Γειτονιές της πόλης: Οδός Αποστόλου Παύλου

Λέξεις – Εικόνες: Υρώ Σημαιοφορίδου

  Άνω Πόλη. Ένα μωσαϊκό από γειτονιές, κτίσματα και κουλτούρες. Όσο ανεβαίνω προς τα πάνω ο αέρας αλλάζει. Η οδός Αποστόλου Παύλου καθρεφτίζει την ιστορία της Θεσσαλονίκης από το 19ο αιώνα μέχρι και σήμερα. Κατά κόρον μουσουλμανική γειτονιά επί Τουρκοκρατίας διατηρεί ακόμα στοιχεία οθωμανικά αλλά και βυζαντινά. Αντέχει μέχρι και την πυρκαγιά του 1917. Ευλογημένος τόπος. 1922 και η περιοχή γνωρίζει νέους κατοίκους. Τα χαμηλά σπίτια μυρίζουν ακόμα προσφυγιά.   Η Αποστόλου Παύλου, όπως και οι περισσότερες γειτονιές στην Άνω Πόλη αντιστάθηκαν στον εκμορντενισμό της σύχρονης Ελλάδας και την τάση για το γρήγορο, το εύκολο, το πρόχειρο μέσω της ανοικοδόμησης. Ούτε ο σεισμός του ’78 κλόνισε τα θεμέλια. Το πλακόστρωτο χτυπάει ακόμη στο πέλμα, ενώ οι περισσότεροι κάτοικοι μένουν πια σε ‘’νεοπαραδοσιακά’’ με σεμεδάκια στα μπαλκόνια και γλάστρες στις αυλές.   Τα παράθυρα των σπιτιών είναι ανοιχτά τις καθημερινές. Αναβλύζουν μυρωδιές από πολύπλοκα φαγητά. Κάποιες φορές στέκομαι τυχερή και ξεκλέβω μια συζήτηση για τις αναλογίες των αρωματικών, για τις επιδόσεις των παιδιών, για την προγραμματισμένη απογευματινή τους βόλτα.   Σήμερα είναι Κυριακή στην Αποστόλου Παύλου. Μια γιαγιά με εμπριμέ ρόμπα έχει κατέβει στην είσοδο του σπιτιού της. Με τα χέρια στη μέση κοιτά ένα ογκώδες αυτοκίνητο που προσπαθεί να στρίψει τη γωνία. Νομίζω ότι άκουσα κάτι σαν ‘’τς,τς, τς.’’ Έπειτα καλημερίζει το παιδί που στρώνει τα τραπέζια στην απέναντι ταβέρνα και μπαίνει μέσα.   Ζευγάρια, μπαμπάδες με κόρες, φίλοι, γειτόνισσες γεμίζουν το δρόμο. Η ατμόσφαιρα είναι καθαρή. Ένα παζλ ενώθηκε εδώ πάνω. Ακόμη και τα δεκάδες παρκαρισμένα οχήματα είναι κομμάτι του. Όπως και εκείνα τα σφραγισμένα μαγαζιά, οι ταμπέλες με τα ‘’ενοικιάζεται’’ και τα ‘’πωλείται’’.   Από τα τελευταία μέρη που συναντώ κατηφορίζοντας είναι το σπίτι όπου γεννήθηκε ο Κεμάλ το 1881. Από το 1935 το κτίριο έχει παραχωρηθεί στο τούρκικο κράτος. Είναι μουσειακός χώρος πια. Η βόλτα μου κλείνει με ένα γκρουπ από Τούρκους που ποζάρουν μπροστά από το μνημείο. Ασυναίσθητα μου έρχεται η εικόνα της μαμάς μου με άλλες κυρίες. Κι όμως η ίδια πόζα.   Λίγο πριν φύγω ένα αυτοκίνητο φρενάρει μπροστά από το μουσείο. Ετοιμάζομαι ν’ ακούσω φωνές. Η οδηγός όμως γνέφει στο γκρουπ να συνεχίσει τη φωτογράφιση. Τους χαμογελάει.   Η οδός έχει αλλάξει ονομασία δυο φορές. Από τότε έχουν γίνει κι άλλες συζητήσεις για τη μετονομασία της. Κι όμως κάποιες φορές οι λέξεις δεν έχουν σημασία. Φτάνει μόνο μια ανθρώπινη κίνηση για να τα προσπεράσει όλα.