Περί επεισοδίων στο ΑΠΘ: Πονάμε ρε!

Δεν έχω σπουδάσει στο ΑΠΘ, δεν γνωρίζω καν πως λειτουργεί, όμως πέρασα κι εγώ τα φοιτητικά μου χρόνια εκεί μέσα. Στα πάρτι στα γρασίδια της Φιλοσοφικής μέχρι το ξημέρωμα, χορεύαμε ξυπόλυτοι, φιλιόμασταν, καπνίζαμε. Στις ανοιχτές προβολές, στην βιβλιοθήκη την περίοδο της εξεταστικής. Το ΑΠΘ ήταν τόπος συνάντησης για όλους μας, για τους φοιτητές του και για εμάς των ιδιωτικών που οι σχέσεις μας και οι φίλοι μας ήταν εκεί. 

Ένας ανοιχτός χώρος που συγκεντρωνόμασταν παιδιά, ονειρευόμασταν, διεκδικούσαμε, χανόμασταν, φλερτάραμε, έτσι το έζησα εγώ. Τα χρόνια πέρασαν η παρέα μου τελείωσε πια και τα μεταπτυχιακά της ήρθε η πανδημία και το “στέκι” μας άλλαξε. 

Επέστρεψα όμως στον “τόπο του εγκλήματος” πέρσι και το είδα πιο βίαιο από ποτέ. Το ΑΠΘ περιτριγυρισμένο από αστυνομικούς, περισσότεροι από τους φοιτητές και με έναν νέο νόμο γράφει πάνω 4777. 

“Ζω” στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο μέρα παρά μέρα, ηχούν στ΄ αυτιά μου οι φωνές των παιδιών που μάχονται για το αυτονόητο, για το πανεπιστήμιο της ελευθερίας, χωρίς γκλομπς, ασπίδες, ξύλο. Η Παρασκευή που μας πέρασε ήταν για λίγες ώρες η μορφή του χώρου που θα έπρεπε να είναι.  Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου επέλεξε να σταθεί δίπλα στα παιδιά. Ελεύθερη είσοδος, 6.000 κόσμος κατέκλεισε τα γρασίδια της φιλοσοφικής, χαμόγελα, τόσο φως φίλε είχα να δω χρόνια. Φεγγαροφωτισμένα πρόσωπα συνομίληκων μου, γονείς με παιδιά στους ώμους, παγωμένες μπίρες, πυρσοί και πειρατικές σημαίες. Προβολείς που έπαιζαν παιχνίδια στα άχαρα κτίρια του campus και ακόμη κι αυτά έμοιαζαν όμορφα εκείνη την ημέρα. Ένα νοητό σώμα που αντιστάθηκε στην βία με τον σωστό τρόπο, με εκείνον της τέχνης. 

Για 2 ώρες είμαι σίγουρη πως όλοι ανασύραμε στην μνήμη μας εποχές προ-covid, εποχές απόλυτης ελευθερίας, αφήσαμε πίσω την τραγική πραγματικότητα, το ξύλο που έφαγαν ορισμένοι φοιτητές από τους αστυνομικούς το πρωί και τραγουδήσαμε έχοντας στο μυαλό μας για ποιον λόγο βρισκόμαστε εδώ. Μαζευτήκαμε στα γρασίδια της Φιλοσοφικής για να δείξουμε πως είμαστε πολλοί απέναντι πολλών, μία “μάχη” που είναι άνιση γιατί για ορισμένους από εμάς η βία δεν απαντιέται με βία, αλλά με τραγούδι και φως. 

Και όσο η “Ουρά του αλόγου” ηχούσε και έφτανε μέχρι τον τελευταίο από εμάς, πίσω από την σκηνή συνέβαινε η απόλυτη μάχη. Κι επειδή λόγω δουλειάς βρέθηκα μπροστά στο περιστατικό εγώ αυτό που θέλω να πω και να σχολιάσω είναι η απόλυτη μανία, η μανία για την ασφυξία. Κι επειδή διάβασα προχθές την ανακοίνωση των αρχών θα αφήσω το συγκεκριμένο video για να εντοπίσουμε που ακριβώς πέφτουν τα δακρυγόνα. Πάνω σε παιδιά την ώρα που εκείνα τραγουδούν. Παιδιά που ενδεχομένως να είδαν πρώτη φορά τον Θανάση, παιδιά που μόλις ήρθαν στην Θεσσαλονίκη για να ξεκινήσουν να σπουδάζουν στο ΑΠΘ, παιδιά που αντίκρισαν τον φόβο, παιδιά που έπεσαν λιπόθυμα, παιδιά που ανέκτησαν δυνάμεις και βγήκαν στους δρόμους εκείνο το βράδυ. 

Έπειτα ακολούθησε το χάος, τρέχαμε ο ένας πάνω στον άλλον να γλιτώσουμε, ο καπνός ήταν ασφυκτικός και μας έκαιγε στα μάτια και στον λαιμό, στην Πρυτανεία συγκεντρωμένα κι άλλα ΜΑΤ, έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται πως είμαι ο άμαχος πληθυσμός. Αυτό μου θύμισε η εικόνα, προσφυγόπουλα που τρέχουν να σωθούν και χάνουν τους δικούς τους, γιατί μέσα στον καπνό και στο σκοτάδι άκουγες φωνές απόγνωσης, ο ένας έψαχνε τον άλλον. Η απόλυτη εμπόλεμη ζώνη, η νύχτα κόλασης. Μία κοπέλα κοίταξε στα μάτια τους άνδρες των αρχών και φώναξε με τόση οργή “τι θέλετε να μας σκοτώσετε” μου θύμισε εκείνο το αγόρι που πρόπερσι που το χτυπούσαν στη Νέα Σμύρνη. Ένα άλλο αγόρι τους φώναζε, “μας σημαδεύετε με το όπλο είναι δυνατόν;”

Ακόμη δεν έχω συνέλθει, οι εικόνες με ξυπνούν κάθε βράδυ. Αυτή είναι η νέα κανονικότητα; Όποιος χορεύει και τραγουδά πνίγεται από τα δακρυγόνα; Όποιος δεν θέλει την αστυνομία παντού σαπίζεται στο ξύλο; Όποιος φορά σκουλαρίκια, έχει γένια και καπέλο στο κεφάλι είναι ύποπτος και του ανοίγουν την τσάντα; 

Φτάνει ρε! Πονάμε. Μας διώχνετε, διώχνετε την επόμενη γενιά σας! 

*Υ.Γ. εκείνο το βράδυ σταμάτησαν έναν συνάδελφο μου, χωρίς λόγο, ζήτησαν επιτακτικά να του κάνουν έλεγχο, ξεσηκωθήκαμε όλοι. Ο αστυνομικός δεν τον έψαξε και για να βγάλει τον θυμό του κλώτσησε έναν κάδο. Σε προηγούμενη κινητοποίηση φοιτητών μέσα στην εβδομάδα που μας πέρασε άκουσα ένα όργανο να λέει “δεν γίνεται και τίποτε να ξεκ@@@σουμε”. Και έχουμε το θράσος να βγάζουμε ανακοινώσεις για να υπερασπιστούμε την βία; Tην επόμενη μέρα βγήκαμε στους δρόμους με βροχή. Αυτή είναι η γενιά μου.