Περιπέτειες στο νερό

Της Ελεάννας Ιωαννίδου 

Αντιφατικά είναι τα συναισθήματα που προκάλεσαν οι δικαστικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών στο ζήτημα της ιδιωτικοποίησης της Ε.Υ.Α.Θ. Οι αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας για τις αιτήσεις ακύρωσης ενάντια στο πέρασμα της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ στο ΤΑΙΠΕΔ προκάλεσαν έντονο προβληματισμό. Ενώ η απόφαση για το νερό της Αθήνας βάζει ξεκάθαρα φρένο στο ξεπούλημα του νερού της πρωτεύουσας, στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης, το Συμβούλιο της Επικρατείας δεν εξέτασε την ουσία της αίτησης, στεκόμενο στη θέση ότι το αιτούν σωματείο των εργαζομένων της ΕΥΑΘ δεν είχε το έννομο συμφέρον να κινηθεί δικαστικά ενάντια στην ιδιωτικοποίησή της.

Μετά από αυτές τις εξελίξεις κι ενώ αυτός ο κύκλος της δικαστικής διαμάχης έχει κλείσει, με δεδομένο το πεντακάθαρο σκεπτικό της απόφασης για την ΕΥΔΑΠ, που θεωρεί ότι η ιδιωτική διαχείριση έρχεται σε αντίθεση με τον κοινωφελή χαρακτήρα που οφείλει να έχει μια ανώνυμη εταιρία ύδρευσης, το ζήτημα του νερού της πόλης μας επανέρχεται στο πολιτικό πεδίο. Η κυβέρνηση καλείται πλέον να λάβει υπόψη της αυτό που έγινε προφανές: μια ενδεχόμενη ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ θα αποτελεί μια πράξη ενάντια και στο πνεύμα και στο γράμμα του νόμου. Θα αποτελεί, επίσης, μία πολιτική απόφαση που θα αγνοεί κατάφωρα τη βούληση της τοπικής κοινωνίας, όπως αποτυπώθηκε από τους 213.502 συμπολίτες και συμπολίτισσές μας που στις 18 Μαΐου διατράνωσα με την αρνητική τους ψήφο την αποφασιστικότητά τους να μην αποδεχθούν το ξεπούλημα του -κατά τον πρόεδρό της- “φιλέτου” που λέγεται “Ε.Υ.Α.Θ  Α.Ε.”. Κι αν γι αυτό το δημοψήφισμα υπάρχουν κάποιες φωνές κριτικής απέναντι στον τρόπο διεξαγωγής του, δικαίωμα τέτοιας ΔΕΝ έχει προφανώς η κυβέρνηση που αφενός δεν εκδίδει το σχετικό προεδρικό διάταγμα που θα ενεργοποιήσει την τυπική δυνατότητα διεξαγωγής τοπικών δημοψηφισμάτων και αφετέρου τις τελευταίες μέρες πριν το δημοψήφισμα έδωσε έναν λυσσαλέο αγώνα προκειμένου αυτό να μην διεξαχθεί, προσβάλλοντας έτσι τα δημοκρατικά αισθήματα των κατοίκων αυτής της πόλης.

Θέλω να ελπίζω ότι, έστω την ύστατη ώρα, θα συνειδητοποιήσουν και το πολιτικό και το νομικό ολίσθημα που σηματοδοτεί η πώληση της ΕΥΑΘ. Φοβάμαι, όμως, πως θα επαναληφθεί το ίδιο σενάριο αυθαιρεσίας που είδαμε αρκετές φορές στο πρόσφατο παρελθόν, όπως στις Σκουριές ή στη ΕΡΤ. Μόνο που, όπως είπαμε, εδώ υπάρχει ήδη η απόφαση για το νερό της Αθήνας. Κι αν αυτή δεν αξιολογηθεί σήμερα πολιτικά, θα αξιοποιηθεί στο μέλλον δικαστικά. Κι εκεί δεν θα υπάρχει καν η δικαιολογία της “άγνοιας”: αυτής που καταλήγει συνήθως να αποτελεί το νομικό “σωσίβιο” της “πολιτικής ευθύνης”.