Η πιο όμορφη κοντινή μας παραλία
Θαλασσινές περιηγήσεις: Ποταμός, Επανομή… Πρώτο μπάνιο… Δεν είναι πάντα, αυτό που μένει από ένα καλοκαίρι. Αν έχει αργήσει, όμως, μπορεί… Φέτος, ήταν στον Ποταμό, στην Επανομή. Πρώτη φορά. Ο ήλιος να καίει όσο έπρεπε, το αυτοκίνητο να μεταφέρει τρεις γυναίκες, χαρά και δροσιά – όχι κλιματισμό, στις φωνές, στα τραγούδια – και να κατευθύνεται εκεί […]
Θαλασσινές περιηγήσεις: Ποταμός, Επανομή…
Πρώτο μπάνιο… Δεν είναι πάντα, αυτό που μένει από ένα καλοκαίρι. Αν έχει αργήσει, όμως, μπορεί…
Φέτος, ήταν στον Ποταμό, στην Επανομή. Πρώτη φορά. Ο ήλιος να καίει όσο έπρεπε, το αυτοκίνητο να μεταφέρει τρεις γυναίκες, χαρά και δροσιά – όχι κλιματισμό, στις φωνές, στα τραγούδια – και να κατευθύνεται εκεί όπου από εποχής παππούδων μας ακόμη, τα μπάνια ήταν καθημερινή συνήθεια. Μια μεγάλη, απέραντη παραλία. Ένα χαμηλοτάβανο τοπίο, με το Πανόραμα σε μέσα πλάνο, τη χλωρίδα της περιοχής σε άπλετο πράσινο, τη θάλασσα σε πρώτο ρόλο και τον ουρανό να επισκιάζει με το γαλάζιο του. Ακόμη κι εκεί, κίνηση. Ένα αεροπλάνο, δεύτερο, αγριόπαπιες, ένας γλάρος να δοκιμάζει τα φτερά του…
Η άμμος, από μόνη της, ένα έργο τέχνης μαζί με τα κοχύλια, τα διερχόμενα αυτοκίνητα σε ρόλο που έμοιαζε βγαλμένος από γουέστερν. Χάζευα τα παιδάκια, που έπαιζαν δίπλα στο νερό και ότι έβλεπαν, έτρεχαν να το πουν στους γονείς τους. Θυμήθηκα κάτι πολύ παλιό, με έναν… φωνακλά λουκουμά, που ευχάριστα πόζαρε στο φακό μου. Αναρωτήθηκα για τις καλλιέργειες μέσα στη θάλασσα. Μάλωσα με έναν ντόπιο, που πάρκαρε σχεδόν επάνω μας επειδή «εμείς, όμως, έχουμε τζιπ». Ξεχάστηκα με τον ατελείωτο ουρανό, τα πουλιά και τα αεροπλάνα που πετούσαν κάθε τόσο. Θαύμασα ένα ντόμπερμαν, με τρίχα που γυάλιζε στον ήλιο.
Η δροσιά, ανάσα. Το νερό, διαμπερές. Το μίνι – γεύμα και το φρούτο μετά, ευεργετικό. Η ομπρέλα δεν στήθηκε, αλλά δεν καήκαμε. Ήταν ότι έπρεπε. Μια παραλία γεμάτη κόσμο και χαρωπή.
Ο καφές και το παγωτό σε καφέ της παραλίας Επανομής after, ήταν ότι έπρεπε για να κλείσει η μέρα. Με τον Όλυμπο και τον Κίσσαβο να μας χαιρετούν από μακριά, με φοινικόδεντρα και περατζάδες, στο μικρό μουράγιο που είχαμε απέναντί μας.
Μόνο 40΄ από το κέντρο της Θεσσαλονίκης, χωρίς ιδιαίτερη κίνηση, αν επιχειρήσεις τη διαδρομή σε σωστή ώρα. Γι’ αυτό και οικονομική η μετακίνηση. Εμείς, πήγαμε γύρω στις 5 το απόγευμα, Σάββατο. Εναλλακτική, το «Ναυάγιο» της Επανομής. Με ελάχιστη διαφορά στο χρόνο… Συμβουλή προς ναυτιλόμενους: αποφύγετε όποιες πολιτικές συζητήσεις, για όσο είστε στη θάλασσα… Είναι τζάμπα ενέργεια… Καλό καλοκαίρι…