Παρών… όταν είναι ήδη αργά

Λέξεις και κεντρική εικόνα: Γιάννα Πάρακκα

Για ακόμη μία χρόνια, η Κύπρος καίγεται κυριολεκτικά. Όλα μετατρέπονται σε στάχτη και όλοι παρακολουθούμε με κομμένη ανάσα. Οι πυρκαγιές αυτές δεν είναι απλώς ένα φυσικό φαινόμενο, είναι το αποτέλεσμα μίας μακρόχρονης αδιαφορίας. Είναι εικόνα ενός κράτους που απέτυχε να προβλέψει και να προστατέψει. Η κοινωνία βλέπει χρόνο με το χρόνο τον ίδιο εφιάλτη να επαναλαμβάνεται.

Μακάρι να ήταν μόνο η ξηρασία ή η θερμοκρασία, αλλά είναι η ανυπαρξία πρόληψης, η απουσία σχεδίου, καθώς και η πολιτική αδιαφορία. Το κράτος δηλώνει παρών όταν είναι ήδη αργά. Οι κάτοικοι των πληγέντων περιοχών προσπαθούν να προστατέψουν τα σπίτια, τα ζώα και τις αναμνήσεις τους. Αγρότες βλέπουν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται. Σε όλους αυτούς που μάχονται αδιάκοπα με τις φλόγες — στους πυροσβέστες, στους εθελοντές, στους διασώστες και σε κάθε άνθρωπο που προσφέρει αξίζει απεριόριστος σεβασμός.

Επίσης, παρά την ολιγωρία του συστήματος σε αυτήν την τραγωδία αναδεικνύεται και μία άλλη Κύπρος, η Κύπρος της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς και της δύναμης. Άνθρωποι χωρίς στολές και αρμοδιότητες γίνονται οι πραγματικοί ήρωες, προσπαθώντας να βοηθήσουν με ότι μπορούν είτε είναι ένα μπουκάλι νερό, είτε είναι μία σακούλα προμήθειάς ή ένα αυτοκίνητο για να μεταφέρουν βοήθεια. Νιώθουν χρέος προς τον τόπο και τον συνάνθρωπό τους. Σε όλους αυτούς αξίζει κάτι περισσότερο από ένα απλό ευχαριστώ.

Όλα αυτά είναι ένα καμπανάκι προς το κράτος, ότι έχει χρέος να σταθεί πραγματικά δίπλα στον πολίτη, με πρόληψη, οργάνωση και ευθύνη, πριν απλά μας μείνουν οι στάχτες στα χέρια.