Παραίτηση για μια ζωή, για μια τέχνη και μια αξιοπρέπεια

Το απόγευμα της 18ης Ιανουαρίου ήπια ένα καφέ στη Θεσσαλονίκη με δυο ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ πολύ, δυο παιδιά της πόλης μου με σπουδαίο ταλέντο. Τον Πρόδρομο Τσινικόρη και τον Ανέστη Αζά. Ανάμεσα στα υπόλοιπα που κουβεντιάσαμε εκείνο το απόγευμα ήταν και το ζήτημα της απαξίωσης του πολιτισμού. Καταρχήν των πτυχίων των καλλιτεχνών με το Προεδρικό διάταγμα αλλά και γενικότερα των θεμάτων που άπτονται του Πολιτισμού και του τρόπου που αντιμετωπίζονται στην παρούσα φάση. Είμαστε αποφασισμένοι να παραιτηθούμε αν δεν το αποσύρουν μου είπαν και οι δυο τους τότε. Είδα στα βλέμματα τους μια σπίθα, μια φωτιά αποφασιστικότητας και κατάλαβα πώς το εννοούσαν. Πως ήταν αποφασμένοι όλοι μαζί, σπουδαία πρόσωπα του χώρου του θεάτρου να χάσουν μια δουλειά που λατρεύουν, ένα λειτούργημα για να μην επιτρέψουν την υποτίμηση της αξιοπρέπειας και της ζωής τους. Του καλλιτεχνικού τους σύμπαντος.

Έκτοτε στο μήνα που πέρασε θαύμασα τα βήματα στα οποία περπάτησαν οι έλληνες καλλιτέχνες. Όλοι μαζί και όλοι αποφασισμένοι να κάνουν αυτό που η υπόλοιπη κοινωνία σε μεγάλο βαθμό δεν έκανε. Να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή. Όπως κάνουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στους δρόμους του Παρισιού, του Λονδίνου, της Μαδρίτης, αλλά όχι της Ελλάδας τελευταία. Όπου μια βαθιά ύπνωση που οφείλεται σε πολλούς λόγους επιτρέπει τη διαρκή απαξίωση της ζωής μας από μια ομάδα ανθρώπων που καθημερινά υπηρετεί μια σειρά συμφέροντα πολύ συγκεκριμένα αλλά όχι το κοινό καλό. Ανάλγητων.

Το υπουργείο του Πολιτισμού, με την ανεκδιήγητη υπουργό του και τον άφαντο υφυπουργό με το εναλλακτικό προφίλ, πρωτοστάτησε εδώ και 4 χρόνια σε κάθε αιματηρή απόφαση κατά του ελληνικού πολιτισμού. Τεμαχίζοντας αρχαιότητες χιλιάδων χρόνων στη Θεσσαλονίκη, νομιμοποιώντας συλλογές κλεμμένων αρχαιοτήτων, σχεδιάζοντας τις ιδιωτικοποιήσεις προς όφελος συγκεκριμένων προσώπων στα πωλητήρια μουσείων, διορίζοντας  μεσάζοντες ως πρόεδρους και μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων των μεγάλων μουσείων της χώρας και αδιαφορώντας για τις ζωές των ανθρώπων του πολιτισμού στην πανδημία. Και φυσικά προσπαθώντας να διατηρήσουν μέχρι το τέλος το Λιγνάδη.

Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε πει κάποτε: Θα δεχόμουν να γίνω υπουργός Πολιτισμού για δύο μέρες, να το γκρεμίσω, να υπογράψω την κατάργησή του και να πάω σπίτι μου.

Ίσως τώρα είναι αυτή η στιγμή για αυτό το άθλιο υπουργείο του Πολιτισμού. Που ντροπιάζει το όνομα του.

Η αποψινή παραίτηση αυτών των ανθρώπων είναι ένα μάθημα ζωής και αξιοπρέπειας. Ένα σάλπισμα για τη βαθιά ύπνωση που έχουμε υποπέσει όλοι. Μαζί τους μέχρι το τέλος. Μεγάλη μέρα για την ελληνική Τέχνη η σημερινή.

ΥΓ. Όλοι αυτοί οι δημοσιολογούντες και ”δημοσιογραφούντες” που θα προσπαθήσουν τις επόμενες ώρες και μέρες να βρωμισουν τον αγώνα των παραιτημένων με χυδαιότητες θα επιβεβαιώσουν απλά πώς είναι σφουγγαρίστρες των απόνερων της εξουσίας. Τελούν σε διατεταγμένη υπηρεσία και δικαιολογούν το μεροκάματο τους…