Παιχνίδι πολέμου

Η δήλωση του πρωθυπουργού, ότι “οι απεργίες είναι εργασιακός μεσαίωνας” θα μπορούσε από μόνη της να αποτελέσει επαρκή αιτία για να συνεχιστούν και να γενικευτούν οι απεργιακές δραστηριότητες με αδιάλλακτο τρόπο. Αυτό εδώ βέβαια φαντάζει απίθανο – ως και περιττό για μερικούς – και σίγουρα δεν εναρμονίζεται με την αποκοιμιστική υπόσχεση ότι “το προλεταριάτο θα ξεσηκωθεί όταν ωριμάσει το ίδιο και οι συνθήκες”. Να μην ξεχνάμε βέβαια πως όταν κάτι ωριμάζει επ’ αόριστον στο τέλος σαπίζει.

Από εκεί και πέρα, όταν ένα νομοσχέδιο δεν αποτελεί πάρα έναν κανονικό ώμο εκβιασμό για την επιβίωση (και όχι απλά αντεργατική ρύθμιση) τότε καμία ιδεολογία και καμιά αλαζονική κομματική στήριξη δεν θα οδηγήσει σε ντελίριο απεργίας. Αυτό που στην τελική μπορεί να οδηγήσει σε γενικευμένη άρνηση της εργασίας, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από τον θεματικό καπιταλισμό, είναι το ίδιο το ένστικτο επιβίωσης και δημιουργίας νέων όρων παιχνιδιού. Απλά εδώ αυτά είναι αντεστραμμένα. Δηλαδή από εκεί που δούλευαν για να επιβιώσουν, πλέον δεν έχουν να κάνουν πάρα να αρνηθούν τον νέο τύπο εργασίας (που είναι τυπική και ουσιαστική σκλαβιά στο εξής) και να διακηρύξουν οι εργάτες στο σύνολο τους ότι η άρνηση στην εργασία είναι πράξη επιβίωσης (με υπαρξιακή έννοια – όχι μόνο βιοποριστική). Και η πράξη αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο εάν γυρίσουν την πλάτη στα συνδικάτα.

Το θεωρητικό υπόβαθρο μιας τέτοιας γενικευμένης άρνησης έπεται της συλλογικής αυτής προσπάθειας. Με λίγα λόγια θα έπρεπε να βγούμε στο δρόμο αρνούμενοι τα πάντα όχι επειδή είμαστε κομμουνιστές και το λέει ο Μαρξ και το ΚΚΕ (το οποίο ποτέ δεν θα έλεγε κάτι τέτοιο) αλλά επειδή ζητάμε πίσω την ζωή μας αυτή καθ’ αυτή, χωρίς αντιφάσεις και δερβέναγες να την ορίζουν. Ύστερα από αυτή την συλλογική δρομολόγηση έρχεται η στιγμή που η Θεωρητική θεμελίωση της καθίσταται αληθινά αναγκαία. Πρόκειται για ένα παιχνίδι στρατηγικής με καθαρά στρατιωτικούς όρους, όπως τους ορίζει ο Θουκυδίδης, ο Κλαούζεβιτς, ο Μακιαβέλι κλπ.

Οι εργάτες πρέπει να ενωθούν στο κοινό στρατηγικό στόχο της επανακατάκτησης της ελευθερίας τους, χωρίς να κυνηγήσουν την επιβεβαίωση κάποια θεωρίας ή κάποιας κομματικής ψευδολογίας. Η θεωρία επιβεβαιώνεται όταν συναντά την πράξη στο πεδίο που διαδραματίζεται και όχι πριν αυτή ξεκινήσει να εξελίσσεται.

Τέλος, αν εξετάσει κανείς με αντίστροφο τρόπο την δήλωση του Μητσοτάκη, δεν θα δυσκολευτεί να αντιληφθεί ότι μέσα στο όλο προκλητικό ύφος της, η δήλωση αυτή δεν στερείται ορισμένων ειλικρινών παραδοχών. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την “αλήθεια” της άλλης πλευράς. Για την αδηφάγα κρεατομηχανή του κεφαλαίου ακόμα και τα τρίμματα που παίρνουν οι υπόλοιποι είναι ζούγκλα που τους καθυστερεί την ασταμάτητη αύξηση του κέρδους. Δεν έχουν βέβαια κάποιο τελικό στόχο και ο λόγος που το κεφάλαιο δεν θα σταματήσει να το κάνεις (παραφράζοντας τον Μάο Τσε Τουνγκ) είναι ο εξής: Τι αξία έχουν οι ανθρώπινες ζωές μπροστά στο αιώνιο κέρδος ;