Όσα δεν αντέχουμε αυτές τις μέρες

parallaxi team 

-Την υπεροψία πολλών στελεχών του Ποταμιού. Μαρκησίες.

-Μέσα στο χαμό να έχεις και το διορισμό στελεχών και συγγενών στελεχών του Σύριζα σε καίρια πόστα. Γλυκιά εξουσία, όλους ίδιους τους κάνεις…

-Την προσπάθεια κορυφαίων στελεχών της Νέας Δημοκρατίας να παρουσιάσουν τη σημερινή κατάσταση ως σαν να έπεσε από τον ουρανό. Όλοι αντημνημονιακοί και όλοι μωρές παρθένες που τα προηγούμενα πέντε χρόνια απουσίαζαν από τη χώρα.

-Την απάθεια του ΚΚΕ για μια ακόμα φορά μπροστά στις εξελίξεις. Άλλο, παράλληλο σύμπαν…

-Την παλαιοκομματική λαλιά της Φώφης. ΠΑΣΟΚ του ογδόντα.

-Το συναισθηματικοπατριωτικό παραλήρημα του Καμμένου. Στο φιλότιμο αδερφές μου…

-Ο Βενιζέλος. Αυτό.

-Το Δελφινάριο. Άδωνις, Μιχελογιαννάκης, Ζωή, Βορίδης, Τατσόπουλος, Ψαριαννός, Φίλης. Θίασος.

-Ο ΣΚΑΙ. Υπουργείο προπαγάνδας. Ο Γκαίμπελς ανοίγει σαμπάνιες κάθε βράδυ.

-Η αυτοαναφορικότητα ορισμένων στην ΕΡΤ για τον αγώνα τους. Μήπως όλα έχουν ένα όριο;

-Το φανατισμό στις παρέες. Χαλάνε φιλίες αυτή την εποχή…

-Τον ακραίο λόγο. Προς τη μια ή την άλλη μεριά. 

-Την δυσανεξία στην κριτική. 

-Τις εμετικές αντιπαραθέσεις στα social media.

– Την άποψη του κάθε πικραμένου-ξεχασμένου για την κατάσταση στην Ελλάδα. Βλέπε Ρομπ Λόου.

-Το βλέμμα του παππού και της γιαγιάς κάτω απ΄την βροχή μπροστά στις κλειστές τράπεζες τις μικρές ώρες της νύχτας.