Πάλι τα ίδια με τα υπο-συνέδριά σας;

Θυμάστε πέρυσι εκείνη τη μεγάλη νίκη των social media (μια ακόμη που πέτυχαν) που κατάφεραν να φτάσουν στην ακύρωση του εκτρώματος που έφερε τον ”μεγαλοπρεπή” και δήθεν ξεχειλίζοντα επιστημοσύνης τίτλο «1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας: Όρια και Επιλογές»,  ε ήρθε η ώρα να πετύχουν, να πετύχουμε μια ακόμα.

Τότε είχε προκληθεί μεγάλος ντόρος έπειτα και από το τηλεοπτικό σποτ (μη χάσουμε) το οποίο ουσιαστικά παρουσίαζε τη γυναικά ως κάτι αποτυχημένο αν ύστερα από μια ηλικία δεν έχει αποκτήσει παιδί και η μιζέρια τότε θα σημαδέψει τη ζωή της κι αυτή πια θα υπάρχει ως ”μισός” άνθρωπος, δακτυλοδεικτούμενος που θα ζει με αυτή την ”αμαρτία” μάταια πια σε αυτόν τον κόσμο με τα πολλά κεράκια στην τούρτα να δίνουν έτσι μια εσάνς νοσταλγίας της εποχής που χάθηκε πια ανεπιστρεπτί γιατί δεν άκουσε αυτή η γυναίκα την ώρα και αυτούς που έπρεπε.

Μια γυναίκα που αναρωτιέται τι έκανα λάθος, που δεν έκανε αυτά που έπρεπε (”η κακομοίρα”) δεν άκουσε κάτι γυναικολόγους που έβγαζαν κηρύγματα δήθεν επιστημονικά για το πατριωτικό χρέος της τεκνοποίησης, δεν άκουσε το γείτονα που ψηφίζει ακροδεξιά και τον παπά της ενορίας που ήθελε να την εξομολογήσει επειδή φοράει, άκουσον-άκουσον παντελόνια. Περισσότερο από όλους δεν άκουσε τους θεσμούς, την πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου, που ψηφίζει κατά στην Ευρωβουλή για την αυτοδιάθεση του σώματός της, που την απειλεί πως θα χαθούμε ως έθνος, επειδή δεν κάνει παιδιά και όχι επειδή δεν έχει λεφτά ας πούμε, ούτε χρόνο να ερωτευτεί, να ζήσει, να επικοινωνήσει.

Στην οργανωτική επιτροπή του συνεδρίου εκείνου ανήκε και ο γυναικολόγος Κωνσταντίνος Πάντος (με όνομα στην αγορά της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής), με ομιλητές αρκετούς κληρικοούς, πολιτικούς/υπουργούς, όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Θάνος Πλεύρης, ο Κώστας Τσιάρας δημιουργός του νομοσχεδίου για τη συνεπιμέλεια κ.α. Ο Κωνσταντίνος Πάντος επιστρέφει, όμως, από την πίσω πόρτα και ξαναβρίσκει τον τρόπο να πει όσα δεν μπόρεσε τότε με ομοτράπεζο τον Περιφερειάρχη Αττική, Γιώργο Πατούλη. Αυτή τη φορά την εκδήλωση διοργανώνει η CΧΟΛΗ ΓΟΝΕΩΝ ΑΝΟΙΚΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ με θέμα: Υπογονιμότητα, Υπογεννητικότητα, Δημογραφικό. ΜΕΤΑΝΟEITAI ΕΥΛΟΓΗΤΟC

Την ομιλία θα την ακούσουν άνδρες και γυναίκες, ο συντηρητισμός δεν έχει φύλο. Οι μεν θα ακούνε προσεκτικά είτε καμαρώνοντας το γερό τους σπέρμα και την καλή τους σύζυγο που τους έδωσε παιδιά αντάξια των προσδοκιών τους, που τηρούν όλα τα κοινωνικά πρέπει και δεν τους κάνουν ρεζίλι και οι δε μπορεί να σκεφτούν τη φίλη τους, που εκ πρώτης πόσο άτυχοι είναι και έπειτα στο σπίτι μετά από αυτή την τρομερή ομιλία θα σχολιάσει με τον καρπερό άνδρα της πόσο ανάξια είναι η φίλη της και πώς είναι δυνατόν να ζει χωρίς παιδιά.

Να μαντέψω ότι θα είναι πρώην στρατιωτικοί, πάμπολλοι ρασοφόροι που βλέπουν επιτέλους την πολιτεία και την ιατρική να ταυτίζεται με τη θέση τους, για την ταπεινή γυναίκα-μήτρα, αφοσιωμένη στην οικογένεια και μόνο. Άλλοι ηλικιωμένοι άνδρες θα σκεφτούν την κόρη τους που δεν τους χάρισε ένα εγγόνι και πως τέτοια ντροπή δεν τη σηκώνουν και με αυτό τον καημό θα φύγουν, βέβαια εκείνη μπορεί να περνάει τέλεια να τους επισκέπτεται, να τους έχει γηροκομήσει και φροντίσει και να είναι μια χαρά, αποφασίζοντας η ίδια και μόνον η ίδια για τη ζωή και το σώμα της. Και λέω και ζωή γιατί στο προηγούμενο ένδοξο συνέδριο είχε κυκλοφορήσει και ένα άλλο ”ενημερωτικό” σποτάκι για όσα δεν πρέπει να κάνουν ένας άνδρας και μια γυναίκα, λες και δεν μπορεί ένα άλλου τύπου ζευγάρι να έχει και να μεγαλώσει ένα παιδί, ώστε να κατορθώσουν ότε κι αν συναντηθούν να αποκτήσουν παιδί φυσιολογικώς και να μην καταλήξουν στον…κ. Πάντο, όταν πια θα είναι αργά.

Λοιπόν αυτά τα πράγματα είναι ντροπή, είναι μεσαιωνικά, ξεπερασμένα, ταλιμαπνίζουν να το πούμε έτσι. Δεν είναι θέμα πού ανήκουμε γεωγραφικά, σε ποια ένωση, είναι θέμα ανθρωπιάς. Αυτό με τις ιδεολογίες ότι δήθεν εκπροσωπεί κάτι το να αντιμετωπίζεις τη γυναίκα ως μήτρα στη διάθεση του κοινωνικού σπέρματος είναι μισανθρωπιά. Όσο αυτήν την αντίληψη τη βλέπουμε ως ιδέα κι αν νομίζουμε ότι πρέπει να κάνουμε ιδεολογικό debate, τόσο αυτή τρέφεται νομίζοντας πως είναι γενικά νομιμοποιημένη επειδή αντιμετωπίζεται ως μια ιδέα και εντάξει στις ιδέες δεν πρέπει να συμφωνούμε όλοι. Στη μισανθρωπιά, όμως, δεν γίνεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Συζητούσα το πρωί με έναν σπουδαίο καλλιτέχνη κι άνθρωπο για την πατριαρχία. Μου λέει δεν είναι ότι θέλουν να δοξάζουν μόνο το δικό τους φύλο μειώνοντας το άλλο, είναι ότι γενικά είναι τσόγλανοι όσοι τα πιστεύουν αυτά, πηγαίνουν και γαμάνε απλά και μόνο για να κοιταχτούν μετά στον καθρέφτη, πίνουν και συμπεριφέρονται σαν γουρούνια, καυγαδίζουν και πλακώνονται για θέση πάρκινγκ, αλλά έχουν πνευματικό. Να πάρουν άφεση αμαρτιών κι όλα καλά. Και οι ίδιοι άνθρωποι λένε ότι ένα ομόφυλο ζευγάρι να υιοθετήσει και να μεγαλώσει ένα παιδάκι. Που το παιδάκι τι χρειάζεται αγάπη και αλήθεια, μου λέει και δυο άνθρωποι ομόφυλοι με όλα αυτά που έχουν τραβήξει, με τον πόνο για να ζήσουν στις στενές κοινωνικές όχθες, τη δουλειά που έχουν κάνει με τους εαυτούς τους, δεν μπορούν νομίζουν να τα δώσει αυτά; Και μπορεί ο κάφρος, ο μισάνθρωπος που παντρεύτηκε από ανασφάλεια και τώρα χτυπάει τη γυναίκα του;

Δεν μπορεί μια γυναίκα που ζει σε αυτό το κράτος να βλέπει τα όργανα, τα πρόσωπα της πολιτείας να νομιμοποιούν τέτοιες αντιλήψεις και να τις κάνουν σημαία της πολιτικής τους. Το σώμα της γυναίκας ανήκει αποκλειστικά στη γυναίκα που το κουβαλά, ξεκάθαρα πράγματα. Αντί να μιλάμε για τη ”ρετσινιά” της ατεκνίας να μιλήσουμε κάποια στιγμή ξεκάθαρα για το δικαίωμα στην άμβλωση.

Διαβάστε επίσης: