Γκρίζες μέρες, νύχτες σκοτεινές. Απόγνωση.
Μια ωραία νύχτα με τραγική κατάληξη
Βρέθηκα χθες το πρωί στο ΑΠΘ. Την ώρα που ο χτυπημένος από τα ΜΑΤ φοιτητής, ένα παιδί είκοσι χρόνων που διαδήλωνε έδειχνε τις πληγές του. Σε όλο το μήκος του campus έτρεχαν πάνω κάτω διμοιρίες των ΜΑΤ που προστάτευαν την Πανεπιστημιακή Αστυνομία.
Νέα παιδιά και κείνα, που υποθέτω στο τέλος της μέρας αναρωτιούνται τι είναι αυτά τα καραγκιοζιλίκια που τους βάζουν και κάνουν. Ποιος είναι στο τέλος τέλος ο ρόλος τους. Σε μια πόλη γεμάτη παραβατικότητα, βία, ακραία περιστατικά, χάος και ανομία παντού εκείνοι να περνούν τις μέρες και τις νύχτες τους σε κλούβες περιμετρικά του ιδρύματος.
Μου θύμισε αυτή η δυστοπική εικόνα άλλες εποχές, άλλα καθεστώτα. Μου θύμισε Χιλή του Πινοσέτ. Μου θύμισε ταινίες για εποχές που θέλουμε να ξεχάσουμε ότι υπήρξαν.
Βρέθηκα και το βράδυ στο ΑΠΘ. Η συνθήκη ήταν αλλιώτικη. Πέντε χιλιάδες παιδιά στα γρασίδια της Φιλοσοφικής, πίσω από τα γραφεία της Πρυτανείας, είχα χρόνια να δω. Και μαζί τους οικογένειες με παιδιά, πανεπιστημιακοί που δεν αντέχουν τη νέα κανονικότητα του μεγαλύτερου πανεπιστημίου της χώρας, τη βεντέτα μιας κυβέρνησης αυταρχικής με ένα τσούρμο παιδιών.
Και έβλεπα χαμογελαστά πρόσωπα παντού και κυρίως έβλεπα αυτό που δεν βλέπεις στην κοινωνία να διαφαίνεται. Μια ελπίδα απέναντι στο σκοτάδι, ένα σήκωμα από τον καναπέ κόντρα στην ύπνωση και την παραίτηση.
Και θυμήθηκα ότι το βασικό σύνθημα που έβγαλε τους νέους στους δρόμους του Παρισιού στις αρχές του Μάη του 68 ήταν το ”έξω η αστυνομία από τα πανεπιστήμια”. Λίγες μέρες πριν το Πανεπιστήμιο της Ναντέρ στα περίχωρα του Παρισιού, έκλεισε με λοκ άουτ από τη διεύθυνσή του. Ακολούθησαν τα γεγονότα στη Σορβόνη και μετά το ποτάμι των νέων που παρέσυρε όλη τη Γαλλία.
Λίγο πριν ο Θανάσης ανέβει στη σκηνή τα παιδιά το ίδιο σύνθημα με τότε φώναζαν. Και ας μας χωρίζει πια πάνω από μισός αιώνας.
Και όταν ο Θανάσης μπροστά σε ένα πλήθος που παραληρούσε τους είπε πως αυτό που του έδωσε το ΑΠΘ πέρα από τη στείρα γνώση ήταν η κοινωνικοποίηση με τους άλλους, το βάφτισμα στις ιδέες, τα παιδιά που μεγάλωσαν μόνο με κρίσεις αλλεπάλληλες άρχισαν να χειροκροτούν. “Γνώση χωρίς ελευθερία είναι απόγνωση” είπε.
Και έγινε η χθεσινή νύχτα ένα δυνατό σινιάλο σε όλους εμάς που συνηθίζουμε την ισοπέδωση. Έγινε μια σπίθα για έναν καλύτερο κόσμο, που μπορεί να μην καταφέρει ποτέ να αποκτήσει τις ανέσεις που του πουλάνε οι τηλεοράσεις ως προαπαιτούμενες της ευτυχίας του, θα συνεχίσει όμως να ονειρεύεται, να μοιράζεται, να ζει.
Ένα πανεπιστήμιο ζωογόνο, ανοιχτό στην πόλη, την κοινωνία και τα όνειρα των νέων. Αυτό που ζήσαμε χθες βράδυ. Ακόμα και μεις που απέχουμε πια από τα φοιτητικά μας χρόνια δεκαετίες πολλές. Κάτι τέτοιες νύχτες είναι που λες καμιά ελπίδα δεν χάθηκε.
Όπως φαίνεται όμως τα ωραία κρατάνε λίγο. Ένας εσωτερικός τσαμπουκάς μιας ομάδας κουκουλοφόρων ήταν η αρχή για την αστυνομική επίδειξη δύναμης απέναντι στο πλήθος των φοιτητών που παρακολουθούσε τη συναυλία. Η προσπάθεια διαφυγής από το campus ήταν πραγματικός άθλος. Άνθρωποι λυποθημουσαν από ασφυξία, πάνοπλοι αστυνομικοί έκλειναν το δρόμο στα στενά της Πρυτανείας. Ο Θανάσης ξανανέβηκε στη σκηνή με μια κιθάρα. Γύρω ο κόσμος γκρεμίζονταν από χημικά της αστυνομίας.
Είμαι αναγκασμένος να τελειώσω με μια μικρή προσωπική ιστορία. Ένα μήνα πριν στον Κίσσαβο. Κουβεντιάζουμε ένα βράδυ σε ένα τραπέζι με το Θανάση, τη Φανούλα και την Κατερίνα. Ο Θανάσης μας αναφέρει την επερχόμενη συναυλία στο ΑΠΘ για να του πούμε τη γνώμη μας.
Μόλις το άκουσα η σκέψη μου πήγε στα χειρότερα. Θα βρουν μια αφορμή του είπα τότε να διαλύσουν την συναυλία. Από την πρώτη στιγμή βαθιά μέσα μου πίστευα πως θα μετατραπεί σε επίδειξη δύναμης. Γιατί απλά φοβούνται φωνές σαν του Θανάση που δεν μασάνε τα λόγια τους, γιατί απλά τρέμουν στη θέα 5000 ανθρώπων που μαζεύονται για να τραγουδήσουν τραγούδια που δεν είναι του γούστου τους. Οι άνθρωποι αυτοί είναι αδίστακτοι. Έπνιξαν μια πόλη στα δακρυγόνα χωρίς καμία απολύτως αιτία. Γιατί απλά μπορούν. Γιατί απλά τους το επιτρέπουμε.
Χθες βράδυ λίγο πριν αρχίσει η συναυλία πίσω από τη σκηνή με ρώτησε πως τα βλέπω τα πράγματα. Του είπα μοιάζει πως θα κυλήσουν ήρεμα, δεν θα τολμήσουν με τόσο κόσμο. Όχι απλά τόλμησαν. Μπροστά σε τόσες χιλιάδες αυτόπτες μάρτυρες έδειξαν τι σημαίνει επικίνδυνοι άνθρωποι, έτοιμοι για όλα. Επαληθεύτηκαν όλοι μου οι φόβοι. Την επόμενη φορά φοβάμαι πως θα θρηνήσουμε και θύματα. Είμαι πια βέβαιος. Ο Όρμπαν και ο Ερντογάν έχουν βρει σε αυτή την καρδιά της Ευρώπης κάποιον να τους μιμηθεί.
ΥΓ. Από όλα τα βίντεο της χθεσινής νύχτας το βίντεο που ακολουθεί και τράβηξε το Μυρτάκι μου, με αυτή τη γυναίκα για μένα σήμερα θα έπρεπε να κάνει το γύρο του κόσμου. Να φτάσει στα Ευρωπαϊκά όργανα και ας αποφασίσουν τι συμβαίνει στην Ελλάδα.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
