Πέντε χρόνια συγκινήσεων, ανθρωπιάς, αλληλεγγύης
Η Μαρία θα σε πείσει γιατί δεν πρέπει να προσπερνάς τους ανθρώπους με τα κόκκινα γιλέκα
Λέξεις: Μαρία Ντράγκου
Κάθε χρόνο (εκτός από τα δύο χρόνια πως περιοριστικών μέτρων κατά του κορονοϊού) στις αρχές Φεβρουαρίου πραγματοποιείται η δράση “Πωλητής για μία ώρα” που διοργανώνει το περιοδικό δρόμου “Σχεδία”.
Το Σάββατο, 11 Φεβρουαρίου, στις 12 π.μ. μαζί με τους πωλητές του περιοδικού διάσημα πρόσωπα αλλά και αναγνώστες στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη θα φορέσουν το κόκκινο γιλέκο για μία ώρα και θα πουλάνε το τεύχος Φεβρουαρίου.
Με αυτόν τον τρόπο οι πωλητές και οι αναγνώστες θα συμβάλλουν από κοινού στη διατήρηση και την ενίσχυση του περιοδικού ώστε να συνεχίζει να υποστηρίζει τους ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη.
Το περιοδικό δρόμου “Σχεδία” δημιουργήθηκε το 2013 στην Αθήνα και σε λιγότερο από ένα χρόνο ήρθε στη Θεσσαλονίκη. Φέτος κλείνει τα δέκα χρόνια κυκλοφορίας.
Ο στόχος του είναι να στηρίξει ανθρώπους από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες – όπως οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι άνθρωποι που πάσχουν από εξαρτήσεις ή δεν έχουν τη δυνατότητα να εργαστούν λόγω προχωρημένης ηλικίας – να κινητοποιηθούν, να ξαναβρούν την αξία τους και να σταθούν στα πόδια τους. Εδώ και μια δεκαετία αυτό το εξαιρετικό περιοδικό με διάφορους τρόπους είναι δίπλα στους ανθρώπους που αναζητούν μια λύση στα προβλήματά τους.
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ
Η ζωή είναι μια παλέτα με πολλά χρώματα και αποχρώσεις. Το να βρεθώ στη “Σχεδία” ήταν μια από τις απροσδόκητες ευκαιρίες που ήρθαν στο διάβα μου. Δεν ήταν μια συνηθισμένη δουλειά σαν τις άλλες, ούτε την επέλεξα κατά προτίμηση. Από ανάγκη και απελπισία κατέληξα να βγαίνω στο δρόμο και να πουλάω περιοδικά γιατί αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος εκείνη την περίοδο να επιβιώσω και να συνεχίσω να παρακολουθώ τα μαθήματα της ελληνικής γλώσσας που είχα ξεκινήσει, χωρίς εμπόδια.
Δεν θα ξεχάσω τις πρώτες μέρες που πήγα στον πόστο, πόσο άβολα και παράξενα αισθανόμουν. Ήταν μια συνταραχτική αρχή συνυφασμένη με ντροπή, πόνο και αβεβαιότητα. Η ηλικία άνω από τα 45 περιορίζει τις δυνατότητες για επιλογές εργασίας και με αυτόν τον τρόπο η κοινωνία σε κατατάσσει την κατηγορία του άχρηστου. Έτσι μια μέρα και εγώ βρέθηκα άνεργη και φοβισμένη, αλλά όταν ψάχνεις για λύσεις αυτές εμφανίζονται.
Η «Σχεδία» ήταν η σανίδα σωτηρίας και η συναναστροφή με τους αναγνώστες και με τους ανθρώπους που ήταν στο περιοδικό άλλαξαν ριζικά την ζωή μου. Εντυπωσιάστηκα με το πόσο γενναίοι και καλοπροαίρετοι είναι κάποιοι άνθρωποι, πόση καλοσύνη έχουν στις καρδιές τους, πώς νοιάζονται πραγματικά για τον συνάνθρωπο. Ήθελα να τους μοιάσω και στη συνέχεια ανακάλυψα ότι με το να δίνεις δεν σε κάνει να φτωχαίνεις περισσότερο, το αντίθετο – σε ευχαριστεί και σε πλουτίζει. Παράξενο δεν είναι;
Τι να πρωτοθυμηθώ από αυτά τα πέντε χρόνια; Την προσφορά ενός τσαγιού ή μίας ζεστής σοκολάτας, τα γάντια που μου χάρισαν στις παγωμένες χειμωνιάτικες μέρες ή ο δροσερός καφές με το μπουκάλι νερό στον καύσωνα που μου πρόσφεραν αναγνώστες ή απλόχερα ένας περαστικός; Είναι τόσα πολλά αυτά που με έχουν συγκινήσει που θα μπορούσα να γράψω βιβλίο.
Γι΄αυτό δυσκολεύομαι να επιλέξω συγκεκριμένα περιστατικά και να παραλείψω άλλα. Νιώθω ότι θα αδικήσω κάποιους ανθρώπους που με τον τρόπο τους έχουν συνεισφέρει για να πατάω σήμερα γερά στα πόδια μου και να είμαι καλά. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τους αναγνώστες.
Στη διάρκεια των εορτών των Χριστουγέννων κάποιοι συνάδελφοι μου έδωσαν δώρα. Κάποιος(α) συνάδελφος(η) άφησε πράγματα για μένα στο γραφείο μας ανώνυμα.
Πιθανόν δεν ήθελε να γνωρίζω ποιος/ποια είναι για να μην νιώσω καμία υποχρέωση στο πρόσωπό του/της. Αυτό με συγκίνησε πάρα πολύ, σκεπτόμενη το γεγονός ότι ένας άνθρωπος στη δική μου κατάσταση μπορεί να κάνει μια τέτοια προσφορά. Έκλαψα από συγκίνηση.
Θεωρώ ότι ο καθένας που ήρθε στη ζωή μου ή με πλησίασε και είτε πείρε το περιοδικό είτε είπε μια καλημέρα, ένα καλό λόγο έχει κάνει τη ζωή μου καλύτερη τα τελευταία πέντε χρόνια. Νομίζω ότι ακόμα και αν αναφέρω κάποιες περιπτώσεις δεν θα μπορέσω να περιγράψω όλη την εικόνα για αυτό που συμβαίνει όταν είμαστε στα πόστα και πουλάμε το περιοδικό. Αμέτρητες φορές οι αναγνώστες αναμφισβήτητα έχουν δείξει την ανθρωπιά, το ενδιαφέρον, το νοιάξιμο, επιβεβαιώνοντας μας ότι υπάρχει η αλληλεγγύη, μια λέξη με αναντικατάστατο νόημα.
Πιστεύω ότι οι άνθρωποι πίσω από το περιοδικό, οι πωλητές και οι αναγνώστες κάνουν τη «Σχεδία» αυτό που είναι.
Πρόσφατα διάβασα σε έναν πίνακα ένα ρητό που μου άρεσε. Ήταν γραμμένο δίπλα στις φωτογραφίες των πωλητών του περιοδικού από Ελλάδα και εξωτερικό: «Η Σχεδία δεν είναι απλά ένα περιοδικό. Είναι ένα κοινωνικό έργο.»
Αυτά τα λόγια με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη. Είμαι βέβαιη ότι εάν δεν ήταν το περιοδικό και η ευκαιρία που μου δόθηκε να εργάζομαι και να κάνω ό,τι είναι απαραίτητο για την πραγματοποίηση των στόχων μου, σήμερα δεν θα είχα πετύχει αυτά που ονειρευόμουν. Με τη βοήθεια πολλών ανθρώπων και με την υποστήριξη της ΜΚΟ Arsis έχω ανοίξει το δικό μου μεταφραστικό γραφείο, ενώ όλα αυτά τα χρόνια συνεχίζω να πουλάω το περιοδικό δρόμου “Σχεδία”. Μόνο έτσι μπόρεσα να τα ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις του νέου επαγγέλματος που είχα διαλέξει και μου αρέσει.
Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για όλα όσα έζησα αυτά τα χρόνια στη “Σχεδία”, για τους ανθρώπους που βρέθηκαν στο δρόμο μου, γιατί μου έδωσαν τη δύναμη να προχωρήσω και να υλοποιήσω τα όνειρά μου.
*Η Μαρία Ντράγκου είναι πωλήτρια του περιοδικού δρόμου «Σχεδία»
