Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος κατάματα με τον καρκίνο
Η «παλιοαρρώστια» που σκλαβώθηκε στα σωθικά του μπαμπά μου.
Αν ο καρκίνος ήταν τραγούδι θα ήταν το πιο θλιβερό και αν ήταν παραμύθι σίγουρα θα ήταν το χειρότερο. Έτσι θα μπορούσα να περιγράψω στην Τρίτη Γυμνασίου αυτή την «παλιοαρρώστια» που σκλαβώθηκε στα σωθικά του μπαμπά μου.
Όταν ένα κάθε άλλο παρά «ωραίο» πρωί είχε πάει για εξετάσεις και ήρθε σπίτι για να μου πει ότι πρέπει να μεταφερθεί στο νοσοκομείο, ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Βλέπετε ως τότε ήμουν το κορίτσι που είχε και τους τέσσερις παππούδες και τους δύο γονείς και αισθανόμουν πολύ τυχερή.
Την ίδια μέρα το μεσημέρι η μαμά μου με πήρε από το νοσοκομείο και μου είπε πως θα πρέπει να μεταφερθούν με τον μπαμπά σε μία κλινική στην Αθήνα, μας εμψύχωσε λίγο και εμένα και την μικρότερη κατά πέντε χρόνια αδερφή μου λέγοντας μας ότι θα μας φέρουν πολλά δώρα όταν γυρίσουν. Θυμάμαι τότε τον εαυτό μου να περιμένει αγωνιωδώς πάνω από ένα τηλέφωνο κάθε μέρα για να ακούσει τα «ευχάριστα». Όμως τα ευχάριστα αργούσαν.
Μέχρι που κάποια μέρα μετά από δύο μήνες γύρισαν και οι δύο. Ο μπαμπάς μου πριν ήταν ένας άνθρωπος μπαμπάτσικος με κοιλίτσα. Τότε είχε χάσει περίπου 10 κιλά και ήταν πολύ αδύνατος.
Τρόμαξα να τον αναγνωρίσω αλλά κανείς από την οικογένεια δε μίλησε ή σχολίασε κάτι, ούτε καν η μικρότερη μου αδερφή μου. Μας έδωσαν τα δώρα και θυμάμαι τη χαρά μου όταν τους χάζευα έξω από το παράθυρο και τους δύο, χαμογελαστούς. Πέρασε αυτή η μπόρα είπα, αλλά τότε δεν ήξερα πως θα ξαναέρθει. Δύο φορές χειρότερη και δυνατότερη. Μα τι αφελής που ήμουν τότε; Αυτό το θεριό, επέστρεψε. Και σιγά – σιγά μου τον έπαιρνε.
Είχαν περάσει ήδη τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη διάγνωση και εγώ ήμουν στο πρώτο έτος της Δημοσιογραφίας. Κάθε φορά που επισκεπτόμουν το σπίτι μου τόσο πιο δύσκολο ήταν. Βλέπεις αυτή η «παλιοαρρώστια» όταν τρυπώσει μέσα σου σε κάνει άλλον άνθρωπο. Αλλά εκείνος πάντα ήξερε να κρύβει τις αδυναμίες του πίσω από ένα χαμόγελο και να το παίζει χαλαρός και άνετος κι ας μελαγχολούσε όταν έφευγα για Θεσσαλονίκη.
Μετά τα πέντε χρόνια άρχισε και έπεφτε πολύ. Θυμάμαι να μου δίνει συμβουλές ζωής, δεν τις σημείωνα, όμως τις θυμάμαι λες και ήταν χθες που μου τις έλεγε. Θυμάμαι σαν χθες το χαμόγελο του. Τα αστεία του και τις ατάκες του. Θυμάμαι επίσης να του λέω «είσαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου» και να χαμογελάει σαν μωρό παιδί. Χαμογελούσε όταν βλέπαμε Αλίκη Βουγιουκλάκη και τραγουδούσα τα τραγούδια της. Για εκείνον είχα την ωραιότερη φωνή του κόσμου κι ας είναι χάλια. Τηλεφωνιόμασταν καθημερινά και λέγαμε «σε αγαπάω» ο ένας στον άλλον όταν κλείναμε το τηλέφωνο.
Πάντα έκανε το καλύτερο και για τα δύο του παιδιά. Ποτέ δε μας έλειψε τίποτα. Όμως τι ειρωνεία, ε; Τώρα μας λείπει εκείνος. Και η πληγή αυτής της απώλειας δεν κλείνει ποτέ, απλά επουλώνεται και όταν την ξύνεις, εμφανίζεται ξανά και όλο αυτό το πράγμα γίνεται ένας φαύλος κύκλος.
Δεν ξέρω γιατί νιώθω την ανάγκη να τα γράψω τώρα όλα αυτά. Ίσως γιατί νιώθω πως του οφείλω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» και ένα μεγάλο «σε αγαπάω». Ίσως για να δώσω ένα κουράγιο σε αυτούς που αντικρίζουν κατάματα αυτό το τέρας καθημερινά και σ’ αυτούς που πολεμούν να το σκοτώσουν. Ίσως γιατί ήταν ο ήρωας μου και του αξίζει αυτό το τόσο λίγο μπροστά στα τόσα πολλά που πέρασε.
Η ζωή από μόνη της είναι ένας κύκλος και εμείς οφείλουμε να το σεβαστούμε. Άλλωστε, όταν έχεις δίπλα σου άλλους ανθρώπους που σε αγαπάνε, προπάντων την οικογένεια σου και μερικούς φίλους σου, σε βοηθούν και να δεις κατάματα τον καρκίνο αλλά και να τον αντιμετωπίσεις όπως του αξίζει.
Και να θυμάστε πως η μάχη μπορεί να χαθεί πολλές φορές και πως οι ήρωες δεν κερδίζουν πάντα. Μα ήρωας δεν γίνεσαι μόνο όταν κερδίζεις τον πόλεμο αλλά όταν μπαίνεις μέσα σε αυτόν και αφήνεις μία ιστορία για να ειπωθεί, ένα τραγούδι για να τραγουδηθεί ή έστω μία εικόνα για να εκτυπωθεί.
