Περί έλλειψης

της Ελισάβετ Σεργιάδου

Όταν πρωτοήρθε στο σπίτι μας δεν μιλούσε καλά καλά τη γλώσσα. Την έμαθε βλέποντας τηλεόραση, μου είπε μια μέρα κι επειδή η γιαγιά τη διόρθωνε όταν έκανε λάθη.

Είχε έρθει να βρει τον άντρα της που είχε μεταναστεύσει πριν από εκείνη, κι αν όλα πήγαιναν καλά, σχεδιάζε να φέρει και τον γιο της σε κανένα χρόνο.

Ήταν τότε στην ηλικία μου. Όπως και τόσες άλλες και άλλοι που μας καθάρισαν και μας μαγείρεψαν. Κι ας είχαν σπουδάσει στη χώρα τους.

Τα παιδιά τους μεγάλωσαν μαζί μας, στο διπλανό θρανίο. Ακόμα κι όσα έγιναν απουσιολόγοι στις τάξεις τους, στην αναφορά της καταγωγής τους, το είκοσι ξεθώριαζε. Λες και ήταν λειψοί άνθρωποι.

Και ήταν. Όχι όμως για τις σκέψεις που οι ντόποιοι επέτρεπαν στους εαυτούς τους. Ήταν λειψοί, γιατί είχαν αναγκαστεί να αφήσουν πίσω οικογένεια, φίλους και πατρίδα. Ήταν λειψοί, γιατί έπρεπε να ονειρεύονται σε ξένη γλώσσα. Ήταν λειψοί, γιατί όταν τους κοιτούσαν έβλεπαν ένα στερεότυπο κι όχι την αλήθεια στα μάτια τους.

Ξένοι σήμερα σε πόλεις που δεν χρειάζονται ήλιο για να είναι ευτυχισμένες, την πληρότητα σε έλλειψη μετουσιώνουν οι αλλοτινοί ντόπιοι.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.