Όταν έκλαψα σε σχολική γιορτή για το Πολυτεχνείο

Δεν αντέχω με τίποτα τις πολιτικές συζητήσεις και τις ερμηνείες που προσπαθεί να δώσει η κάθε πολιτική πλευρά στην επέτειο του Πολυτεχνείου.

Από το «είδαμε και τη γενιά του Πολυτεχνείου τι κατάφερε», μέχρι τα ακραία που δυστυχώς έχουν χρησιμοποιήσει ακόμη και νυν Υπουργοί της κυβέρνησης για τη μη ύπαρξη νεκρών, τη στιγμή που η ιστορική αλήθεια είναι ξεκάθαρη και δεν επιδέχεται καμίας αμφισβήτησης, ούτε κομματικής εκμετάλλευσης. Οι επίσημα καταγεγραμμένοι νεκροί είναι 24.

Η μέρα αυτή για μένα δεν χρειάζεται ιδιαίτερες αναλύσεις, είναι αφιερωμένη σε εκείνα τα παιδιά (μαθητές, σπουδαστές, εργάτες και εργαζόμενοι) που τα έβαλαν με ένα αδίστακτο καθεστώς, που καταπάτησε κάθε έννοια ελευθερίας και δημοκρατίας.

Αυτή η μέρα είναι αφιερωμένη στα παιδιά.

Παιδιά με έκαναν να κλάψω ένα πρωινό πριν μερικά χρόνια, παρακολουθώντας μια σχολική γιορτή για το Πολυτεχνείο.

Η γιορτή ήταν αφιερωμένη στη 17η Νοεμβρίου 1973.

Η σχολική αίθουσα ήταν γεμάτη και αναγκαστικά έμεινα όρθιος πίσω.

Δεν περίμενα ότι οι παιδικές φωνές θα μπορούσαν τόσο εύκολα να με κάνουν να λυγίσω, περισσότερο και από την σπαρακτική και αγαπημένη φωνή του Νίκου Ξυλούρη.

Η ιδέα των δασκάλων να αφιερώσουν όλη τη γιορτή στο αριστούργημα των Ιάκωβου Καμπανέλλη και Σταύρου Ξαρχάκου, Το μεγάλο μας τσίρκο αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από ευφυής.

Διαβάστε την ιστορία του σπουδαίου έργου, που ανέβασαν Καζάκος και Καρέζη, στον παρακάτω σύνδεσμο. 

Η σχολική γιορτή δεν είχε τίποτε άλλο, αποκλειστικά τα σπουδαία τραγούδια της παράστασης και ορισμένα από τα σκετς, στα οποία συμμετείχαν οι μικροί μαθητές.

Δεν ξέρω αν από τα παιδιά της τρίτης δημοτικού έμεινε κάτι ή αν ήταν σε θέση να αντιληφθούν τα μηνύματα του πολύ σημαντικού αυτού έργου, που αποτελεί μια αλληγορία, μια ιδιαίτερη και καλλιτεχνική καταγραφή της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας. Πιστεύω όμως πως ακόμη και σε αυτή την ηλικία κάτι έμεινε, κάτι καταγράφηκε μέσα τους, στο ένα λιγότερο στο άλλο περισσότερο, και ακούγοντάς το στο μέλλον, θα νιώσουν κάτι, θα ψάξουν, θα προσπαθήσουν να καταλάβουν και θα γίνουν με τη σειρά τους πομποί.

Αυτό είναι η συλλογική μνήμη.

Ένας σπόρος που φυτεύεται μέσα μας και ο ανθός που φυτρώνει όταν οι συνθήκες το ευνοήσουν, το κλάμα που ρίχνεις χωρίς ακριβώς να αντιλαμβάνεσαι το γιατί, το αίσθημα δικαιοσύνης που έχεις μέσα σου και χαίρεσαι όταν βλέπεις ότι το έχουν κι άλλοι χωρίς να είσαι βέβαιος για το αποτέλεσμα, η φωνή που βγάζεις για να διαμαρτυρηθείς, η αδικία που βιώνεις, η μάχη που δίνεις καθημερινά για την επιβίωση.

Τι είναι το Μεγάλο μας Τσίρκο; Αυτός ο αδιάκοπος αγώνας του απλού και ανώνυμου Έλληνα για δικαιοσύνη και ελευθερία, από την αρχαιότητα μέχρι και το σήμερα, από το Σύνταγμα του 1843, την κατοχή και τον Εμφύλιο.

Ακούγοντάς το σκέφτεσαι ότι θα μπορούσε να περιλαμβάνει και τη Μεταπολίτευση, την Κύπρο, τα Τέμπη.

Έφυγα με την αίσθηση πως αυτές οι παιδικές φωνές μετά από λίγα χρόνια θα γίνουν μεγάλες και θα ζητούν «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία» στους δρόμους της φωτιάς, ως απάντηση σε όσους καθημερινά τους στερούν τα όνειρα.

Και από εκείνη τη μέρα, κάθε 17 Νοέμβρη δεν σκέπτομαι τίποτα άλλο πέρα από εκείνη τη σχολική γιορτή.