Το Φεστιβάλ και εμείς

Εικόνες: Ορχάν Τσολάκ

Εικόνες του Τζιμ Τζάρμους: Ελένη Βράκα

Λέξεις: Κύα Τζήμου

Δεν έφταιγε ο καλός καιρός που όλη η πόλη ήταν στους φεστιβαλικούς δρόμους. Βοήθησε πολύ στην υπαίθρια χαλάρωση αλλά μέχρι εκεί. Οι θεατές του φεστιβάλ είναι παντός καιρού. Και οι αίθουσες που παρουσίασαν κατά μέσο όρο πληρότητα 90% το αποδεικνύουν περίτρανα. Αμέτρητα sold out και ουρές δεν έδειξαν να κουράζουν το πιστό κοινό του. Το σινεμά περνάει μεγάλη κρίση κι αυτό το βλέπουμε στις άδειες αίθουσες στη διάρκεια της χρονιάς. Αυτό δεν αγγίζει όμως το φεστιβαλικό box office. Χαιρόμαστε να παρακολουθούμε ταινίες εκεί, όχι μόνο γιατί βλέπουμε ταινίες που δεν βρήκαν ή δεν θα βρουν ποτέ διανομή στις ελληνικές αίθουσες αλλά και γιατί γινόμαστε μέρος ενός συνόλου ππου ξεπερνά την απλή κινηματογραφική θέαση. Υπάρχει μια ατμόσφαιρα μαγική που σε βάζει σε μια μεγάλη παρέα. Πιάνεις κουβέντα με τον διπλανό σου σαν να τον ήξερες χρόνια. Γκρινιάζεις στην ουρά αλλά εξακολουθεί να είναι η πιο διασκεδαστική ουρά της ζωής σου. Δεν βρίσκεις θέση και κάθεσαι στα σκαλιά αδιαμαρτύρητα.

Το δεκαήμερο του φεστιβάλ είναι το αγαπημένο της πόλης κι αυτό το κοινό είναι που κράτησε την διοργάνωσή του εδώ, όσο κι αν η Αθήνα προσπάθησε εμμέσως να το κατεβάσει στα νότια. Και όσο βλέπω τον μέσο όρο ηλικίας των θεατών να κατεβαίνει αισθάνομαι πως δεν θα τελειώσει ποτέ, θα έχει συνέχεια κι ας λιγοστεύουν οι καλεσμένοι του, καθώς τα λεφτά είναι μετρημένα και η φιλοξενία τους περιορίζεται στο μίνιμουμ των ημερών, θα μείνει ζωντανό και εξωστρεφές όπως ακριβώς και οι δημότες αυτής της πόλης. Άκουσα κάποιον ξένο να λέει πως αν είναι έτσι η κρίση σας θέλουμε κι εμείς. Αυτή είναι η εικόνα που πηραν μαζί τους οι ξένοι καλεσμένοι. Αυτή η πόλη δεν έχει σκοπό να το βάλει κάτω.