Featured

#3 Οι ιστορίες πίσω από τις φωτογραφίες της εβδομάδας

Αναρωτήθηκες ποτέ πως όλα εκείνα που συναντάς με τα μάτια σου νοητά καθημερινά μπορεί να είναι στιγμές μίας ιστορίας ενός ανθρώπου; 

Μυρτώ Τούλα
3-οι-ιστορίες-πίσω-από-τις-φωτογραφίες-845140
Μυρτώ Τούλα

Αναρωτήθηκες ποτέ πως όλα εκείνα που συναντάς με τα μάτια σου νοητά καθημερινά μπορεί να είναι στιγμές μίας ιστορίας ενός ανθρώπου;

*Εδώ κάθε εβδομάδα σου παραθέτω λήψεις που με άγγιξαν και μία ενδεχόμενη ιστορία πίσω από αυτές.

#1 Τους έψαξα, αλλά κατέβασαν ρολά

Συννεφιασμένη μέρα, ομίχλη έχει σκεπάσει το έρημο κέντρο. Ήταν εκεί ώρα, κοιτούσε ανήσυχη το καφέ, έψαχνε μάλλον να βρει εκείνους που την ταΐζουν και της δίνουν χάδια επιβίωσης. Μα δεν τους βρήκε, απεργούσαν. Κατέβασαν ρολά εκείνη την Τρίτη. Μαζεμένα τραπέζια, πίσω από την γυάλινη πόρτα, και εκείνη στεκόταν απ’έξω, με αγωνία για τους ανθρώπους της. Νιαούρισε κανά δυο φορές μόλις την πλησίασα, με παράπονο. Αλλά δεν είχα κάποια απάντηση να της δώσω, τους περίμενε και ήθελε να δει μόνο εκείνους, κανέναν άλλον, να βολτάρει στο μαγαζί της, να υποδεχτεί τους πελάτες του, αλλά τίποτε από αυτά δεν συνέβη, δεν φάνηκε κανείς.

#2 Αυτή η γενιά 

Γύρω στις 2 το μεσημέρι, μαζεύτηκαν πάλι στο στέκι τους, πλάι στα παλαιοπωλεία που κρατούν την αίγλη των εποχών που ζούσαν κάποτε. Κοντοστάθηκα και τους κοίταξα, μιλούσαν για τα ρολά της εστίασης και είπε ο ένας “αν κλείσει το καφενείο μας τι θα απογίνουμε”, ο άλλος απάντησε “τι σκας μια ζωή μαζί καταλήγουμε μπας και καταλήξεις μόνος; Δεν σε αφήνουμε εμείς”. Γελάσανε και τσουγκρίσανε τα ποτήρια με την ρετσίνα. Μετά η συζήτηση πήγε στην επανάσταση που περιμένουν να κάνουνε τα νέα παιδιά, “εμείς τέτοιες ημέρες είχαμε εξέγερση, είμασταν πολλοί και κυνηγούσαμε τους λίγους, τί περιμένουν αυτά τα παιδιά, πόσο σκοτάδι θα αντικρίσουμε ακόμη.” Δεν ξέρω τι εννοούσαν, τους ζήλεψα, φαινόταν φίλοι από μικροί σαν να χουν φάει παρέα την ζωή με το κουτάλι. Αυτή η γενιά!

#3 Ήθελε να πάει σινεμά

Παρέδωσε την πτυχιακή της, οι φίλοι της μετανάστες σε άλλες χώρες, αναπόλησε τις στιγμές που πέρασε στα φοιτητικά της χρόνια, της έλειψαν, αισθάνθηκε πως έχασε για λίγο τη ζωή της, αισθάνθηκε και πάλι μόνη. Σηκώθηκε από το γραφείο, που έχει φθαρεί από τα βιβλία και το διάβασμα των χρόνων, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο της, έβαλε ένα κόκκινο φόρεμα, τις μπότες της χαιρέτησε τους γονείς της και βγήκε. Όταν την ρώτησαν που πάει, χαμογέλασε και είπε σινεμά. Είδε την ταινία μόνη της, μετά από 2 χρόνια βρέθηκε σε μία σκοτεινή αίθουσα μπροστά στη μεγάλη οθόνη, με τα καλά της σαν να βρισκόταν σε γιορτή. Εκείνη η νύχτα της άνηκε, ήταν η πρωταγωνίστρια στη ζωή της για μία νύχτα, ανεπηρέαστη με τις κακουχίες που της συνέβησαν.

#4 Εκείνη η Τρίτη που θύμιζε lockdown

To κέντρο δεν το έζησα την περίοδο του lockdown, μονάχα όσα έβλεπα στα social media, από τους άδειους πολύβοους κεντρικούς μου αρκούσαν. Την Τρίτη διέσχισα την Αριστοτέλους όπως κάθε ημέρα για να πάω στο γραφείο, ησυχία, ο καιρός μουντός, τα πρώτα κρύα μόλις έπιασε και η υγρασία της πόλης μου τρυπούσε τα κόκκαλα. Στάθηκα έξω από το κατάστημα που παίρνω κάθε πρωί καφέ ένα “ΚΛΕΙΣΤΟΝ” κολλημένο στην πόρτα. Το βλέμμα μου έκανε μία φευγαλέα βόλτα κατά μήκος της πλατείας ήμουν μόνη, καμία κίνηση, πόλη φάντασμα, που έφερνε στο νου τις άδειες μέρες των δυο προηγούμενων χρόνων. Οι άνθρωποι που δίνουν τον παλμό της έλειπαν και μαζί τους εμείς κυκλοφορούσαμε βουβοί τριγύρω. Φώτα κλειστά, πόρτες με λουκέτα, η απόλυτη ησυχία, έτσι είναι οι πόλεις όταν ερημώνουν;

#5 Μαζί κι όπου να’ναι και για πάντα. 

Έφτασα στο Πολυτεχνείο του ΑΠΘ, γύρω στις 17:00, είναι η μοναδική πορεία που συμμετέχω από τα 17 μου. Αυτό που κάθε φορά με αγγίζει είναι η μεγάλοι άνθρωποι, στέκονται πάντα εκτός της σχολής με κόκκινα γαρύφαλλα, σιωπηλοί. Και σιγά-σιγά βγαίνουν στον δρόμο, γυναίκες και άνδρες μεταξύ των 65-75, όσοι απέμειναν, οι πραγματικές πηγές της ιστορίας του τότε. Το πλήθος συγκεντρώνεται στον δρόμο, κάνουμε μία γρήγορη βόλτα να υπολογίσουμε τους διαδηλωτές και να τσεκάρουμε τα μέτωπα και τις συλλογικότητες, ανάμεσα τους αυτό το ζευγάρι. Τους βλέπω στην αρχή αγκαλιασμένους, με τις μάσκες τους, εκείνη του φτιάχνει το κασκόλ, και το καπελίνο, εκείνος την πιάνει από την μέση και της χαμογελά. Φεύγει για λίγο ο παππούλης, πάει να δει τους φίλους του και η γιαγιά δεν παίρνει τα μάτια της από πάνω του, τον περιμένει να έρθει να την πάρει αγκαζέ να ακολουθήσουν την πορεία. Δίπλα τους μικρά παιδιά με τους γονείς τους. Πρότυπο έρωτα, πρότυπο ιστορία αγάπης αν τους ήξερα θα τους έλεγα πως θέλω να τους μοιάξω.

#6 Πόσο ακόμη; 

Kάθε χρόνο τέτοιες ημέρες σαν εκείνη, είμαστε σίγουροι για την εξέλιξη και πάντοτε σε επιφυλακή. Φέτος ήλπιζα πως όλα θα ολοκληρωθούν ομαλά, μα το μπαμ γίνεται πάντα αφού έχουν φύγει οι φιλήσυχοι της υπόθεσης εκείνοι που στην πραγματικότητα τιμούν την επέτειο του Πολυτεχνείου. Έτσι μία ομάδα ατόμων, περνά το ιστορικό Σιντριβάνι πλησιάζει προς τα Πανεπιστήμια και ενώ όλοι τους παρακολουθούμε από μακριά, σιωπηλοί, πριν προλάβουμε να πάρουμε ανάσα ακούγεται το πρώτο μπαμ, μικρή εστία φωτιάς στην Εθνικής Αμύνης τα ΜΑΤ κατευθύνονται προς το μέρος εκείνων, εκείνοι συνεχίζουν να πετούν μολότοφ προς το μέρος μας, ακολουθούν πέτρες, το σκηνικό για άλλη μία χρονιά θυμίζει εμπόλεμη ζώνη. Δυο ώρες προβλεπόμενης μάχης που ήταν αρκετές για να διαλύσουν τον πραγματικό λόγο της ιστορικής πορείας. Ακούγαμε συνέχεια θορύβους μέσα από τις σχολές, είχαν σπάσει τα πάντα, δεν απέμεινε σχεδόν τίποτα. Πόσο κάφρος μπορεί να είσαι για να πατάς πάνω στους νεκρούς και να βγάζεις το άχτι σου;

Σχετικά Αρθρα
Σχετικά Αρθρα