Μια ζωή στο ραδιόφωνο

Αλλά και πολύ πιο πίσω αν πάω το χρόνο, πάλι με ραδιόφωνο κολλάνε μια χαρά οι αναμνήσεις. Παιδί, στην κουζίνα της νονάς μου, θυμάμαι να ακούγεται το ”Σπίτι των ανέμων’’, το Λαμπίρη και τη Τζοβάνα και πριν αγοράσουμε τηλεόραση, κάτι θεατρικά της ΕΡΤ, με ένδοξες ιστορίες ακούγαμε στο σπίτι, μας τις Κυριακές, το βράδυ. Πολλές φορές νόμιζα θα βγουν από το κουτί και θα έρθουν στο δωμάτιο οι πρωταγωνιστές. Σαν τους ήρωες του Γούντι Άλεν.

Και τη θεία Λένα άκουγα και αργότερα τη Λιλιπούπολη. Έντεκα χρονών γύρισα μια μέρα σπίτι μετά το σχολείο και είπα με θράσος στη μάνα μου ‘’εγώ στο ράδιο θέλω να δουλέψω όταν θα μεγαλώσω και πείτε ότι θέλετε’’. ‘’Καλά θα δούμε έως τότε” ήταν η απάντηση, ‘’έχουμε χρόνια’’…

Μετά ήρθε η συνειδητή προσήλωση. Τα χρόνια του Δεύτερου προγράμματος της Σοφίας Μιχαλίτση. Άρρωστα χρόνια, μου μιλούσαν και δεν απαντούσα όταν άκουγα ράδιο. Ειδικά τις νύχτες. Ήταν το σχολείο μου. Πάσσαρη, Βακαλόπουλος, Βιτζέντζου, Κριεζή. Αλλά και τη Ρηνιώ Παπανικόλα και το Μέρα μεσημέρι με την Δαμιανίδη, το Μεγγρέλη, την Κολτσιδοπούλου, την Πολιτοπούλου στο Πρώτο. Ξέκλεβα χρόνο από τα υπόλοιπα για να ακούω ραδιόφωνο. Και φυσικά Πετρίδη. Το μεγάλο σχολείο. Με σημειωματάριο εκεί για να μαθαίνω τραγούδια.

Στο πανεπιστήμιο το σαράκι έγινε έμμονη ιδέα. Δημιουργούσα εκπομπές, τις έγραφα σε κασέτες με ένα μικροφωνάκι στο κασετόφωνο και τις έδινα στη γυναίκα μου να τις ακούει και να τις κρίνει. Και ήταν ο πρώτος μου ακροατής.

Όταν έφτασε ο καιρός των πρώτων δημοτικών ραδιοφώνων ήμουν στην Αθήνα φοιτητής. Ο 984 έγινε το soundtrack της ζωής μου. Και όσο πλησίαζε το τέλος των σπουδών άρχισε και η αναζήτηση. Κάθε Παρασκευή πήγαινα σε ένα κυνήγι θησαυρού στο Κανάλι 1 του Πειραιά για τους γνωρίσω. Μέχρι που με πήραν για δοκιμαστικές συνεργασίες.

Και μετά έφτασε η μεγάλη στιγμή. 20 Αύγουστου 1988. Πιάνω δουλειά στο ραδιόφωνο, στην Θεσσαλονίκη. Ένα σταθμό που δεν υπάρχει πια. Λεγόταν Ένατο Κύμα. Είχε έρθει η ώρα της αλήθειας! Η πρώτη μέρα σε αληθινό μικρόφωνο. Μια εκπομπή που την ονομάσαμε η Τέταρτη πλευρά του Τριγώνου. Χαρά ανείπωτη και ας μην πληρώθηκα εν τέλει ποτέ.

Από κείνη την ημέρα πέρασαν ακριβώς τριάντα πέντε χρόνια. Ραδιοφωνικοί σταθμοί. Ένατο Κύμα, Ράδιο-Παρατηρητής, Αριστερά στα Fm, Ράδιο-Ανατολικός, Ράδιο-Ράδιο, 88μισό, Republic και φυσικά το σπίτι μου, ο 958 fm της ΕΡΤ3. Από το 1994 μέχρι σήμερα, με μια διακοπή τα δυο χρόνια του μαύρου στην ΕΡΤ.

Αν μετρήσω τις ώρες που βρέθηκα αυτά τα χρόνια στο μικρόφωνο, τα είδη των εκπομπών, τα χιλιάδες των τραγουδιών, τις ατάκες, τα τηλεφωνήματα και τα μηνύματα των ακροατών, έχω προίκα για δυο ζωές.

 Έχοντας δουλέψει σε όλα τα Μέσα, όλα αυτά τα χρόνια, οφείλω μια εξομολόγηση. Τίποτε δεν είναι τόσο ζεστό, ανθρώπινο και ουσιαστικό από το ραδιόφωνο.

Εντός του έχω ζήσει μερικές από τις μεγαλύτερες συγκινήσεις της ζωής μου. Αν κάτι μου έμαθε από νωρίς είναι πως το μικρόφωνο είναι ένας καθρέφτης απόλυτα ρεαλιστικός. Τίποτε δεν παραμορφώνεται και τίποτε κρύβεται όταν κάθεσαι απέναντι του.

Αν είσαι έτοιμος να ξεγυμνώσεις σκέψεις και συναισθήματα, από απέναντι θα επιστρέψει, σαν φως ή σαν σκοτάδι, το ανάλογο που εξέπεμψες και συ. Ένα μέσο που δεν απαιτεί αποκλειστική παρακολούθηση, λειτουργεί σαν κομμάτι μιας καθημερινότητας κατά τη διάρκεια της οποίας εξελίσσονται δεκάδες διαφορετικά πράγματα, ενώ εκείνο παίζει.

Πολλές φορές προσπαθείς να φανταστείς ποιος, πού και πώς σε ακούει. Ποτέ δεν συνηθίζεις τη φωνή σου, όσα χρόνια και αν περάσουν και πάντα σε εκπλήσσει το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει. Ας πούμε πέρσι, ένα πρωί, μια φίλη, έβαλε στη διαπασών την εκπομπή μου σε μια πανσιόν στη Λίμα του Περού, μέσα από το Ίντερνετ. Και μια άλλη φορά πριν χρόνια άκουγα μια ηχογραφημένη μου εκπομπή σε ένα βουνό στην Ήπειρο και ένιωθα σαν να βγήκα εκτός εαυτού, στην κυριολεκτική του έννοια.

Στο ραδιόφωνο χρωστάω τρεις  και μισή δεκαετίες ευτυχίας και η ύπαρξη του είναι λόγος για να παρατηρεί κανείς το σύμπαν, καθώς ξέρει πως το επόμενο πρωί με κάποιους θα μοιραστεί αυτά που είδε. Ή να ανακαλύπτει ένα τραγούδι και να το κάνει έμμονη ιδέα και στους ακροατές του. Γιατί ως γνωστόν ζωή που δεν μοιράζεται…

Αν με ρωτήσεις αν βαρέθηκα μια μέρα να πάω για εκπομπή θα σου πω με το χέρι στην καρδιά πως δεν βαρέθηκα ούτε μια φορά. Κάθε μέρα είναι μια άλλη μέρα. Είναι ευλογία το ραδιόφωνο. Δεν ξέρω πόσα χρόνια ακόμα θα  αξιωθώ να το υπηρετώ. Όμως και σήμερα το πρωί να σταματούσα θα είχα απόθεμα συναισθημάτων που εκείνο μου γέννησε για πάντα.

Χιλιάδες κουβέντες με ακροατές, μηνύματα συγκίνησης, συμφωνίας, διαφωνίας, θυμού η επαίνου. Ανθρώπους που με άκουγαν πριν 35 χρόνια και αντέχουν να με ακούν ακόμα, άλλους που δεν είναι πια μαζί μας και μου λείπουν και άλλους, που με άκουγαν οι γονείς τους και έμαθαν να ακούν και εκείνοι…

Το ραδιόφωνο δεν είναι πια ίδιο. Είναι χρόνια που η εμπορικότητα, τα έσοδα, οι μεγάλες εταιρείες στις οποίες ανήκουν έχουν δημιουργήσει ραδιόφωνα πλαστικά. Ίδια. Κενά. Με ίδιες λιγωτικές χαζοχαρούμενες φωνές να λένε τις ίδιες ανόητες ατάκες καρμπόν για τον καιρό, την τηλεόραση, την κίνηση, το καλοκαιράκι που είναι όμορφο.

Κατά την γνώμη μου ελάχιστα πράγματα διαφέρουν, αξίζουν, έχουν νόημα να ακούσεις γιατί κάτι θα μάθεις, κάτι θα σκεφτείς, κάποιο τραγούδι που είχες χρόνια να ακούσεις ή και ποτέ θα σε ξαφνιάσει.

Εργάζομαι σε ένα ραδιόφωνο που όλα τα ξεχωριστά τα φυλάει σαν κόρη οφθαλμού και μας δίνει τη δυνατότητα να παράγουμε ραδιοφωνικό έργο παλιάς εποχής. Χωρίς μέχρι σήμερα καμία παρέμβαση. Αυτό το θεωρώ ευλογία και για αυτό συνεχίζω να αγαπώ τόσο πολύ το ραδιόφωνο. Ραντεβού αύριο το πρωί στις εννιάμιση λοιπόν αγαπημένε μου ακροατή εδώ.