Περπατώντας το βράδυ μόνη σε έναν έρημο συνοικιακό δρόμο

Μετά από πολύ καιρό εχθές βγήκα στην γειτονιά μου. Το Ντεπώ ποτέ δεν με φόβιζε, εκεί έχω μεγαλώσει, εκεί έμαθα να βγαίνω χωρίς τους γονείς μου, πάντα ήταν η ασφαλής ζώνη μου. Δεν είχαμε ποτέ θέματα εγκληματικότητας, γυρνούσαμε σπίτι αργά από τα 15 μας, τα πάρκα ήταν γεμάτα με παιδιά, στον κεντρικό οι λάμπες ήταν δυνατές, και όσα σημεία ήταν σκοτεινά φαινόντουσαν οικεία, κανένα δεν έκρυβε κινδύνους.

Στα 24 μου, πρώτη φορά έπιασα τον εαυτό μου να φοβάται που περπατά στον δρόμο, μετά τα μεσάνυχτα. Άφησα την κολλητή μου στην Μαρτίου , μου είπε “να προσέχεις, στείλε μου όταν πας σπίτι” κι εγώ ξεκίνησα να βαδίζω προς τα πάνω. Φορούσα ένα φόρεμα και ήμουν περιποιημένη, πρώτη φορά δεν έβαλα τα ακουστικά μου, τα αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα. Συνήθως σε αυτή την διαδρομή, κοιτώ τα απομεινάρια της Συνοικίας των εξοχών, τώρα περπατούσα και είχα μία ανησυχία στο βλέμμα μου. Έριχνα κλεφτές ματιές από πίσω, έβγαλα τα κλειδιά μου και τα κρατούσα ανάμεσα στα χέρια, δίπλα μου περνούσαν ανά διαστήματα ομάδες κοριτσιών και αγοριών, κανένα άλλο μόνο κορίτσι.

Το άγχος και ο φόβος εντεινόταν, το βήμα μου γινόταν πιο γρήγορο, έστειλε στο messenger live τοποθεσία στο αγόρι μου, του έγραψα “γυρνώ μόνη σπίτι, αν γίνει κάτι να ξέρεις που είμαι”, δεν θα το έκανα ποτέ αυτό, ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τόσο μεγάλη ανασφάλεια. Πέρασα από τα σκοτεινά μέρη της γειτονιάς, όσο γρηγορότερα μπορούσα, η διαδρομή 15 λεπτών μου φαινόταν μία αιωνιότητα.

Σκεφτόμουν τι θα κάνω αν κάποιος μου επιτεθεί, το μυαλό μου έφτιαχνε “οδηγίες ψυχραιμίας και χρηστικότητας”, μετά σκεφτόμουν πως είμαι υπερβολική, μετά πάλι αναρωτιόμουν με μανία “τι έχω πάθει”. Ταυτόχρονα το αγόρι μου έβλεπε που είμαι. Όλα γύρω μου φαινόταν ύποπτα, τα χέρια μου ίδρωναν και οι κλεφτές ματιές προς τα πίσω γινόντουσαν πιο έντονες. Ο παραμικρός θόρυβος με τράνταζε, το άγχος με κυρίευε.

Πριν λίγες ημέρες είχα διαβάσει σε μία ομάδα στο facebook για έναν τύπο ψηλό με καστανόξανθα μαλλιά και γαλανά μάτια που παρενοχλεί σεξουαλικά κορίτσια στην γειτονιά μου, η κολλητή μου τον ήξερε. Μάλλον αυτό με ταρακούνησε, είχα το νου μου και δεν έβλεπα αυτή την βόλτα ως απόλαυση, όπως την έβλεπα κάποτε, τώρα είμαι πιο πονηρεμένη, είμαι πιο συνειδητοποιημένη, η επαφή με την γυμνή βία σε σκληραγωγεί.

Το να διαβάζεις συνέχεια για βιασμούς και γυναικοκτονίες ταυτόχρονα σε βάζει στην θέση άμυνας, ακόμη και το να περπατάς μόνη σου στον δρόμο, αργά το βράδυ, είναι δυσβάσταχτο πια, επικίνδυνο και αβέβαιο.

Είμαι γυναίκα και αισθάνομαι απροστάτευτη γιατί οι βιαστές πια είναι περισσότεροι από εμάς που κυκλοφορούμε μόνες στον δρόμο, είμαι γυναίκα και αισθάνομαι διαρκώς αγχωμένη για το πως και τι ώρα θα γυρίσω, είμαι γυναίκα κι έχω δεχθεί τόσες φορές σεξουαλική παρενόχληση που μέχρι σήμερα δεν ξέρω πως να αντιδράσω σε αυτές.

Είμαι γυναίκα και στην παραμικρή είδηση του βιασμού παγώνει το αίμα μου και λέω ένα μεγάλο “αν.”

Είμαι γυναίκα και φοβάμαι να πιω πολύ το βράδυ γιατί δεν ξέρω την κατάληξη.

Είμαι γυναίκα και νιώθω πιο περιορισμένη από εσένα που είσαι άντρας. Είμαι γυναίκα και οι βραδινές βόλτες πια είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος. Είμαι γυναίκα και ξέρω πως θα μάθεις για μένα αν πάθω κάτι μία ημέρα μετά. Είμαι γυναίκα και φοβάμαι μήπως είμαι η επόμενη στην λίστα των δολοφονημένων.

Εγώ επέστρεψα σπίτι ασφαλής, κάποιες όμως δεν γύρισαν ποτέ.