Ως πότε αυτός ο εξευτελισμός;

Θα γίνω προβλέψιμη, αλλά ήρθε η ώρα να σου αφηγηθώ το μεγαλύτερο μου βάσανο. Ένα εμπόδιο που στέκεται στην ανάπτυξη της Θεσσαλονίκης. Ένας λασπωμένος δρόμος που βαλτώνει τις ζωές μας και αυτός δεν είναι άλλος από τον ΟΑΣΘ.

Ξυπνάω το πρωί με αρκετή αισιοδοξία κάθε μέρα, κάνω την δουλειά που αγαπώ, ανακαλύπτω συνέχεια πράγματα που μ΄αρέσουν, γνωρίζω κόσμο με κοινά ενδιαφέροντα, κάθε μέρα στη ζωή μου κάτι αλλάζει. Εκτός από ένα. Πηγαίνοντας στη στάση αυτή η αίσθηση αισιοδοξίας καταρρίπτεται. Κάθε μέρα ο ίδιος εξευτελισμός, τα ίδια απογοητευμένα πρόσωπα, η ίδια ιστορία.

Το λεωφορείο έρχεται σε 15 λεπτά γράφει στην οθόνη (και σου μιλάω για 3Κ βασική γραμμή) αν δηλαδή δεν είναι χαλασμένη. Αν είναι, πηγαίνω στο πιο κοντινό μαγαζί της γειτονιάς για να πιάσω wifi, να μπω στην εφαρμογή του ΟΑΣΘ, που συνήθως βρίσκεται εκτός λειτουργίας και δεν εμφανίζει κανένα λεωφορείο να πραγματοποιεί δρομολόγιο.

Περιμένω 15 λεπτά και μόλις έρχεται δεν χωράω ούτε εγώ ούτε κανείς από αυτούς που περιμένουμε μαζί. Αγανακτισμένη για ακόμα μια φορά, το άγχος με κυριαρχεί αφού η ώρα έχει περάσει και θα έπρεπε σε πέντε λεπτά να είμαι στη δουλειά. Παίρνω ταξί γιατί το επόμενο αστικό έρχεται σε 25 λεπτά (και φυσικά και τούτο γεμάτο θα ΄ναι).

Τυχαία μπαίνω να διαβάσω τις ειδήσεις και βλέπω ότι όλα με τις συγκοινωνίες λειτουργούν άψογα (μιλώντας για περιόδους Οκτωβρίου), την προηγούμενη βδομάδα σε ένα ειδικό δημοτικό συμβούλιο με βασικό και κυρίαρχο θέμα τον ΟΑΣΘ, η αστυνομία πραγματοποίησε ελέγχους στους πολίτες που θέλανε να το παρακολουθήσουν (μιλήστε μου εμ ζούμε το σουρεάλ σίριαλ κάθε μέρα, εμ δεν είμαστε αποδεκτοί να παρακολουθήσουμε το υπερθέαμα του παραληρήματος).

Λίγες μέρες πριν μας λέγανε ότι στις 20 Ιανουαρίου του 2020 τα πράγματα θα βελτιωθούν, αφού θα εισαχθούν στον οργανισμό λεωφορεία του ΚΤΕΛ για τα περίχωρα, με τους εργαζόμενους αντίθετους περί αυτού (πείτε μου τώρα εσείς,πόσο θα κρατήσει αυτό το εγχείρημα, νάναι μήνας, άντε βαριά χρόνος μετά θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα.)

Σκέφτομαι μας τρολάρουν, δεν είναι δυνατόν. Αυτή είναι η καθημερινότητα μου, η δικιά μου και πολλών ακόμα ανθρώπων που πασχίζουν να ζήσουν λίγο πιο ομαλά την ημέρα τους. Αλλά και στο αστικό να ανέβουμε ξέρουμε ότι θα αγαπηθούμε όλοι μαζί στριμωγμένοι και όλοι μαζί παρέα θα αποκτήσουμε μια ίωση, θα χαλάσει στη μέση του δρόμου, θα κλειστούν χέρια στις πόρτες και οι πόρτες θα σπάσουν από την πίεση και στην καλύτερη κάποιος θα μαλώσει με τον οδηγό ή με κάποιον επιτήδειο που πήγε να τον κλέψει ή να τον παρενοχλήσει σεξουαλικά.

Δεν θα αναφερθώ στα λεφτά που φεύγουν άπατα στα εισιτήρια και στις κάρτες, ούτε θα μιλήσω περί ηθικού αυτοσεβασμού (σκέψου και πες μου πόσες φορές ένιωσες σαν πρόβατο που πας για σφαγή περιμένοντας στη στάση και θα καταλάβεις τι εννοώ). Αλλά από την άλλη σκέφτομαι δεν είναι παράνομο ένα όχημα να κουβάλα τόσα πρόβατα; Να αρχίσουμε τις μηνύσεις;

Θα πω μόνο ότι το μέτρο στην Εγνατία ένα φάντασμα πίσω από τις λαμαρίνες 12 χρόνια τώρα. Ως πότε αυτός ο εξευτελισμός;