Παπαγάλος χάθηκε…

«Παπαγάλος χάθηκε» ανακοινώνει μια αφίσα που ξεπροβάλλει σε δρόμους του δήμου. Τα γράμματα είναι κεφαλαία και μεγάλου μεγέθους σαν να φωνάζουν σε κάθε πιθανό θεατή και καμαρώνουν παρέα με τη μεγεθυμένη πολύχρωμη φωτογραφία του εν λόγω παπαγάλου. Δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω και να σχολιάσω.

Απορία πρώτη: «Υπάρχει άνθρωπος που περιμένει να βρει το χαμένο του παπαγάλο, δηλαδή να πιάσει και να φέρει πίσω ένα πουλί;» Ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι τόσο πιθανό όσο το ενδεχόμενο να γυρίσουν πίσω χαμένες ευκαιρίες, λόγια που ειπώθηκαν ή δεν ειπώθηκαν-τα οποία αν κάνουν την εκκίνηση και τρέξουν έξω από τα χείλη στοχεύουν στο τέρμα και δεν οπισθοδρομούν. Είναι τόσο πιθανό να γυρίσει πίσω όσο το να γυρίσει πίσω ο χρόνος, τα όνειρα. Είναι πουλί, ανοίγει τα φτερά του και φεύγει για μέρη αλλοτινά και ξένα. Η στασιμότητα είναι στοιχείο «παρά φύσει», ούτε τα πουλιά ούτε οι ευκαιρίες, ο χρόνος και τα όνειρα υπάρχουν για πάντα. Έρχονται, προσφέρουν και φεύγουν. Ακόμα και τα όνειρα φεύγουν, ξεθωριάζουν με το πέρασμα του χρόνου και μπορεί και να χαθούν, καθώς η διαδικασία συντήρησης και ανασυγκρότησής τους συχνά «κοστίζει» ακριβά.

Απορία δεύτερη: «Από πού αντλείται αυτή η υπεραισιοδοξία και ποια δύναμη ενισχύει τη συνέχιση του αγώνα εύρεσης;» Σίγουρα ένας λόγος της αναζήτησης είναι η αξία του παπαγάλου για τον ιδιοκτήτη. Αν η αξία ήταν μεγάλη, η απώλεια είναι ακόμη μεγαλύτερη και ο αγώνας εύρεσης επιβάλλεται. Μπορεί να είναι απλά και το εγωιστικό ίσως κενό που συνεπάγεται η απώλεια του κεκτημένου. Νομίζω κάτι μου θυμίζει αυτό. Η περίοδος που διανύουμε είναι γεμάτη αγώνες επανάκτησης χαμένων κεκτημένων είτε λόγω μεγάλης αξίας είτε λόγω του προαναφερθέντος «εγωιστικού κενού». Αγώνες που βρίσκονται κι αυτοί στους δρόμους, όμως, όχι μόνο του δήμου αλλά όλης της χώρας, όλου του πλανήτη. Βέβαια, θα μπορούσε το κίνητρο της δημιουργίας και τοιχοκόλλησης της αφίσας να είναι οι ενοχές. Ο «αγωνιστής» νοιώθει ενοχές, διότι αυτός ευθύνεται για την απώλεια και επομένως, προσπαθεί να επανορθώσει ακόμα κι αν ο ίδιος το θεωρεί αδύνατο. Θέτει, όμως, τον εαυτό του προ της όλης διαδικασίας για να ελαφρύνει το συνειδησιακό βάρος, για να δείξει ότι προσπάθησε, έστω επιφανειακά και χωρίς πίστη. Νομίζω κι αυτό κάτι μου θυμίζει. Πολιτικούς και άλλους παράγοντες να διαλαλούν ότι απεγνωσμένα παλεύουν για τη σωτηρία. Άτομα που επιφανειακά και χωρίς πίστη προσπαθούν να αποκτήσουν τα ωραία του παρελθόντος και τις προϋποθέσεις για τα ωραία του μέλλοντος. Προσπαθούν όπως όπως, χωρίς να περιμένουν αποτέλεσμα, χωρίς να νοιάζονται παρά μόνο για την ατομική τους ευφορία.

Απορία τρίτη και τελευταία: «Πόσο θα διαρκέσει η αναζήτηση; Μήπως τόσο όσο διαρκέσει η μνήμη;» Η μνήμη εμπειρική, συναισθηματική και πνευματική είναι αυτή που καθορίζει τη διάρκεια των πραγμάτων. Αν ξεχαστεί η αξία του παπαγάλου, της ευκαιρίας, του ονείρου, σταματά αυτόματα και ο αγώνας επανάκτησης. Η μνήμη οπλίζει τους «αγωνιστές» και η απώλειά της τους «αφοπλίζει». Ο καθένας που θέλει να σαμποτάρει την προσπάθεια αρκεί να στοχεύσει στη μνήμη, στην αλλοίωση ή στην ολοσχερή απώλειά της.

Πρώτο και τελευταίο συμπέρασμα: Ας κρατήσουμε αλώβητη τη μνήμη για την εξασφάλιση παρόντος και μέλλοντος.