Περαστικοί…

Λέξεις: Ανέστης Κουρδουνάκης

Σταματημένος σε ένα φανάρι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης βλέπω τα αυτοκίνητα να τρέχουν και σκέφτομαι ότι ο καθένας τους έχει και μια διαφορετική ιστορία. Άλλος πηγαίνει μια απλή βόλτα για καφέ.

Άλλος πηγαίνει για ψώνια. Άλλος γυρίζει σπίτι του, μετά από μια εξαντλητική ημέρα στην δουλειά . Άλλος δουλεύει βράδυ. Κάποιος μπορεί να πηγαίνει διακοπές. Μια κοπέλα τρέχει με τον άντρα της στο μαιευτήριο γιατί μόλις σπάσαν τα νερά. Μια άλλη τρέχει βολίδα να αποτρέψει κάποιον φίλο της να κάνει το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του. Μια άλλη είναι μέσα σε ένα ταξί με πολλές βαλίτσες. Στρίβει ανατολικά, σίγουρα κατευθύνεται προς το αεροδρόμιο. Μάλλον την κούρασε η ζωή εδώ και είναι έτοιμη να κάνει μια νέα αρχή. Αλλά κι όταν φύγει, θα λείψει άραγε σε κανέναν; Η ζωή στην Θεσσαλονίκη θα συνεχίσει να τρέχει κανονικά . Στο κάτω κάτω , όλοι περαστικοί είμαστε…

Από πίσω της και άλλο ταξί. Αυτή τη φορά είναι μέσα ένα αγόρι. Αυτός όμως δεν έχει βαλίτσες. Πιθανόν και να μην του χρειάζονται κι όλας.

Αυτός σίγουρα πηγαίνει μακριά, όχι για να ζήσει εκεί, αλλά για να συναντήσει έναν άνθρωπο που θέλει κάτι σημαντικό να του πει. Μπορεί να είναι κάποιος φίλος του που έχει καιρό να τον δει και του έλειψε. Μπορεί να πηγαίνει για μια ημερήσια εκδρομή απλώς. Ή μπορεί να φεύγει για να βρει την αγάπη που δεν βρήκε εδώ. Μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ. Εύχομαι να περνάει καλά εκεί που θα βρεθεί. Μια κοπέλα περνάει από την διάβαση. Φοράει ένα κόκκινο φόρεμα και πανύψηλα μαύρα τακούνια. Περπατάει γρήγορα και με περηφάνεια. Κρατάει λουλούδια και ένα χαρτί. Σίγουρα μόλις πήρε το πτυχίο της και είναι έτοιμη να ξεκινήσει την ζωή της. Δεν ξέρω τι πτυχίο πήρε, αλλά της εύχομαι να κάνει όλα τα όνειρά της, πραγματικότητα. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων κρατιούνται χέρι-χέρι και γελάνε. Προχωρούν λίγο πιο αργά από τους άλλους, αλλά σίγουρα φαίνονται ευτυχισμένοι. Εύχομαι να είμαι έτσι στην ηλικία τους.

Δύο αγόρια με μηχανάκια κάνουν κόντρες. Ίσα που πρόλαβα να τους δω τόσο γρήγορα που πήγαιναν. Ευτυχώς φορούσαν κράνος… Μάλλον τους αρέσει η περιπέτεια. Ο Θεός να τους φυλάει… Γυρνάω το κεφάλι μου και από το φανάρι προσεκτικά μια δασκάλα περνάει χεράκι-χεράκι τα μικρά παιδάκια που πηγαίνουν εκδρομή. Μόλις κατέβηκαν από το λεωφορείο. Φαίνονται όλα τους πολύ χαρούμενα, μα πιο πολύ από όλους η δασκάλα τους.

Φαίνεται της αρέσει η δουλειά της. Μακάρι να ήταν όλοι έτσι… Κάθομαι και σκέφτομαι πόσους ανθρώπους μέτρησα μέσα σε τόσα λίγα δευτερόλεπτα, πόσες διαφορετικές ζωές, καριέρες έχουν όλοι αυτοί μεταξύ τους.

Στο φινάλε όμως, όλοι έχουν κάτι κοινό. Είναι όλοι άνθρωποι. Άνθρωποι με προτερήματα, ελαττώματα. Άνθρωποι με επιθυμίες και αδυναμίες. Άνθρωποι με καλοσύνη για τους άλλους . Άνθρωποι που ζηλεύουν, αλλά ξέρουν να αγαπούν αληθινά. Άνθρωποι που… Ωχ! Το φανάρι έγινε πράσινο. Πρέπει να φύγω…

Σημασία στη ζωή δεν έχει πόσο μακριά θα πας , ούτε πόσο κόσμο θα έχει εκεί. Σημασία έχει το μέρος όπου θα βρεθείς, να είναι εκεί που θα σε πάει η καρδιά σου…

*Ο Ανέστης Κουρδουνάκης είναι μαθητής ανθρωπιστικών σπουδών