Όταν το τούβλο συνάντησε το ντουβάρι…

Αγαπητέ αναγνώστη,

πες μου σε παρακαλώ αν εκεί που ζεις εκτυλίσσονται καθημερινά σκηνές απείρου κάλλους. Σκηνές που αποδεικνύουν πως η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι απολίτιστοι. Σκηνές σαν αυτή που θα περιγράψω. Σκηνές που σε κάνουν να λες πως δεν θα πάμε ποτέ μπροστά με αυτά τα μυαλά.

“Με jazz, reggae και ελληνική μουσική θα πλημμυρίσουν τα βυζαντινά μνημεία της Θεσσαλονίκης σε μια προσπάθεια το χθες να συναντήσει το σήμερα. Αρχαιολογικοί χώροι και βυζαντινά μνημεία ανοίγουν τις πύλες τους, στους μουσικούς και στο κοινό ενορχηστρώνοντας μοναδικές μελωδίες” έγραφε η πρόσκληση event που έλαβα στο Facebook, συνεχίζοντας “ο κύκλος των μουσικών εκδηλώσεων που διοργανώνει το τμήμα Πολιτιστικών και Καλλιτεχνικών εκδηλώσεων της Αντιδημαρχίας Πολιτισμού, Παιδείας και Τουρισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης, ακολουθεί το στόχο του ΥΠΠΟΤ να συνδεθεί η ταυτότητα της Θεσσαλονίκης, με τα πολιτιστικά της μνημεία.”

Τέλεια σκέφτηκα, επιτέλους θα μπω στο Ανακτορικό συγκρότημα του Γαλέριου στην πλατεία Ναυαρίνου (στο οποίο αν και μένω μόλις δυο τετράγωνα μακριά ποτέ δεν είχα επισκεφθεί, αλλά δεν είναι της στιγμής η ιστορία αυτή) για να «Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι» ακούγοντας τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, όπως ανέφερε η ανακοίνωση.

Πήγα νωρίτερα από την έναρξη της εκδήλωσης. Την ώρα που σουρούπωνε. Περίεργα χρώματα, φωνές παιδιών από τη διπλανή παιδική χαρά, κόσμος στα μπαλκόνια. Χάζευα τις πολυκατοικίες της περιοχής. Έβλεπα την πλατεία από μία άλλη οπτική γωνία. Δεν είχα κάτσει ποτέ σε αυτό το σημείο σκέφτηκα. Τι να έβλεπε άραγε από εκεί κάποιος στην εποχή του Γαλέριου; Η εκδήλωση για μένα ήταν επιτυχία πριν καλά καλά αρχίσει καθώς μου επέτρεψε να βιώσω ένα ιστορικό κομμάτι της πόλης, το οποίο με υποδέχθηκε όχι ως απλό θεατή, αλλά φιλοξενούμενο του, μέσα στο κεντρικότερο σημείο του.

Εκεί είχαν τοποθετηθεί πτυσσόμενες καρέκλες για τους θεατές. Η ώρα της έναρξης πλησίαζε και όλο και περισσότερος κόσμος ερχόταν. Αμήχανοι κάποιοι και μη εξοικειωμένοι με το χώρο ως μέρος φιλοξενίας εκδηλώσεων, ακουμπούσαν περιμετρικά του αιθρίου σε διάφορα τοιχία. Οι φύλακες του χώρου παρακινούσαν τους θεατές να κάτσουν σε κάποια από τις θέσεις, υπενθυμίζοντας με ευγενικό τρόπο πως δεν επιτρέπεται να καθόμαστε στα αρχαία (hellooooooooooooo τι κάνει νιάου νιάου;). Μέχρι που γέμισαν οι θέσεις και ο κόσμος άρχισε να στέκεται όρθιος. Εκτός από το τούβλο. Το τούβλο δεν συμφώνησε να σηκωθεί από το τοιχίο, παρά τις συστάσεις της υπαλλήλου και την παρέμβαση συναδέλφων της. Όταν προσπάθησαν να την πάρουν στο φιλότιμο λέγοντας της “σκεφτείτε κι εμάς” (που κάνουμε τη δουλειά μας και προστατεύουμε το χώρο για να έρθεις εσύ βραδιάτικα να τον απολαύσεις) απάντησε, “εμένα ποιος με σκέφτηκε” (που δε με περιμένατε με θέση ρεσερβέ, ποτάκι και κανα ξηροκάρπιο μη δούμε το θέαμα στεγνοί).

Και έμεινε το τούβλο με τον τροφαντό του πισινό να επιβαρύνει το τοιχίο που έτυχε να την βολεύει καλύτερα (ντουβάρι είναι βρε αδερφέ, δεν θα πάθει και τίποτα) για να απολαύσει μαζί με τους υπόλοιπους κατοίκους και μη της περιοχής, αυτή την όμορφη εκδήλωση πολιτισμού, την ευκαιρία που δόθηκε να βιώσουν μία όμορφη Αυγουστιάτικη νύχτα στο κέντρο της πόλης που αγαπούν και ζουν.

Δεν έκατσα πολύ στην εκδήλωση, αν και τη βρήκα πολύ πετυχημένη. Περπάτησα λίγο περιμετρικά, απόλαυσα το μνημείο και επέστρεψα στο χαμό της Ναυαρίνου και της Δημητρίου Γούναρη. Στο βάθος ακούγονταν η μουσική. Άραγε, το τούβλο έμεινε στο ντουβάρι;