Η ιστορία του ραδιοφώνου στη Θεσσαλονίκη: Η Parallaxi θυμάται…

Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου. Ένα μέσο που διαμορφώνει και ομορφαίνει ακόμη τη ζωή μας. Ενημέρωση, ψυχαγωγία, (παλιότερα) εκπαίδευση για άλλους παρέα και καθημερινή συνήθεια.

Από την ιστορία του ραδιοφώνου στη Θεσσαλονίκη, στους θρυλικούς σταθμούς και πρόσωπα που έγραψαν εποχή στα ερτζιανά της πόλης.

Αυτές είναι μερικές από τις στιγμές και τα γεγονότα που έχουμε καταγράψει κατά καιρούς στην parallaxi και τα θυμόμαστε με αφορμή τη σημερινή ημέρα.

Αυτή είναι η ιστορία του ραδιοφώνου στη Θεσσαλονίκη

Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που γεννήθηκε το ραδιόφωνο. Εδώ το 1928 η δικτατορία του Μεταξά ιδρύει τον πρώτο επίσημο κρατικό σταθμό, όπως μια άλλη δικτατορία πολλά χρόνια αργότερα θα κάνει την πρώτη τηλεοπτική εκπομπή.

Ένα ταξίδι στα ραδιόφωνα της πόλης που έγραψαν ιστορία

Η ζωντανή ιστορία του ραδιοφώνου στη Θεσσαλονίκη

O Χρίστος Τσιγγιρίδης ο «άγνωστος» πατέρας της Ελληνικής Ραδιοφωνίας εκπέμπει για πρώτη φορά από την Θεσσαλονίκη με μόλις δύο ακροατές, ο ένας την περιοχή της πλατείας Ιπποδρομίου και ο άλλος σε ένα αγγλικό καράβι στο λιμάνι της πόλης.

Στο Μουσείο Ραδιοφωνίας κρύβεται ένας πραγματικός άγνωστος θησαυρός, η ζωντανή ιστορίας της επικοινωνίας της πόλης, τα ραδιόφωνα, τα πικάπ, τα μικρόφωνα, τα τζουκ μποξ μιας διαφορετικής εποχής, μια εμπειρία που μαζί με τους ζεστούς ανθρώπους που την περιτριγυρίζουν δεν θα σας αφήσει ασυγκίνητους.

Κιβωτός και Ουτοπία: Δύο θρυλικά ραδιόφωνα της Θεσσαλονίκης

Όσοι έχουν ζήσει στη Θεσσαλονίκη το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80 αλλά και την δεκαετία των ‘90s, θα θυμούνται σίγουρα δύο συλλογικά ραδιόφωνα της πόλης που ξεχώρισαν και άφησαν τη δική τους ιστορία στην κοινωνία αλλά και στην μουσική σχολή των επόμενων χρόνων.

Το Ράδιο Κιβωτός και το Ράδιο Ουτοπία αφήνουν το δικό τους στίγμα στην πόλη εκείνα τα χρόνια, δίνοντας βήμα σε δεκάδες ανθρώπους που ήθελαν να εκφραστούν μέσα από τον αέρα ενός ραδιοφώνου. Άνθρωποι που αγαπούσαν να παίζουν μουσική, άλλοι που ήθελαν να μιλήσουν για θέματα κοινωνικά και πολιτικά και άλλοι που αγαπούσαν άλλες τέχνες, συνυπήρχαν σε ένα πρόγραμμα που μπορούσε και το κατάφερε, να αφορά ένα μεγάλο κοινό της πόλης – κυρίως νέων ανθρώπων που «καίγονταν» για όλα αυτά.

Μια ζωή στο ραδιόφωνο – Γράφει ο Γ. Τούλας

Πέρασα την εφηβεία μου ακούγοντας φανατικά ραδιόφωνο. Κάτι Σαββατόβραδα στα τέλη των 70’s που γυρίζαμε σπίτι νωρίς, μετά το σινεμά, η δική μου διασκέδαση ήταν η ‘’Χρυσή Δισκοθήκη’’ του Λευτέρη Κογκαλίδη. Μια ιδιωτική ντισκοτέκ έβγαινε από το τρανζίστορ στο κρεβάτι, πολύ χαμηλά εννοείται για να μην ενοχλούνται οι υπόλοιποι.

Αλλά και πολύ πιο πίσω αν πάω το χρόνο, πάλι με ραδιόφωνο κολλάνε μια χαρά οι αναμνήσεις. Παιδί, στην κουζίνα της νονάς μου, θυμάμαι να ακούγεται το ”Σπίτι των ανέμων’’, το Λαμπίρη και τη Τζοβάνα και πριν αγοράσουμε τηλεόραση, κάτι θεατρικά της ΕΡΤ, με ένδοξες ιστορίες ακούγαμε στο σπίτι, μας τις Κυριακές, το βράδυ. Πολλές φορές νόμιζα θα βγουν από το κουτί και θα έρθουν στο δωμάτιο οι πρωταγωνιστές. Σαν τους ήρωες του Γούντι Άλεν.

Και τη θεία Λένα άκουγα και αργότερα τη Λιλιπούπολη. Έντεκα χρονών γύρισα μια μέρα σπίτι μετά το σχολείο και είπα με θράσος στη μάνα μου ‘’εγώ στο ράδιο θέλω να δουλέψω όταν θα μεγαλώσω και πείτε ότι θέλετε’’. ‘’Καλά θα δούμε έως τότε” ήταν η απάντηση, ‘’έχουμε χρόνια’’…

Μετά ήρθε η συνειδητή προσήλωση. Τα χρόνια του Δεύτερου προγράμματος της Σοφίας Μιχαλίτση. Άρρωστα χρόνια, μου μιλούσαν και δεν απαντούσα όταν άκουγα ράδιο. Ειδικά τις νύχτες. Ήταν το σχολείο μου. Πάσσαρη, Βακαλόπουλος, Βιτζέντζου, Κριεζή. Αλλά και τη Ρηνιώ Παπανικόλα και το Μέρα μεσημέρι με την Δαμιανίδη, το Μεγγρέλη, την Κολτσιδοπούλου, την Πολιτοπούλου στο Πρώτο. Ξέκλεβα χρόνο από τα υπόλοιπα για να ακούω ραδιόφωνο. Και φυσικά Πετρίδη. Το μεγάλο σχολείο. Με σημειωματάριο εκεί για να μαθαίνω τραγούδια.

Στο πανεπιστήμιο το σαράκι έγινε έμμονη ιδέα. Δημιουργούσα εκπομπές, τις έγραφα σε κασέτες με ένα μικροφωνάκι στο κασετόφωνο και τις έδινα στη γυναίκα μου να τις ακούει και να τις κρίνει. Και ήταν ο πρώτος μου ακροατής.

Όταν έφτασε ο καιρός των πρώτων δημοτικών ραδιοφώνων ήμουν στην Αθήνα φοιτητής. Ο 984 έγινε το soundtrack της ζωής μου. Και όσο πλησίαζε το τέλος των σπουδών άρχισε και η αναζήτηση. Κάθε Παρασκευή πήγαινα σε ένα κυνήγι θησαυρού στο Κανάλι 1 του Πειραιά για τους γνωρίσω. Μέχρι που με πήραν για δοκιμαστικές συνεργασίες.

Και μετά έφτασε η μεγάλη στιγμή. 20 Αύγουστου 1988. Πιάνω δουλειά στο ραδιόφωνο, στην Θεσσαλονίκη. Ένα σταθμό που δεν υπάρχει πια. Λεγόταν Ένατο Κύμα. Είχε έρθει η ώρα της αλήθειας! Η πρώτη μέρα σε αληθινό μικρόφωνο. Μια εκπομπή που την ονομάσαμε η Τέταρτη πλευρά του Τριγώνου. Χαρά ανείπωτη και ας μην πληρώθηκα εν τέλει ποτέ.

Τι είναι για σένα ο 958;

Το ιστορικό ραδιόφωνο της ΕΡΤ3 συμπληρώνει 30 χρόνια ζωής και οι πρωταγωνιστές του γράφουν στην parallaxi για τη ζωή εντός του.

Μικρό σημείωμα για τη Ρηνιώ Παπανικόλα

Ο Γιάννης Τσολακίδης γράφει για μια από τις σημαντικότερες και επιδραστικότερες προσωπικότητες που πέρασαν από το ελληνικό ραδιόφωνο. Και όχι μόνο. Για όσες- όσους μεγαλώναμε με το ένα αυτί στο κρατικό ραδιόφωνο και το άλλο στους «πειρατές» της γειτονιάς μας, η γυναίκα αυτή πέτυχε να συγκεράσει και τις δυο μας ανάγκες.

Να το αγαπάτε το ραδιόφωνο

Γιατί παραμένει το μέσο που αγαπήθηκε όσο κανένα άλλο. Επτά παραγωγοί θυμούνται στιγμές στον… «αέρα».

Το ραδιόφωνο στη μεγάλη οθόνη

Aιώνια αγάπη της δημοσιογραφίας, της έρευνας και των ακροατών. Ραδιόφωνο, μία λέξη χιλιάδες στιγμές εκπομπών μπροστά σε μικρόφωνα, εικόνες αποτυπωμένες από μία φωνή, μουσικές που σχετίζονται άψογα με την περιγραφή μίας κατάστασης, και περιγραφές αγώνων.

5 ταινίες για να θυμηθείς τι είναι ραδιόφωνο για εσένα που ίσως το έχεις παραμελήσει τα τελευταία χρόνια