Πεθαίνοντας στο γήπεδο, πεθαίνοντας για το τίποτα
Τρεις άνθρωποι στην τελευταία φάση της ζωής, έχοντας ζήσει δεκαετίες γεμάτες χαρές και βάσανα, έχοντας καταφέρει να γεράσουν επιτυχώς, έρχονται στα χέρια στις κερκίδες ενός γηπέδου.
Άκουσα χθες την είδηση, όπως ακούς όλες τις ειδήσεις να διαδέχονται η μία τη άλλη, σε αυτή την τρελή διαδοχή των ειδήσεων. Φρέναρα. Το περιστατικό δεν συνέβη σε άλλο πλανήτη, σε άλλη ήπειρο, σε άλλη χώρα. Ούτε καν σε άλλη πόλη. Συνέβη ένα χιλιόμετρο από το σπίτι μου, μια ηλιόλουστη Κυριακή του Σεπτεμβρίου. Δια ασήμαντον αφορμή. Τρεις άνθρωποι στην τελευταία φάση της ζωής, έχοντας ζήσει δεκαετίες γεμάτες χαρές και βάσανα, έχοντας καταφέρει να γεράσουν επιτυχώς, έρχονται στα χέρια στις κερκίδες ενός γηπέδου. Αρχίζουν να λογοφέρνουν για τα ποδοσφαιρικά. Για το τίποτα. Και κει πάνω στον καυγά ένας από τους τρεις σπρώχνει τον άλλον προς το κενό. Προς το άδοξο τέλος.
Όσες φορές και αν δεις αυτό το απίστευτο βίντεο, όσες φορές και αν προσπαθήσεις να αντιληφθείς τι έγινε εδώ, τι γίνεται κάθε μέρα σε αυτή τη χώρα, στα φανάρια που ανάβουν πράσινο και κάποιος δεν ξεκινά στο χιλιοστό του δευτερολέπτου και κάποιος άλλος θα βγει να χτυπήσει το καπό του αυτοκινήτου του με δύναμη, στο ταμείο του σούπερ μάρκετ που ο ταμίας μπορεί να καθυστερήσει να βάλει στην σακούλα ένα πακέτο μακαρόνια και ο πελάτης θα αρχίσει να τον αποκαλεί ανίκανο, στο facebook που αν τολμήσεις να πεις ότι για σένα πατρίδα είναι κάτι άλλο από το μίσος για τον συνάνθρωπο θα μπουν χίλιοι να σε πουν προδότη και θα ευχηθούν να πάθεις καρκίνο, στις κερκίδες του Απόλλωνα μια Κυριακή απόγευμα, τότε λες απίστευτο θεριό ο άνθρωπος τελικά. Χειρότερος από όλα τα άγρια ζώα.
