Πέθανε η υπέροχη Μένη Κυριάκογλου
Μικρό αντίο σε έναν υπέροχο άνθρωπο
Ένα από τα πιο αγαπητά κορίτσια στο χώρο του θεάτρου στη Θεσσαλονίκη, ένας άνθρωπος που αγαπούσαν όλοι οι άνθρωποι της Τέχνης έφυγε σήμερα το πρωί αιφνιδιαστικά από κοντά μας από ανακοπή καρδιάς. Ευαίσθητη, τρυφερή, ένα παραμυθένιο πλάσμα με θετική σκέψη και ενέργεια που τη μοιράζονταν πάντα απλόχερα με όσους αγαπούσε.
Γεννήθηκε στη Δράμα το 1951. Σπούδασε στη Νομική του ΑΠΘ.
Η Μένη Κυριάκογλου ήταν βασικό μέλος της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης.
Έπαιξε στις σημαντικότερες παραστάσεις της Πειραματικής που ήταν το σπίτι της και συνδέθηκε με δεσμούς φιλίας, σχεδόν οικογένειας με όλη την ομάδα που παρέμεινε μαζί τους μέχρι το τέλος.
Συμμετέχοντας στην Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» από το ξεκίνημά της, έχει παίξει σε αναρίθμητα έργα, ανάμεσα στα οποία: Ομήρου «Οδύσσεια», Τσέχοφ: «Θείος Βάνιας», Καπετανάκη: «Η βεγγέρα», Αριστοφάνη: «Εκκλησιάζουσες», Ιονέσκο: «Το παιχνίδι της σφαγής», Γκολντόνι: «Η τριλογία του παραθερισμού», Σαίξπηρ: «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας», Ντύλαν Τόμας: «Κάτω από το γαλατόδασος», Μπρεχτ: «Ο κύκλος με την κιμωλία», Στέλλας Μιχαηλίδου: «Περπατώ εις το δάσος», Καμπανέλλη: «Ο δρόμος περνά από μέσα», Μέρφι: «Κονσέρτο Τζίλι», Φρίελ: «Χορεύοντας στη Λούνασα», Τουρίνι: «Βιενέζικο τανγκό», Κεχαΐδη-Χαβιαρά: «Με δύναμη από την Κηφισιά», Φρέιν: «Το σώσε», Μπέρνχαρντ: «Ο θεατροποιός», Μακγκίνες: «Εργαζόμενα κορίτσια», Αναγνωστάκη: «Η νίκη», Ουίλλιαμς: «Γυάλινος κόσμος», Φεντώ: «Το έξυπνο πουλί», Λούντβιχ: «Πανικός στα παρασκήνια», κ.ά.
Είχε τραγουδήσει σε θεατρικά τραγούδια του Κώστα Βόμβολου που κυκλοφόρησαν και στη δισκογραφία.
Οι φίλοι ήταν λίγοι και καλοί, δεν τους αποχωριζόμασταν εύκολα, τους υπερασπιζόμασταν μέχρι τελευταίας ρανίδας αίματος, δεν τους προδίδαμε, διότι η προδοσία μας έπεφτε και ήταν πολύ βαρύ πράγμα, έγραφε η Μένη.
Με τον αγαπημένο της φίλο Νίκο Σεργιανόπουλο τον οποίο πήγε να συναντήσει στους ουρανούς.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Στην επέτειο των 15 χρόνων του θανάτου του άλλου αγαπημένου της φίλου της Χρήστου Αρνομάλλη είχε γράψει στην parallaxi:
Όταν ήμασταν παιδιά, τεμπελιάζαμε τα καλοκαίρια σαν τα τζιτζίκια του γνωστού μύθου. Η αίσθηση εκείνης της τεμπελιάς κυλάει σαν γλυκύτατο μέλι, είναι σαν μουσική σύνθεση που την ακούμε συνεχώς χωρίς να σβήνει ποτέ. Ο χρόνος έχει άρωμα και εμείς δεν προλαβαίνουμε να το μυρίσουμε. Πιστεύω πως πρέπει να επανέλθει η βραδύτητα της κατάκτησης (της συναισθηματικής), πρέπει να έχουμε χρόνο να βλέπουμε τα φύλλα να κιτρινίζουν, να αντιλαμβανόμαστε τη θέση των αστερισμών παρατηρώντας το στερέωμα, να νιώθουμε την πορεία του γιασεμιού, την υπομονή των οπωροφόρων. Με άλλα λόγια, πιστεύω ακράδαντα ότι τα μόνα πλούτη που πραγματικά έχω και κατέχω είναι ο χρόνος μου έγραφε η Μένη στη στήλη της στη Μακεδονία πριν δυο χρόνια.
Δεν είμαι οπαδός του «ζω το σήμερα και μόνο», «το παρελθόν δεν υπάρχει» και άλλα τέτοια, που ακούω κατά κόρον και δεν τα πιστεύω κιόλας. Επιλέγεις, πιστεύω, να μη θυμάσαι το παρελθόν σου μόνο, όταν υπήρξε δυστυχισμένο και καλά κάνεις, έγραφε.
Και μια εικόνα, που μου ‘ρχεται πολύ στον νου, τώρα στον εγκλεισμό: «θέλω να δραπετεύσω από τον Κόσμο», είπε ο Έζρα Πάουντ. Και πρόσθεσε αμέσως: «Κάπου πρέπει να υπάρχει ένα φως… κάπου…». «Το φως στον τριανταφυλλόκηπο», είπε ο Έλιοτ. είχε πει στη Σοφία Ευτυχιάδου μιλώντας μέσα στην καραντίνα. Η Μένη πήγε να βρει το δικό της τριανταφυλλόκηπο.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
