεπανάληπτης ευτυχίας στο πράσινο σπίτι της Μακραφού των παιδικών μου χρόνων. 

Θυμάμαι το γάργαρο γέλιο της, τις ατέλειωτες συζητήσεις μας μαζί με τον Ντίνο και τα ξαδέλφια, την διαρκή της νεότητα. Την έζησα από πολύ κοντά και στα δύσκολα. Θυμάμαι πως παρά τα τραγικά δικά της προβλήματα πώς κανείς δεν στάθηκε τόσο κοντά μας όσο αυτή στην μακριά πορεία της μαμάς μου και του μπαμπά μου προς το τέλος. 

Και μπορώ να το πω πως δεν συνάντησα πιο δίκαιο και πιο αξιοπρεπή και πιο σοφό άνθρωπο μέσα στον ανείπωτο πόνο του όσο αυτή. Από το πρωί διαβάζω για αυτήν στο Διαδίκτυο την λέξη «Κυρία» – ε ναι, η Όλγα ήταν πιο ο απόλυτος ορισμός της λέξης αυτής.

Θα αρκούσε για την Όλγα κανείς να πει: «Η γυναίκα του Ντίνου». Ή: «Η μητέρα του Θανάση». Δύσκολα μπορεί κανείς να αποσυνδέσει μια γυναίκα που υπήρξε σύζυγος και μάνα σε ετούτα τα δύο διαρκώς ολόλαμπρα και διαρκώς πυρωμένα αστέρια. Η ίδια θα συμπλήρωνε – και θα είχε δίκιο: «Και μητέρα και του Στέφανου και του Νικόδημου».

Μα η Όλγα ήταν και πολλά άλλα ακόμη για όλους μας.

Στο «Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο», σε εκείνο το τρομερό έβδομο βιβλίο, ο Προυστ βάζει τον αφηγητή του να βλέπει τα ανισόπεδα πλακάκια της αυλής του πρίγκιπα του Γκερμάντ και έξαφνα να καταλαβαίνει το μεγάλο μυστικό: Ο χρόνος κερδίζεται με την επίγνωση της απώλειάς του, με την εγχάραξη του περάσματός του μέσα στην μνήμη. 

Είμαστε αυτά που χάνουμε – κι ο χαμένος χρόνος θα κερδηθεί όταν τον μετασχηματίσουμε μέσα μας σε μνήμη και αγάπη. Και έρχονται στις ζωές μας κάποιοι άνθρωποι θαρρείς προορισμένοι να στέκονται καταλύτες ετούτου του μετασχηματισμού της αγάπης. 

Για όσους την γνωρίσαμε, για όσους είχαμε την σπάνια τύχη να μοιραστούμε μαζί της λεπτά και ώρες και ημέρες και χρόνια από ετούτη την μεγάλη ματαιότητα, η Όλγα Τριαρίδη ήταν, και θα είναι για πάντοτε, ο ξανακερδισμένος χρόνος μας.