Πάλι ρε ΛΕΞ;

Πάλι; Ο ΛΕΞ, το έκανε ξανά. Έπειτα από την συνεργασία με τον Light ο οποίος εξόργισε – και δικαίως – μετά από τα σχόλια περί μισαναπηρισμού και σεξισμού σε διαφορετικό κομμάτι του δίσκου από τον τράπερ,  συνεργάστηκε με έναν αμφιλεγόμενο “μουσικό”, ο οποίος πριν μερικούς μήνες καταδικάστηκε για ξυλοδαρμό, τον Ricta.

Ξέρουμε ποιος είναι ο ΛΕΞ, ένας άνθρωπος που δεν “έκανε” ποτέ τηλεόραση, δεν δίνει συνεντεύξεις συχνά, είναι ένας ράπερ που μιλάει για την ωμή πραγματικότητα σε κάθε του κομμάτι και με αυτόν τον τροπο ελκύει το κοινό του, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Ό,τι χτίστηκε γύρω του το κατάφερε μόνος του. Από στενό σε στενό, από στόμα σε στόμα, από γειτονιά σε γειτονιά και έτσι μπόρεσε και μάζεψε 30.000 άτομα στο Καυτανζόγλειο χωρίς κανένα promo και ανακοινώσεις, ενώ την στιγμή που μιλάμε ο ίδιος αναμένει την αλλαγή χώρου ή διημερίδα συναυλίας γιατί όταν κυκλοφόρησαν τα εισιτήρια που θα γίνει τον Ιούνιο στον εξωτερικό χώρο του ΟΑΚΑ, αυτά, δεν πρόλαβαν να μείνουν διαθέσιμα για περισσότερο από 24 ώρες προς το κοινό. Οι φανς του ΛΕΞ τα εξάντλησαν με την ανακοίνωση της συναυλίας του και τα εξαφάνισαν.

Ο ΛΕΞ πρεσβεύει το διαφορετικό, το καθημερινό και μιλάει για την σκληρή αλήθεια των ανθρώπων που πολλοί αγνοούν. Δεν θα τον ακούσεις να μιλά για κατακτήσεις γυναικών, για λεφτά και αμάξια. Ραπάρει σε κάθε του τραγούδι για την φτώχεια, την αδικία μέχρι και την απογοήτευση – και με αυτά – μονίμως είναι στα νούμερο ένα των charts κάθε φορά που κυκλοφορεί τραγούδι του, το αναγνωρίζει και ο ίδιος: “πως κερδίζει ενώ λέει τα ίδια; έλα ντε, μεταξύ μας δεν νικιέται η αλήθεια.”. Έτσι, μας μεταφέρει πως από την αρχή της καριέρας του, στα Βόρεια Αστέρια, μέχρι και σήμερα σε συνεργασίες με σκιώδεις προσωπικότητες της μουσικής σκηνής, ο ίδιος πάντα θα κρατάει τον χαρακτήρα του και θα ραπάρει για αυτά που πιστεύει και έχει βιώσει.

Και τελικά χθες το βράδυ κυκλοφόρησε το τραγούδι τους. Είμαι μεγάλος φαν, δεν ήμουν υπέρ της συνεργασίας τους αλλά με το που είδα στον τίτλο “Feat LEX” δεν άντεξα, πάτησα το play και περίμενα να ακούσω την φωνή του. Αυτο που μου έμεινε είναι πως ο ΛΕΞ – που ράπαρε για λιγότερο από ένα λεπτό-, θα κρατάει πάντα τον πυρήνα του μιλώντας για τις δυσκολίες των ανθρώπων και αναφέρομαι στο σημείο που τραγουδά: “καλη κοινωνία Ricta, λευτεριά στην Παλαιστινη”.

Ο ΛΕΞ μας έχει μάθει να ραπάρει με ουσία. Μας κρατάει σε αγωνία για τους δίσκους του και, όταν τελικά κυκλοφορούν, δεν μπορούμε να τους βγάλουμε από τα ακουστικά μας.

Αν κάτι μας έχει μάθει ο ΛΕΞ, είναι πως η ζωή είναι δύσκολη – και τα δύσκολα πρέπει να λέγονται και έτσι πράττει.

Όμως, όταν έχεις χτίσει μια εικόνα που μιλάει για τους πολλούς, που δίνει φωνή σε όσους νιώθουν αόρατοι, δεν γίνεται να προχωράς σε συνεργασίες που μοιάζουν αχρείαστες και ξένες προς όλα όσα πρεσβεύεις. Γιατί τότε, όσο κι αν σε αγαπάμε, όσο κι αν περιμένουμε την κάθε σου μπάρα, δεν γίνεται να μη νιώσουμε – έστω και λίγο – προδομένοι…