Ούτε αδιέξοδα, ούτε διλήμματα, λύση!

Εδώ και πολύ καιρό η λογική έχει εγκαταλείψει την Ελλάδα. Οι πολιτικοί έχουν παγιώσει μία στρατηγική διλημμάτων («ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», «ευρώ ή δραχμή», «νέα μνημόνιο ή χρεοκοπία»), η οποία αναπαράγεται με προπαγανδιστικό ρυθμό από τα ΜΜΕ και σε συνδυασμό με τη συχνή βροχή από μέτρα έχουν μεταβάλλει την καθημερινότητα και έχουν φέρει τη μεγάλη μερίδα των πολιτών στην κατάσταση του σοκ. Αυτός είναι ο επιδιωκόμενος στόχος κατά τη Ναόμι Κλάιν πριν αρχίσει η επόμενη φάση της λεηλασίας μιας χώρας από τους οικονομικούς δολοφόνους, όπως τους περιέγραψε ο Τζον Πέρκινς. Το ζητούμενο είναι η αφύπνιση από το σοκ…

Η συλλογική αφύπνιση από το σοκ είναι ένα ιδιαίτερα απαιτητικό ιστορικό στοίχημα για μια χώρα που βάδισε τις τελευταίες τρεις δεκαετίες αποθεώνοντας τον κομματικό φανατισμό και τις πελατειακές σχέσεις. Πολίτες που δεν έμαθαν ποτέ να διεκδικούν συλλογικά παρά μόνο πίσω από ταμπέλες συνδικάτων, παρατάξεων, κομμάτων κτλ. Καλούνται σήμερα να έρθουν αντιμέτωποι με το σύστημα και τα πρόσωπα που τους εξασφάλισαν επί σειρά ετών την ευημερία τους. Και η αντίδρασή τους είναι το σοκ. Σοκ από τα πρωτόγνωρα μέτρα που βιάζουν την καθημερινότητά τους. Σοκ επειδή τα μέτρα αυτά τα ψήφισαν οι… ηγέτες τους που τους συγκέντρωναν με ανθοδέσμες και ελληνικές σημαίες στις πλατείες. Αν δεν είναι αυτοί, τι λοιπόν;

Διλήμματα και μονόδρομοι για το μέλλον μιας χώρας και ενός λαού δε νοούνται. Δεν είναι δυνατόν να τίθενται από κανέναν και για κανέναν λόγο. Η μόνη απάντηση που έχει δοθεί ιστορικά σε διλήμματα είναι ο πόλεμος, θερμός ή «ψυχρός». Σε μία Ευρώπη που εν πάσει περιπτώσει κατάφερε και κέρδισε την ειρήνη τον τελευταίο μισό αιώνα η προσφυγή στα όπλα υπάρχει μόνο στη σφαίρα της φαντασίας. Επομένως, όταν ο πόλεμος είναι οικονομικός και ασκείται από οικονομικούς και πολιτικούς δολοφόνους, η μοναδική απάντηση σε διλήμματα από μία ανεξάρτητη χώρα με εθνική κυριαρχία και αξιοπρέπεια είναι η άρνηση της συζήτησης σε μια τέτοια βάση.

Κάθε διαπραγμάτευση ανάμεσα σε δύο μέρη προϋποθέτει ζητούμενα και προτάσεις εκατέρωθεν με απώτερο σκοπό και οι δύο πλευρές να βγουν κατά το δυνατόν ικανοποιημένες. Στην περίπτωση της Ελλάδας το δίλημμα χρεοκοπία ή εξαθλίωση είναι εξευτελιστικό να τίθεται. Και μάλιστα η μονόδρομη επιλογή να είναι η εξαθλίωση… Όταν τίποτα από τα δύο δεν είναι προς το συμφέρον των πολιτών σου, τότε εφευρίσκεις τρίτη οδό. Για παράδειγμα, προτείνεις το πάγωμα των τόκων για κάποιο χρονικό διάστημα. Ή απενεχοποιείς τη χρεοκοπία ως έννοια, όπως προτείνει ο Γιάνης Βαρουφάκης, και αφήνεις την άλλη πλευρά με τα διλήμματά της.

Αν τώρα για τον οποιονδήποτε λόγο- εθνική προδοσία, ανικανότητα, αδυναμία, συνδυασμός όλων των παραπάνω- οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας δεν μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων είναι ανάγκη να τους καταστεί σαφές πως μοναδική αποστολή τους είναι να δίνουν λύσεις προς το συμφέρον των πολλών. Δεν είναι εκεί για να προδιαγράφουν φασιστικά το αποτέλεσμα ενδεχόμενων εκλογών ούτε για να επεκτείνουν τη θητεία κυβερνήσεων που δεν έχουν καμία νομιμοποίηση. Δεν είναι εκεί για να αποτελούν διακοσμητικά στοιχεία και να ντροπιάζουν το θεσμό και το πολίτευμα…

Πώς ασκείται πίεση προς τους πολιτικούς και προς τους εκπροσώπους των ξένων κυβερνήσεων και των διεθνών οργανισμών; Η πρόκληση για ουσιαστικές και αποτελεσματικές απαντήσεις είναι μεγάλη. Το ζητούμενο είναι η συσπείρωση. Πώς επιτυγχάνεις τη συσπείρωση στην εποχή των social media; Η Αραβική Άνοιξη έδειξε τον τρόπο και μάλιστα υπό τις πλέον δυσμενείς συνθήκες. Η συσπείρωση είναι που θα αλλάξει την ατζέντα των ΜΜΕ που έχουν αφήσει κατά μέρους τον επιμορφωτικό και τον κοινωνικό τους ρόλο και έχουν καταστεί φερέφωνα «πυρετωδών διαπραγματεύσεων και κρίσιμων εξελίξεων στην εθνική μάχη για τη δόση ή το Μνημόνιο»…

Το επόμενο βήμα απαιτεί προτάσεις. Ένα πρόσωπο με σπάνια πείρα που εκτιμώ όσο λίγα μου είπε στο τηλέφωνο μια μέρα πως πρέπει να βγούμε με 10 θέσεις στις οποίες συμφωνούμε όλοι λίγο πολύ (π.χ. περιορισμός βουλευτικών προνομίων, αλλαγή συσχετισμών για την ψήφιση των νομοσχεδίων κ.α.) και να τις διεκδικήσουμε. Συλλογικά, με αναπαραγωγή τους μέσω των κοινωνικών δικτύων, μέσω των ΜΜΕ, με κοινοποίηση στους αρμοδίους. Με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο. Όχι απλώς αντίδραση για την αντίδραση. Ξεσηκωμός που θα επαναφέρει το Λόγο στη χώρα που τον γέννησε ως έννοια.

Τα συνεχή αδιέξοδα, τα διλήμματα και τα προκλητικά μέτρα το μόνο που εγείρουν είναι βίαιες σκέψεις. Το θέμα είναι πριν οι σκέψεις γίνουν πράξεις και βυθιστεί η χώρα στο απόλυτο χάος να επιδιωχθεί πραγματική λύση σε αυτό το πρόβλημα που έχει αλλάξει τις ζωές μας. Άλλωστε, οι ψυχολόγοι λένε πως η επαναφορά από την κατάσταση του σοκ μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες.